Wpływy francuskie

W Hiszpanii kontynentalnej

Karol III Hiszpanii, który zainicjował energiczne programy reform.

Wczesne reformy miały na celu poprawę struktury gospodarczej i politycznej Hiszpanii. Starali się zmodernizować rolnictwo, budowę statków i infrastrukturę, aby monitorować i pobudzać integrację gospodarczą i rozwój na poziomie regionalnym i krajowym. Hiszpanie zostali złapani w coraz bardziej zaciskającą się pętlę imperialnej rywalizacji za granicą z Brytyjczykami, Francuzami i Portugalczykami. Wszyscy walczyli o dominację w handlu atlantyckim. Problemy Hiszpanii z jej sąsiadem były największym zmartwieniem, a hiszpańscy Burbonowie dokonywali ciągłych krótkoterminowych dostosowań do kolonialnego i coraz bardziej kontynentalnego prowadzenia wojen. Wojna była nieunikniona, ponieważ mocarstwa hegemoniczne były przyszpilone do siebie w dążeniu do ekspansji. ^[9] Utrudniało to nacjonalizacjęgałęzi przemysłu i w ten sposób zakłócił system klasowy. Na przykład rtęć , importowana z Hiszpanii, była podstawowym surowcem do wydobywania srebra w procesie wydobywczym, ale francuska blokada morska radykalnie ograniczyła import do Ameryki hiszpańskiej. W rezultacie srebro spadło, a wydobycie załamało się, co spowodowało spadek przychodów. Ostatecznie w 1805 r. góralskie okręgi górnicze wybuchły buntem. Dlatego to nie reformy Burbonów zakończyły się fiaskiem, ale raczej rola konfliktów w kraju, które doprowadziły do ????porażki.

Niepowodzenie działań reformatorskich stało się oczywiste, gdy Hiszpania pod rządami Karola III przegrała wojnę siedmioletnią z Wielką Brytanią (1756-1763). Doradcy Karola III szukali bardziej szczegółowych raportów na temat terytoriów zamorskich Hiszpanii i teraz zrozumieli potrzebę ich pełnego uwzględnienia. Nowa fala reform obejmowała większą eksploatację zasobów w koloniach, podwyższenie podatków, otwarcie nowych portów, które mogły handlować tylko z Hiszpanią oraz ustanowienie kilku państwowych monopoli

José de Gálvez, Wizytator generalny w Nowej Hiszpanii, a później minister Indii.


Palacio de Minería, Meksyk. Korona starała się zwiększyć produktywność wydobycia srebra, a srebrni magnaci uszlachetnić; stworzył College of Mines i Royal Mining Court

W Ameryce hiszpańskiej Nuevo Sistema de gobierno económico para la América (Nowy system rządu gospodarczego dla Ameryki) José del Campillo y Cosío ( 1743) ^[10] był kluczowym tekstem, który ukształtował reformy. Porównał systemy kolonialne Wielkiej Brytanii i Francji z systemem Hiszpanii, ponieważ dwa pierwsze narody czerpały znacznie większe korzyści ze swoich kolonii niż Hiszpania. Opowiadał się za zreformowaniem stosunków gospodarczych Hiszpanii z jej terytoriami zamorskimi do systemu bardziej przypominającego merkantylizm francuskiego Jeana-Baptiste'a Colberta (1619-1683). ^[11]

Reformy Burbonów zostały nazwane "rewolucją w rządzie" ze względu na ich gruntowne zmiany w strukturze administracji, które miały na celu wzmocnienie potęgi państwa hiszpańskiego, zmniejszenie władzy lokalnych elit na rzecz urzędników z Półwyspu Iberyjskiego, i zwiększyć dochody dla korony.

Większość zmian w Ameryce hiszpańskiej nastąpiła w drugiej połowie XVIII wieku po generalnej wizycie (ogólnej inspekcji) Nowej Hiszpanii (1765-1771) przez José de Gálveza , który później został mianowany ministrem Indii. Po inspekcji zastał wicekrólestwo w rozsypce, a następnie zreorganizował system poboru podatków, nagrodził lojalnych hiszpańskich kupców, uwięził skorumpowanych poborców podatkowych i skierował lokalną gospodarkę w kierunku górnictwa. Reformy, których próbowano dokonać w Nowej Hiszpanii, zostały następnie wdrożone w innych częściach Ameryki hiszpańskiej. ^[13] Była jedna wcześniejsza reforma w tworzeniu nowego Wicekrólestwa Nowej Granady (1717), wyodrębnionego z Wicekrólestwa Perupoprawić administrację posiadłościami zamorskimi. Nowe wicekrólestwo powstało początkowo w 1717 r., zniesione zaledwie sześć lat później, a następnie ustanowione na stałe w 1739 r., jeszcze wcześniej niż reformy końca XVIII wieku. Była to zmiana administracyjna, która odzwierciedlała uznanie (już w XVI wieku), że północny obszar Ameryki Południowej ma pewne wyzwania związane z odległością od Peru. ^[a] W Gwatemali i Wenezueli istniały wcześniejsze kreacje kapitanów generalnych, co oznaczało wzrost ich znaczenia. ^[14]Dodanie wicekrólestw w celu zrekompensowania wyzwań związanych z odległością między północną Ameryką Południową a Peru wynikało również z potrzeby ochrony ważnych szlaków handlowych, które istniały między tymi regionami. W 1776 r. Druga jurysdykcja, Wicekrólestwo Rio de la Plata, została również wyodrębniona z Wicekrólestwa Peru w 1776 r. W ramach kompleksowej reformy administracyjnej José de Gálveza. ^[15] W tym samym roku w Wenezueli powołano także autonomicznego kapitana generalnego . Nawet po pobycie w koloniach José de Gálvez wstąpił do Rady Indii i ostatecznie wspiął się na szczyt, stając się faktycznie najbardziej wpływową postacią w ustawodawstwie kolonialnych Ameryk.

Dodatkowo, w następstwie wprowadzenia comercio libre  [ es ] (wolnego handlu wewnętrznego) przez Jose de Galveza, kupcy w Ameryce hiszpańskiej zwrócili się do korony o nowych consulados . Ci consulados rozwiązywali spory handlowe i rozwijali infrastrukturę kolonii. Ponadto consulados odpowiadaliby za próby wdrażania innowacyjnych projektów gospodarczych. Consulados zademonstrowali wysiłek ze strony Hiszpanii, która w przeciwieństwie do innych imperiów atlantyckich zdawała się podejmować prawdziwy wysiłek, aby zintegrować swoje amerykańskie kolonie jako istotne części nie tylko hiszpańskiego imperium kolonialnego, ale także jako prowincje monarchii, a nie tylko odległe ziemie . ^[16]Podobnie jak w przypadku wielu innych zmian dokonanych przez koronę, consulados również działali w celu przeniesienia władzy z elity kreolskiej w ręce Hiszpanów z półwyspu. Ponieważ consulados kontrolowali wewnętrzne obiegi gospodarcze, kiedy Kreolowie stracili kontrolę nad tymi rolami w rządzie, stracili również znaczną część kontroli nad handlem i systemami gospodarczymi, dodatkowo destabilizując ich ustaloną władzę w koloniach.

Za Karola III sprawy kolonialne koncentrowały się w jednym ministerstwie, które odebrało władzę Radzie Indii . Co więcej, postępy, jakie Amerykanie ( Criollos ) poczynili w lokalnej biurokracji w ciągu ostatniego półtora wieku, zwykle poprzez sprzedaż biur, zostały powstrzymane przez bezpośrednie mianowanie (rzekomo bardziej wykwalifikowanych i bezinteresownych) urzędników hiszpańskich.

Karol III i Karol IV również cofnęli postępy, jakie Criollos poczynił w sądach wyższych ( audiencias ). Pod rządami Habsburgów Korona sprzedała Criollosowi stanowiska publiczności . Królowie Burbonów zakończyli tę politykę. W 1807 r. "tylko dwunastu z dziewięćdziesięciu dziewięciu [ audiencia] sędziów było kreolami".

Głównym celem wojny o sukcesję było ustalenie, które mocarstwa europejskie zdominują handel atlantycki. ^[9] W 1713 r. wojna zakończyła się traktatem z Utrechtu, który miał znaczący wpływ na sytuację ekonomiczną Hiszpanii. Hiszpania straciła część swoich głównych europejskich posiadłości na rzecz austriackich Habsburgów ^[7], oprócz utraty innych terytoriów, takich jak twierdza Sacramento, która zbliżyła Portugalczyków do Buenos Aires. ^[9] Oprócz utraconego terytorium, Hiszpania przyznała rządowi brytyjskiemu asiento de negros , kontrakt monopolistyczny na afrykańskich niewolników dla hiszpańskich kolonii w obu Amerykach . ^[19]Przyznanie asiento nie tylko doprowadziło do znacznej utraty dochodów Korony Hiszpańskiej, ale także zapewniło kanały, za pośrednictwem których brytyjscy kupcy mogli zajmować się handlem przemytem. Po tych stratach Hiszpania polegała głównie na swoich amerykańskich koloniach, aby utrzymać swoją pozycję mocarstwa europejskiego.

Reformy Burbonów zmieniły politykę gospodarczą Hiszpanii w coraz bardziej merkantylistyczną ^[20] , politykę gospodarczą, w której kraje maksymalizują swój eksport i minimalizują import, aby zabezpieczyć większą część bogactwa z ustalonej kwoty na świecie. Bogactwo to mierzono ilością, która trafiała do cesarskich skarbców.

Ważnym celem reform Burbonów było zwiększenie legalnego, zarejestrowanego handlu z Ameryką Hiszpańską w celu zebrania większych dochodów podatkowych dla Korony, co często było podważane zarówno przez rozpowszechnienie przemytu, jak i rosnącą obecność zagranicznych kupców. ^[21] Jedną ze strategii ograniczenia tego handlu kontrabandą było przeniesienie w 1717 roku Casa de la Contratación. Był to Dom Handlowy, który nadzorował hiszpański handel ze swoimi koloniami i został przeniesiony z Sewilli, gdzie kupcy często zajmowali się kontrabandą, do Kadyksu. Jednak ten wysiłek nie okazał się bardzo skuteczny, ponieważ handel kontrabandą po prostu przeniósł się z Casa de la Contratación do Kadyksu.

Następnie w 1778 r. uchwalono dekret o wolnym handlu (Reglamento para el comercio libre). Korona uważała, że ??wolny i chroniony handel między Hiszpanią a Amerykami jest najlepszym sposobem na przywrócenie dawnej świetności wszystkim sektorom hiszpańskiego panowania. ^[22]Tradycyjnie wielu identyfikuje ten akt i tę zasadę jako jedną z podstawowych zasad reform Burbonów. Dekret o wolnym handlu otworzył wszystkie porty w koloniach na handel z kontrolowanymi przez Hiszpanów portami, koloniami lub Hiszpanią. Ten akt w połączeniu z poprzedzającą go kluczową decyzją o otwarciu wysp hiszpańskich Karaibów dla wszystkich dziewięciu portów hiszpańskich na półwyspie w 1765 r. Pomogły ustalić pogląd, że specjalny przywilej handlowy, z którego korzystało tylko kilka portów, miał zniknąć. więcej. Ważne jest, aby zrozumieć, że "wolny" handel ustanowiony dekretem o wolnym handlu był wolny tylko w ograniczonym sensie. Istniały ograniczenia geograficzne zarówno w Hiszpanii, jak iw obu Amerykach, w szczególności wykluczenie Wenezueli i Nowej Hiszpanii.

Głównym powodem uwolnienia handlu było to, że król Karol chciał usunąć monopol Kadyksu, hiszpańskiego portu, na handel z Amerykami. Kadyks nie był w stanie zaspokoić dużego popytu w obu Amerykach. Chciał też położyć kres finansowej zależności Korony Hiszpańskiej od tego monopolu. Wolny handel był w dużej mierze wspierany, zwłaszcza przez ważnych ministrów, takich jak Gálvez, hiszpański wizytator generalny, który w swoim artykule zatytułowanym "Discurso y reflexiones de un vasallo sobre la dekadencia de nuestras Indias espanoles" opowiadał się za większą deregulacją handlową i końcem monopolu Kadyksu ". Innym zwolennikiem wolnego handlu była komisja ds. polityki handlowej Esquilache, która 14 lutego 1765 r. Przedłożyła raport opowiadający się za cesarskim wolnym handlem w celu zastąpienia monopolu w Kadyksie

Kolejnym celem było wydajniejsze wydobywanie surowców z hiszpańskiej Ameryki i stworzenie hiszpańsko-amerykańskiego rynku zmonopolizowanego dla hiszpańskich towarów. Burbonowie, z pomocą administratora José Patino, wdrożyli kilka nowych strategii mających na celu usprawnienie produkcji i importu hiszpańsko-amerykańskich towarów do Hiszpanii. ^[24] Jedną z takich strategii, która okazała się wysoce opłacalna, było ustanowienie królewskich monopoli i spółek handlowych już w 1717 r., które kontrolowały produkcję upraw eksportowych, takich jak tytoń ^[25] i cukier na Kubie i kakao w Wenezueli. ^[24]Pobierając wyższe ceny za hiszpański import i płacąc niższe ceny za eksport z hiszpańskiej Ameryki, firmy te wykorzystywały swoje monopole do generowania czynszów, które nieproporcjonalnie przynosiły korzyści hiszpańskiemu kontynentowi w porównaniu z jego hiszpańsko-amerykańskimi koloniami. Na przykład w latach pięćdziesiątych XVIII wieku królewski monopol na kubański tytoń generował zysk w wysokości ponad 500 milionów pesos.

Jednym z poligonów doświadczalnych dla tej reformy handlu była Wenezuela. Począwszy od lat trzydziestych XVIII wieku monopol na handel wenezuelski posiadała firma Royal Guipuzcoana z Caracas. Frustracja monopolem tej firmy była odczuwalna wśród większości ludności Wenezueli i zakończyła się buntem przeciwko firmie w 1749 r., Kierowanym przez Juana Francisco de León. ^[26] Bunt stworzył tymczasowy sojusz między elitarnymi kreolami, Kanaryjczykami , pardos, tubylcami i wolnymi czarnymi. Chociaż wysiłki te zostały szybko stłumione przez siły hiszpańskie, Burbonowie ograniczyli potęgę firmy Guipuzcoana po buncie.
Jednak te ograniczenia przyniosły korzyści przede wszystkim licie Mantuano (biali bogaci kreole wenezuelscy), którzy były kreolami i czerpali duże zyski z handlu kakao.

Oprócz zmian w produkcji zmienił się również charakter handlu pod rządami Burbonów, zwłaszcza po 1740 r. ^[27] - od habsburskiego systemu flotowego do żeglugi, który miał wiele nieefektywności i był podatny na ataki, w kierunku pojedynczego statku system, który był bardziej konkurencyjny w stosunku do zagranicznych kupców i otworzył więcej hiszpańsko-amerykańskich portów dla handlu transatlantyckiego.

W Nowej Hiszpanii reformy gospodarcze miały na celu nie tylko zwiększenie dochodów, ale także uczynienie Korony niezbędnym elementem lokalnej gospodarki. ^[31] José de Gálvez , wizytator generalny w Nowej Hiszpanii, a później minister Indii, wprowadził regulacje pracy poprzez swoje "Rozporządzenie w sprawie płacy i peonażu" (1769). Dekret ten określał płace dla wolnych robotników, określał warunki realizacji kontraktów i okoliczności, takie jak spłata długów. ^[32] Za Burbonów dalsza systematyzacja płac bezpośrednio wpłynęła na niższe klasy ekonomiczne i stworzyła organizację w społeczeństwie, której Hiszpanie potrzebowali do większego sukcesu gospodarczego i kontroli.

Buenos Aires stanowiło doskonałą okazję do zintegrowania produktów Nowego Świata z półwyspową Hiszpanią. ^[33] Miasto portowe miało kluczowe znaczenie dla procesu wydobycia ze względu na bliskość imperium górniczego, jakim był Potosí. Srebro byłoby łatwo wysłane na półwysep. Buenos Aires było nie tylko korzystnym portem dla Hiszpanów, ponieważ często było centrum nielegalnej kontrabandy wzdłuż Atlantyku. ^[33] W Buenos Aires mieszkali jezuici szukający podróży do Kordoby lub Paragwaju, a port można również określić jako "tylne drzwi" do Andów. ^[33] Niezależnie od tego, że Buenos Aires miało pozytywną korelację z reformami Burbonów ze względu na duże uzależnienie od przepływu srebra i handlu w Hiszpanii, jego panowanie ostatecznie padło ofiarą konfliktów na półwyspie w Hiszpanii, zwłaszcza we Francji.

Pod względem ekonomicznym pobór podatków przebiegał sprawniej w systemie intendanckim. W 1778 roku Karol III ustanowił "Dekret o wolnym handlu", który zezwalał portom hiszpańsko-amerykańskim na bezpośredni handel między sobą i większością portów w Hiszpanii. Dlatego "handel nie byłby już ograniczony do czterech portów kolonialnych (Veracruz, Cartagena, Lima / Callao i Panama)". ^[34] Obniżki podatków zostały udzielone przemysłowi wydobywczemu srebra w ramach prób Korony pobudzenia produkcji srebra, która gwałtownie spadła w całej Ameryce hiszpańskiej na początku XVIII wieku. ^[35]Hiszpania w dużym stopniu polegała na przemyśle srebra w zakresie dochodów podatkowych, zwłaszcza na kopalniach w Potosí w Andach. W 1736 r. Korona obniżyła podatek od srebra z jednej piątej do jednej dziesiątej, aby zachęcić do zgłaszania produkcji srebra. ^[25] W ciągu XVIII wieku rynek srebra doprowadził miasto portowe Buenos Aires do rozgłosu ^[36] , a między 1776 a 1783 rokiem 80% eksportu opuszczającego port w Buenos Aires stanowiły dostawy srebra.

Karol III zapoczątkował także trudny proces zmiany złożonego systemu administracyjnego, praktykowanego za panowania dawnego rodu Habsburgów . Corregidores miały zostać zastąpione instytucją francuską, intendentem . Intencje miały na celu dalszą decentralizację administracji kosztem wicekróli, kapitanów generalnych i gubernatorów, ponieważ intendenci byli bezpośrednio odpowiedzialni przed Koroną i otrzymali duże uprawnienia w sprawach gospodarczych i politycznych. System intendancji okazał się skuteczny w większości obszarów i doprowadził do wzrostu poboru dochodów. Siedziby Intendency były zlokalizowane głównie w dużych miastach i odnoszących sukcesy ośrodkach górniczych. Prawie wszyscy nowi intendenci byli półwyspami, ludzie urodzeni w Hiszpanii, zaostrzający konflikt między Peninsulares a Criollos , którzy chcieli zachować pewną kontrolę nad lokalną administracją. Instalacja systemu intendancji przyczyniła się do dalszej marginalizacji kreolskiej elity. Zmieniło to kwestię tego, kto zajmie stanowiska urzędników koronnych i przesunęło centrum wpływów z ziemskich elit kreolskich na Hiszpanów z półwyspu. Kreole zostały w dużej mierze wyparte na rzecz administratorów półwyspu.

Reformy Burbonów przyniosły inny fortel organizacji wojskowej w Ameryce Łacińskiej. Reformy koncentrowały się na silnych związkach z cabildos i składach rad wybieranych przez bogatych kreolów. Ze względu na obawę Burbonów przed potencjalną penetracją ich imperium przez inne imperia europejskie, zaangażowali się w budowę fortec i garnizonów oraz stworzyli i mocno promowali milicje złożone z ludzi o różnym pochodzeniu i rasach, aby uzupełnić swoją armię. ^[2]Wojsko było miejscem, w którym kreolzy nadal cieszyli się polityczną przestrzenią w ramach reform Burbona. W rzeczywistości Burbonowie zachęcali do tworzenia milicji pod kontrolą kreolską. Kreolom powierzono również zadanie zakładania gmin i zbierania dochodów w celu wspierania ich milicji i budowy fortyfikacji. Wkrótce milicje stały się znacznie większe i potężniejsze niż stała armia hiszpańska. W samej Nowej Hiszpanii było 6000 hiszpańskich żołnierzy na 23 000 milicji. ^[38] Niektórzy uważają, że milicje były często tworzone według linii rasowych, z milicjami dla białych, czarnych i mieszanych ras. Jednak inne badania wskazują, że mężczyźni w milicjach pochodzili ze wszystkich ras, z których większość była rasy mieszanej. ^[39] Milicje te pomagały uzupełniać stałą armię hiszpańską, która w tym czasie była zajęta konfliktami na froncie wewnętrznym. Ostatecznie milicje utworzyły bazę dla niezależnych armii i zwróciły się przeciwko Hiszpanom. Mając przewagę liczebną i już pogrążoną w konfliktach za granicą, Hiszpania znalazła się w trudnej sytuacji, którą sami stworzyli. Jednak to nasuwa kluczową myśl; czy hiszpańska korona była głupia, zachęcając do tworzenia tych milicji? Choć z pozoru od początku wydawało się to porażką, w rzeczywistości Hiszpania nie miała wielkiego wyboru i musiała zaufać Kreolom. Rzeczywistość była taka, że ??imperium hiszpańskie było powiązane z wieloma miejscami i naturalnie zabrakło im zasobów.

Reforma milicji kolonialnej przebiegała według wzoru wprowadzonego przez Alejandro O'Reillypodczas pobytu w Hawanie i uzupełniony instrukcjami z Madrytu. Milicje kolonialne miały składać się z mężczyzn w wieku od 16 do 45 lat, przy czym mężczyźni byli powoływani, jeśli liczba ochotników była niewystarczająca. Bogaci i wykształceni mieli być oficerami milicji, a do szkolenia milicji, której nakazano częste zwoływanie na szkolenia, oddelegowani byli oficerowie armii regularnej. Byli również zobowiązani do czynnej służby w czasie pokoju, jeśli sytuacja tego wymagała. Ten system organizacji w Hawanie został rozszerzony na Nowy Orlean, Luizjanę, Portoryko, St Louis, St Genevieve, Pensacola. Do 1784 r. Milicja Nowej Hiszpanii wzrosła do 18 000 w dobrze zorganizowany sposób, z dodatkowymi 15 000 mniej zorganizowanych żołnierzy i setkami innych w Provincias Internas w Ameryce Środkowej, kapitan generalny Gwatemali posiadał dodatkowe 21 136 milicjantów.

Burbonowie wdrożyli szereg reform górniczych, aby odwrócić upadek kopalń w Nowej Hiszpanii i zgodnie z celami Burbonów, aby zwiększyć bogactwo Hiszpanii. ^[37] Kopalnie upadały ze względu na problemy technologiczne i wysokie koszty: w miarę pogłębiania się tuneli powodzie stawały się łatwiejsze, a wydobycie rud mineralnych stawało się droższe i bardziej czasochłonne. Dlatego Korona Hiszpańska podjęła próbę ożywienia kopalń i stworzenia nowych poprzez szereg reform. Obejmowały one zapewnienie właścicielom kopalń kontroli nad kosztami pracy poprzez niższe płace, obniżenie cen prochu i skuteczniejszą organizację jego dostaw, a także stabilniejsze i tańsze dostawy rtęci używanej do rafinacji rud srebra. Reformy dały również zwolnienia podatkowe dla produkcji górniczej. ^[44]W 1787 r. Utworzono zarządzenia górnicze Nowej Hiszpanii i Tribunal de Minería w Limie w celu obsługi i usprawnienia produkcji górniczej. ^[37] W 1792 r. Trybunał otworzył nową szkołę górniczą, Królewskie Seminarium Górnicze, z ograniczonym powodzeniem.

Za panowania Burbonów nastąpił znaczny wzrost produkcji kopalni, a produkcja srebra wzrosła o ponad 15 milionów pesos w samym Meksyku. ^[44] Niektórzy historycy przypisują ten wzrost reformom Burbonów, podczas gdy inni przypisują go bardziej rosnącym inwestycjom przedsiębiorców w górnictwo w tym okresie. Na przykład w odniesieniu do Zacatecas, regionu górniczego o ogromnych obrotach w produkcji górniczej, historyk Tandeter twierdzi, że "w tym miejscu rozwój pierwszego ćwierćwiecza można przypisać indywidualnym przedsiębiorcom". ^[44] Inwestycje przedsiębiorcze pozwoliły na udoskonalenie technologii wydobycia i obniżenie kosztów.

Kościół katolicki odegrał główną rolę w reformach Burbonów, szczególnie w wicekrólestwach. Wicekrólewski to w zasadzie terytorium zarządzane przez wicekróla , władcę sprawującego władzę w kolonii w imieniu władcy . Kościół katolicki był najbardziej szanowanym kościołem wśród wicepremierów hiszpańskiej Ameryki, a nowe kolonie przyniosły okazję do szerzenia katolicyzmu

Kościół katolicki powstał jako jednostka religijna i polityczna na Półwyspie Iberyjskim w XV i XVI wieku. ^{[ wymagane wyjaśnienie ]} Stamtąd misjonarze, którzy posiadali sztandar Chrystusa , przybyli do obu Ameryk w poszukiwaniu świeżego, nowego środowiska dla rozwoju chrześcijaństwa . W Ameryce hiszpańskiej istniał wyraźny sojusz między Kościołem a Koroną . Instytucjom kościelnym przyznano pewną wolność od Korony. Fuero eclesiástico , czyli immunitet duchowny, zapewniał duchownym immunitet przed dworami królewskimi. Według tego fuero, każde przestępstwo cywilne lub przestępstwo będzie rozpatrywane przed sądem kościelnym zamiast przed sądem królewskim lub lokalnym. Przywilej ten został następnie rozszerzony na wszystkich duchownych, zakonnic, księży, mnichów i braci. To fuero rozciągało się na ziemię należącą do osób i instytucji, co oznacza, że ????Korona Hiszpańska nie mogła fizycznie wymierzać sprawiedliwości ani pobierać podatków.

Misjonarstwo w bordowych społeczeństwach w Ameryce hiszpańskiej stało się istotne dla natury polityki afrykańskiego ruchu oporu w iberyjskim świecie atlantyckim. Maroonowie byli Afrykanami , którzy uciekli z niewoli w Ameryce, a następnie zmieszali się z rdzenną ludnością . W XVI wieku misjonowanie ludów tubylczych postrzegano jako podbój moralny. Był używany jako narzędzie pacyfikacji wśród Afrykanów, którzy uciekli z niewoli i osiedlili się w hiszpańskiej Ameryce. W Ekwadorze, Santo Domingo, Meksyku i Panamie piętnowanie i "pacyfikowanie" marudnych społeczeństw było bardzo zależne od rozprzestrzeniania się hiszpańskiego katolicyzmu. Pacyfikacja to próba stworzenia lub utrzymania pokoju poprzez porozumienia i dyplomację. chrystianizacjaczęsto kolidował z relacjami, jakie Maroons tworzyli z duchownymi katolickimi i tworzył napięcia. Hiszpańska hegemonia kulturowa funkcjonowała, by odcisnąć piętno na poddaniu się praktykom religijnym. Maroonowie, podobnie jak inni Afrykanie, szybko nauczyli się, że katolicyzm jest niezbędny do legitymizacji politycznej. Jednak ujawnienie chrześcijaństwa nie przerwało rozwoju lokalnych praktyk, które przestrzegały tradycji religijnych Afrykanów i rdzennych Amerykanów. Społeczności bordowe na wybrzeżu kolonialnego Ekwadoru dowiedziały się, jak chrystianizacja stała się narzędziem rebeliantów afro-indiańskich w imperium hiszpańskim i afrykańskiej diasporzeświat. "Chociaż diasporyczna tożsamość afro-chrześcijańska mogła być na etapie formowania się w XVI wieku, transfery wiedzy między starym a nowym światem były łatwo widoczne w interakcjach Europejczyków z Maroonami na wybrzeżu Esmeraldas. To studium przypadku Maroonów z kolonialny Ekwador pozwoli nam zobaczyć w trzech aktach lub fazach, jak interwencja kleryków i dyskurs nawrócenia na chrześcijaństwo ukształtowały kolonizację w czasie: ostatecznie dając modus vivendi między zbuntowanymi afrykańskimi niewolnikami a hiszpańskimi władzami kolonialnymi". (Bryant, O'Toole, Vinson, 2012: 96-97).

Reformy spowodowały wiele napięć religijnych, a także napięć społecznych. Jedną z najważniejszych modyfikacji reform Burbonów było wypędzenie jezuitów . Towarzystwo Jezusowe , którego członkami byli jezuici, stało się wówczas jedną z najpotężniejszych organizacji w koloniach i miało wyraźną władzę aż do reform Burbonów. Po pierwsze, na mocy traktatu madryckiego z 1750 r., który zorganizował wymianę ziemi między Hiszpanią a Portugalią w Ameryce Południowej, zamiar Hiszpanii oddania Portugalii terytorium zawierającego w sumie siedem misji jezuickich wywołał intensywny opór jezuitów, a wojna między Hiszpanią a Portugalią wybuchła w 1762 r. [ ^47]W 1767 r. Karol III Hiszpanii nakazał wydalenie 2200 jezuitów z tytułu tantiem. Spośród 2200 wygnanych 678 pochodziło z Meksyku (Nowa Hiszpania), a 75% jezuitów z Meksyku urodziło się w Meksyku.

Wypędzenie jezuitów, które spotkało się z dezaprobatą wśród wielu kolonistów. Wielu historyków uważa, że ??reformy Burbonów przyniosłyby pewność siebie Hiszpanom urodzonym w Ameryce. Wypędzenie jezuitów zderzyło się z liberalną ideologią XIX wieku i ówczesnymi konserwatywnymi stanowiskami. Wypędzenie reprezentowało aspekty ideologii liberalnej jako potrzebę oderwania się od kolonialnej przeszłości, postęp i cywilizację jako osiągalne cele, edukację jako neutralny termin nauczania religii oraz oddzielenie Kościoła katolickiego od państwa. Czynniki te odegrały główną rolę w modernizacji Ameryki hiszpańskiej. ^[48] ??Hiszpańscy żołnierze udali się do Meksyku i zebrali jezuitów, aby zesłać ich do Włoch. Jezuici zostali następnie umieszczeni na hiszpańskich okrętach wojennych i wysłani do włoskiego portuCivitavecchia . Po przybyciu papież Klemens XIII odmówił więźniom postawienia stopy na terytorium papieskim. Okręty wojenne popłynęły następnie na wyspę Korsykę, ale z powodu buntu na lądzie wpuszczenie jezuitów na wyspę zajęło trochę czasu. Bernardo Tanucci , doradca Karola III, nie przyjął jezuitów do Neapolu , a jezuitom grożono śmiercią, jeśli przekroczą granicę państwa papieskiego z powrotem do Neapolu. Historyk Charles Gibson stwierdził, że wypędzenie jezuitów było "nagłym i niszczycielskim posunięciem" Korony Hiszpańskiej w celu zapewnienia królewskiej kontroli.

Nacisk na dominującą rolę państwa w reformie kościelnej czasami sprawiał, że Kościół wydawał się defensywny i odporny na zmiany i nowoczesne idee. Wiele zakonnic w XVIII wieku sprzeciwiało się, a nawet buntowało przeciwko myśli o połączeniu kościoła i państwa. Wielu księży i ??zakonnic wahało się przed połączeniem sił z państwem, ponieważ obawiali się, że państwo zyska zbyt dużą władzę i spróbuje zmienić istniejące wcześniej ideały i wierzenia Kościoła katolickiego. ^[50] Wraz z utworzeniem Ameryki hiszpańskiej, Kościół katolicki i Korona Hiszpańska utworzyły sojusz, który trwał przez wieki zarówno na Półwyspie Iberyjskim, jak iw Ameryce hiszpańskiej.

Reformy Burbonów odniosły sukces w podniesieniu dochodów i zwiększeniu produkcji srebra w Ameryce hiszpańskiej. Podczas gdy zmiany w poborze podatków i polityce handlowej miały znaczący wpływ na sukces gospodarczy kolonii, przemysł krajowy ucierpiał w wyniku reform Burbonów. Zmiany takie jak zniesienie podatków od hiszpańskiego wina i zablokowanie lokalnych mechanizmów produkcji miały zachęcić do zakupu hiszpańskich produktów. ^[52]W tym czasie, gdy lokalna produkcja ucierpiała, przepływ bogactwa w coraz większym stopniu kierował się w stronę elit Criollo i biurokratycznych, z dala od klas niższych. Podczas gdy w niektórych regionach, takich jak Buenos Aires, reformy doprowadziły do ????wzrostu i produktywności, w innych miejscach, zwłaszcza w mniejszych miastach lub regionach wiejskich, brak obecności bogatych elit Criollo i ogromne dysproporcje w dystrybucji bogactwa doprowadziły do ??niepokojów, co ostatecznie objawiło się skargami, aw końcu zamieszkami i buntami.

Napięcia nadal rosły, a powszechne niezadowolenie prowadziło do coraz większej liczby buntów w regionie andyjskim. W połowie XVIII wieku liczba powstań stale rosła, tak że na dekadę było ich kilkanaście lub więcej. Od 1750 do 1759 odnotowano ich 11, podczas gdy 20 lat później dekada 1770-1779 była świadkiem ponad 20. ^[53] W następnej dekadzie bunt Túpaca Amaru II czerpał głównie z frustracji rdzennej społeczności, ale obejmował także czarnych niewolnicy i Criollos. ^[53] Sojusz międzyklasowy był przelotny, a powstanie zostało stłumione przez armię hiszpańską. Bunt Comuneros, kierowany przez Criollo, przedstawił w Bogocie żądania, które przyniosłyby korzyści Criollos i Indianom, ale nie odniosło to sukcesu. ^[53] Mieszkańcy Nowej Hiszpanii, zwłaszcza klasa chłopska, doświadczyli ucisku Burbonów, ale nie zbuntowali się tak jak ich południowi sąsiedzi. Rosnące koszty gruntów, choroby, przestępczość i kryzysy w rolnictwie zwiększyły napięcia w Nowej Hiszpanii. Być może z powodu braku tożsamości Azteków okoliczności nie wywołały zjednoczonej odpowiedzi, takiej jak rebelia Túpac Amaru II i rewolta Comuneros. Należy zauważyć, że rewolta Tupaca Amaru II, będąc zagrożeniem, nie miała na celu obalenia hiszpańskiej korony. Sam Tupac Amaru twierdził, że był lojalny i jedynie wypełniał wolę króla. Niepokoje pod koniec XVIII wieku nie były motywowane perspektywą niepodległości ani myślą oświeceniową i często w swoich uzasadnieniach i uzasadnieniach często wykorzystywały tradycyjne prawo hiszpańskie i teologię katolicką. Jednak niektórzy badacze postrzegają ją jako prekursor ostatecznej niepodległości kolonii amerykańskich