Imperia i kolonie - Pierwsza Wojna Angielsko-Holenderska (1652--1654)

Pierwsza wojna angielsko-holenderska ub Pierwsza wojna holenderska była konfliktem morskim pomiędzy Wspólnotą Anglii a Republiką Holenderską.

W dużej mierze spowodowane sporami handlowymi, zaczęło się od angielskich ataków na holenderską żeglugę handlową, ale rozszerzyło się na masowe działania floty. Pomimo serii zwycięstw w latach 1652 i 1653 Rzeczpospolita nie była w stanie zablokować handlu holenderskiego, choć Angielscy Korsarze zadali poważne straty holenderskiej żegludze handlowej.

Szkody gospodarcze ostatecznie doprowadziły do Traktatu westminsterskiego w 1654 r., na mocy którego Holendrzy zostali zmuszeni do drobnych ustępstw na rzecz Rzeczypospolitej. Obie strony zgodziły się na wykluczenie Izby Orańskiej z urzędu Stadtholdera , ale nie udało im się rozwiązać podstawowych kwestii handlowych. W 1665 roku holenderski sprzeciw wobec Aktów Nawigacyjnych i angielskie obawy dotyczące praktyk handlowych ich rywala doprowadziły do Drugiej wojny angielsko-holenderskiej

Bitwa pod Scheveningen, 10 sierpnia 1653, Jan Abrahamsz Beerstraaten

Tło

W XVI wieku Anglia wspierała Republikę Holenderską w wojnie osiemdziesięcioletniej przeciwko Hiszpanii . Odrębny pokój zawarty w 1604 roku między Anglią a Hiszpanią nadwyrężył te stosunki, chociaż traktat anglo-holenderski z 1625 roku, który miał obowiązywać do 1640 roku, był podstawą oficjalnie serdecznych stosunków między obydwoma krajami, a także stanowił podstawę holenderskiej umowy Karola I. polityka. ^[2] Osłabienie potęgi Hiszpanii pod koniec wojny trzydziestoletniej w 1648 r. oznaczało również, że wiele posiadłości kolonialnych Portugalii i części imperium hiszpańskiego oraz ich zasoby mineralne były faktycznie otwarte na podbój przez silniejsze mocarstwo. Następujący po tym pęd do imperium wdał się w konflikt pomiędzy byłymi sojusznikami, a Holendrzy, po zawarciu pokoju z Hiszpanią, szybko zastąpili Anglików jako dominujących handlarzy Półwyspem Iberyjskim, pogłębiając angielską niechęć do holenderskiego handlu, która stale rosła od 1590 roku. Holendrzy chcieli odnowić traktat z 1625 r., ich próba uczynienia tego w 1639 r. nie spotkała się z odzewem, więc traktat wygasł. ^[3]

Do połowy XVII wieku Holendrzy zbudowali zdecydowanie największą flotę handlową w Europie, składającą się z większej liczby statków niż wszystkie pozostałe państwa razem wzięte, a ich gospodarka oparta w dużej mierze na handlu morskim zapewniła im dominującą pozycję w handlu europejskim, zwłaszcza na Morzu Północnym i Bałtyku . Co więcej, podbili większość terytoriów Portugalii i punktów handlowych w Indiach Wschodnich i większą część Brazylii , dając im kontrolę nad niezwykle dochodowym handlem przyprawami . Zdobywali nawet znaczący wpływ na handel Anglii z jej jeszcze małymi koloniami w Ameryce Północnej . ^[4]

Dysproporcje gospodarcze między Anglią a Zjednoczonymi Prowincjami wzrosły po części dlatego, że w przeciwieństwie do Anglii, system holenderski opierał się na wolnym handlu , dzięki czemu ich produkty były bardziej konkurencyjne. Na przykład angielski handlarz wełną, który zajmował się głównie portami w anglojęzycznej Ameryce, skarżył się w 1651 r., że choć jego angielskie statki przewoziły do ??Ameryki sukno wełniane na sprzedaż, to mógł się spodziewać, że opuści amerykańskie porty z 4000 do 5000 workami wełny. wełniana tkanina niesprzedana. Z kolei statki holenderskie opuszczały amerykańskie porty z zaledwie 1000 worków niesprzedanego sukna wełnianego. Z powodu tej dysproporcji angielski handel z tradycyjnymi rynkami na Bałtyku, w Niemczech, Rosji i Skandynawii osłabł. ^[5] Podczas wojen Trzech Królestw Stany Generalne były oficjalnie neutralne, co było polityką antagonizującą zarówno parlamentarzystów , jak i rojalistów , ale potężną prowincję Holandii uważano za najbardziej korzystną. ^[6]

Holendrzy również skorzystali na pokoju w Münster z 1648 r. , który potwierdził ich niezależność od Hiszpanii i zakończył wojnę osiemdziesięcioletnią , chociaż Sejm Cesarski formalnie nie przyjął, że nie jest już częścią Cesarstwa aż do 1728 r. ^[7] Jego postanowienia obejmowały m.in. monopol na handel prowadzony przez ujście rzeki Skaldy, potwierdzający przewagę handlową Amsterdamu ; Antwerpia , stolica hiszpańskiej Holandii i wcześniej najważniejszy port w Europie Północnej, odrodziła się dopiero pod koniec XIX wieku. ^[8] Przełożyło się to na niższe ceny produktów holenderskich ze względu na gwałtowny i trwały spadek opłat za fracht i stawek ubezpieczenia. ^[9]

Po wybuchu pierwszej angielskiej wojny domowej w sierpniu 1642 r. parlamentarzyści i rojaliści nałożyli embargo na holenderskie statki handlowe z przeciwną stroną. Ponieważ zdecydowana większość angielskich portów była w posiadaniu parlamentu, a flota rojalistów była słaba, przejęto kilka holenderskich statków, chociaż ich liczba stale rosła od 1644 do 1646, powodując znaczne napięcie. ^Pomimo tych embargo i ich rozszerzenia na Irlandię i kolonie angielskie w rękach rojalistów, dopiero w 1649 roku Stany Generalne, a zwłaszcza prowincje morskie Holandia i Zelandia, chciały utrzymać lukratywny handel z Anglią. ^[11] Do 1648 roku holenderskie okręty marynarki wojennej dokonywały inspekcji także konwojów angielskich statków, które jako jednostki neutralne mogły prowadzić handel z hiszpańską Holandią . Czasami sprowadzali statki do holenderskich portów w celu dokładniejszego zbadania i bardzo rzadko konfiskowali statki i ładunki jako kontrabandę

Egzekucja Karola I w styczniu 1649 r. doprowadziła do powstania Wspólnoty Anglii , która w dalszym ciągu walczyła z rojalistami u siebie i w niektórych ich koloniach , co doprowadziło do ekspansji angielskiej marynarki wojennej. ^[4] W tym samym czasie wojna spustoszyła angielski handel i żeglugę. ^[13] Aby szeroko zbadać ich sytuację handlową, 1 sierpnia 1650 r. powołano pierwszą Komisję Handlu , powołaną na mocy ustawy parlamentu. ^[14] W październiku 1650 r., w ramach ustawy mającej na celu podporządkowanie sobie kolonii rojalistów i zapobieżenie rojalistom przed ucieczką z Anglii parlament zakazał obcym statkom odwiedzania jakichkolwiek angielskich plantacji w Ameryce lub handlu z nimi bez licencji; ustawa zezwalała także na zajmowanie statków naruszających zakaz zarówno przez angielską marynarkę wojenną, jak i statki handlowe. Ustawa ta była tymczasowym środkiem wojennym, wprowadzonym w pośpiechu i chociaż została uchwalona ogólnie, obejmując wszystkie kraje, była skierowana przede wszystkim do Holendrów i w następnym roku została zastąpiona starannie przygotowaną ustawą nawigacyjną. ^[15] Pisząc sto lat później Adam Anderson tak opisuje ten okres: "Z zaniepokojeniem zaobserwowano, że przez kilka lat kupcy angielscy zwykle frachtowali statki holenderskie za przywiezienie do domu własnego towaru, ponieważ ich ładunek znajdował się w niższą stawkę niż statki angielskie. W ten sposób żegluga holenderska została wykorzystana nawet do importu naszych własnych produktów amerykańskich, podczas gdy nasza żegluga gniła w naszych portach, również z powodu braku pracy w kraju, poszła na służbę Holendrzy." ^[16] Anglicy oskarżali Holendrów o czerpanie korzyści z zawirowań angielskiej wojny domowej.

Wrogie floty

Brederode, okręt flagowy holenderskiego admirała Maartena Trompa

Flota holenderska podczas Wojny osiemdziesięcioletniej miała trzy zadania: jako siła bojowa przeciwko głównym flotom hiszpańskim, konwojowanie holenderskich statków handlowych i ochrona ich floty rybackiej oraz aktywne przeciwstawienie się Korsarzom, szczególnie tym z Korsarzom z Dunkierki

Podczas tej wojny te dwa ostatnie zadania były ważniejsze niż główne działania floty i wymagały większej liczby, ale mniejszych okrętów wojennych niż Siły Bojowe, chociaż te mniejsze statki można było również wykorzystać w bitwach w zwarciu, gdzie zamiast ostrzału groził abordaż. zdecydować o wyniku. ^[18] Po zwycięstwie nad flotą hiszpańską w bitwie pod Downs 21 października 1639 r. i po zawarciu pokoju z Hiszpanią w 1648 r., ^[19] zapotrzebowanie na główne okręty wojenne zmniejszyło się, chociaż mniejsze nadal były potrzebne do konwojów obsługę, w szczególności do Morza Śródziemnego , Indii Wschodnich, a później do Karaibów. Wyczerpane finansowo holenderskie Admiralicje pozwoliły na upadek swoich eskadr, a zwłaszcza głównych okrętów wojennych. ^[20]

W okresie aż do pierwszej wojny angielsko-holenderskiej Republika Holenderska posiadała cztery źródła okrętów wojennych. Pierwszym były statki pięciu autonomicznych Admiralicji ("uczelni"), trzy w prowincji Holandia, które utrzymywały się z lokalnych podatków od handlu i składek prowincji śródlądowych. Każda Admiralicja była odpowiedzialna za projektowanie, budowę, uzbrojenie i obsadę własnych statków oraz mianowanie oficerów flagowych dla swojej eskadry. ^[21] Drugim były tak zwane "statki dyrektorskie" ( directieschepen ), eskorty konwojów zapewniane przez burmistrzów i kupców sześciu miast, w tym Amsterdamu i Hoorn, w celu ochrony ich bałtyckiego handlu. ^[22] Miasta były odpowiedzialne za dostarczanie zmodyfikowanych i uzbrojonych statków handlowych, mianowanie ich kapitanów i zapewnianie załóg. ^[23] Kolejną grupę stanowiły statki hybrydowe Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej , które mogły pełnić funkcję okrętów wojennych lub transportowców towarowych ^[24], a ostatnią były wynajęte statki handlowe, których właściciele nie byli zainteresowani narażaniem swojej własności. ^[25] Chociaż kapitanowie Kompanii Wschodnioindyjskiej byli ogólnie kompetentni, nie byli przyzwyczajeni do dyscypliny morskiej, podobnie jak dowódcy statków dyrektorskich i wynajętych statków handlowych byli bardziej zmienni w jakości.

Po 1648 roku Admiralicja sprzedała wiele swoich większych statków, w tym flagowy okręt holenderskiego admirała Maartena Trompa , Aemilia , o masie 600 ton i wyposażonym w 57 dział. Admirał Tromp został zmuszony do zmiany flagi na 600-tonowy Brederode z 54 działami. Do 1652 r. Admiralicja holenderska miała do dyspozycji zaledwie 79 statków. ^[4] Wiele z tych statków było w złym stanie, a mniej niż 50 nadawało się do żeglugi . Wszystkie te statki miały gorszą siłę ognia od największych angielskich statków pierwszej i drugiej kategorii . ^[26]^[27] Braki liczebne w holenderskiej marynarce wojennej miały zostać uzupełnione przez uzbrojenie kupców.

Najsilniejszym ograniczeniem liczby żaglowych okrętów wojennych była wymagana duża załoga, więc floty były ograniczone liczbą marynarzy, których można było nakłonić lub zmusić do służby. Anglia miała większą populację i wykorzystywała wrażenie do uzupełnienia liczby załogi, więc ogólnie mogła utrzymać statki z większą załogą niż Holendrzy. ^[28] Marynarka angielska okresu Wspólnoty Narodów była w lepszym stanie i wciąż się poprawiała. Rzeczpospolita wygrała angielską wojnę domową w 1652 r. posiadając silną i skuteczną flotę, która wspierała i zaopatrywała armię Cromwella podczas wojen w Szkocji i Irlandii ; zablokował flotę rojalistów księcia Ruperta w Lizbonie; i zorganizował system konwojów, aby chronić handel Rzeczypospolitej przed licznymi Korsarzami stacjonującymi w portach europejskich.

W porównaniu z flotą holenderską flota angielska posiadała większe statki pierwszej i drugiej kategorii, ale proporcjonalnie mniej Fregat, ponieważ flota angielska została zaprojektowana głównie do walki w głównych akcjach, podczas gdy zapewnianie eskorty konwojów lub walka z Korsarzami było zadaniem drugorzędnym.

Do statków pierwszej i drugiej kategorii zaliczały się starzejące się "Resolution" i "Victory" pochodzące z czasów panowania Jakuba I, a także " Sovereign" i inne statki z marynarki Karola I.
Jednak Naseby, Richard, Dunbar i kilka innych zostały zbudowane w okresie Rzeczypospolitej. Były one częścią ekspansji morskiej finansowanej na mocy ustawy parlamentu z 10 listopada 1650 r., która nałożyła 15% podatek na żeglugę handlową. W latach 1649-1651 flota angielska składała się z 18 statków, z których każdy pod względem siły ognia przewyższał nowy okręt flagowy holenderskiego admirała Trompa, Brederode, największy holenderski statek.

Wszystkie angielskie okręty przeznaczone do walki na Linii bojowej były silniej uzbrojone niż ich odpowiedniki w innych marynarkach europejskich, poświęcając Wolną burtę i możliwość używania dolnych dział w niesprzyjających warunkach pogodowych w zamian za potężniejszą amunicję.
Angielskie okręty mogły strzelać i trafiać wroga z większej odległości i preferowały użycie Strzału okrągłego zamiast Strzału łańcuchowego, który był popularny w innych flotach.

Napięcia polityczne

Napięcia handlowe między Anglią a Holandią nasiliły się, gdy parlament angielski uchwalił Ustawę o nawigacji z 1651 roku.
Ograniczało to handel holenderski z jakąkolwiek kolonią angielską w Ameryce, chyba że wysyłka odbywała się na "angielskich dnach", tj. angielskich statkach.

Rzeczywiście, każdy ładunek do portów angielskich lub portów angielskich kolonii z dowolnego miejsca na świecie musiał być przewożony na angielskich statkach.
Co więcej, Akt Nawigacyjny zabraniał wszelkiego handlu z tymi angielskimi koloniami, które zachowały powiązania i sympatię dla rojalistycznej sprawy Karola I.
Zaakceptowanie warunków Aktu Nawigacyjnego było przez Holendrów postrzegane jako wyrażenie zgody na podporządkowanie holenderskiego handlu Angielski system handlowy.

To obraziło dumę Holendrów i zaszkodziło ich gospodarce, ale bardziej bezpośrednią przyczyną wojny były działania angielskiej marynarki wojennej i Korsarzy przeciwko holenderskiej żegludze. W 1651 r. na otwartym morzu schwytano 140 holenderskich kupców. Tylko w styczniu 1652 roku kolejnych 30 holenderskich statków zostało schwytanych na morzu i zabranych do angielskich portów.
Protesty skierowane do Anglii przez Stany Generalne Zjednoczonych Prowincji nie pomogły: angielski parlament nie wykazywał żadnej skłonności do ograniczenia przejęć holenderskiej żeglugi.

Podczas angielskiej wojny domowej holenderski stadholder Frederick Henry udzielił znacznego wsparcia finansowego Karolowi I, królowi angielskiemu , z którym łączyły go bliskie więzi rodzinne. Stany Generalne były generalnie neutralne i odmawiały kontaktów z przedstawicielami króla lub parlamentu; próbowała także pośredniczyć między obiema stronami, co uraziło zarówno angielskich rojalistów, jak i jej parlament. ^[36]^[37] Wpływy Fryderyka Henryka malały wraz ze wzrostem nastrojów zdecydowanie republikańskich wśród klasy rządzącej i nie mógł on angażować Holandii w bezpośrednie wsparcie dla Karola I, zwłaszcza że jego kraj był wciąż w stanie wojny z Hiszpanią. ^[38]^[39]

Po śmierci Fryderyka Henryka w marcu 1647 r. jego syn, stadholder Wilhelm II Orański , podjął próbę rozszerzenia władzy namiestnika, szczególnie poprzez utrzymanie liczebności armii, którą dowodził, oraz wykorzystanie swoich zwolenników w sześciu prowincjach do przegłosowania Holandii , najbogatsza prowincja Stanów Generalnych. ^[40]^[39] Po zakończeniu wojny osiemdziesięcioletniej i egzekucji swojego teścia Karola I, Wilhelm próbował wesprzeć sprawę angielskich rojalistów w stopniu, który budził zaniepokojenie nawet jego własnych zwolenników, i co wplątało go w spory z bardziej zaangażowanymi republikanami, zwłaszcza z Holandią. ^[41] Egzekucja Karola oburzyła orangistów i holenderskich republikanów, którzy próbowali uratować życie Karola, ^[42] ale egzekucja nie przeszkodziła Stanom Generalnym w kontynuowaniu polityki szerokiej neutralności, nieoficjalnych kontaktach z parlamentem angielskim podczas wpuszczając posłów rojalistów do kraju. ^[43] Rzeczpospolita i Republika Holenderska miały wiele wspólnego: były zarówno republikańskie, jak i protestanckie , a wielu członków Stanów Generalnych sympatyzowało z celami angielskich parlamentarzystów i choć zdecydowanie sprzeciwiało się jej królobójstwu , wspierało pragmatyczną politykę neutralności, w opozycji do wspierającego rojalistów Stadtholdera. ^[44] Impas między obiema stronami zakończył się śmiercią Wilhelma II w listopadzie 1650 r. Jednak jego próby włączenia Holandii do działań przeciwko Rzeczypospolitej angielskiej na rzecz wygnanego Karola II, co mogło doprowadzić przynajmniej do ograniczonych działań wojennych i być może jawną wojnę, która rzeczywiście doprowadziła do reakcji republikanów. ^[45] Krótko przed śmiercią Wilhelm próbował przejąć kontrolę nad Amsterdamem, więziąc w mieście sześciu czołowych członków Stanów Holandii, ale zostali oni zwolnieni po jego śmierci. ^[46] Tych sześciu doprowadziło prowincję Holandia do przejęcia przywództwa ruchu republikańskiego, który uznałby Holandię za wolną republikę bez Stadholdera. Wynikający z tego pierwszy okres bez stadtholderów rozpoczął się wraz ze śmiercią Wilhelma II w 1650 r., chociaż dopiero w styczniu 1651 r. zgodziła się na to ostatnia z siedmiu prowincji.

Delegacja angielska w Hadze

Już w 1643 roku Oliver St John namawiał innych protestantów w Holandii do podpisania uroczystej Ligi i Przymierza , które Szkoci już podpisali, ale zostały odrzucone. ^[48] ??Po egzekucji Karola I w 1649 r. parlament wysłał posła do Hagi w celu omówienia sojuszu ze Zjednoczonymi Prowincjami, lecz został on zamordowany wkrótce po przybyciu w odwecie za śmierć króla, po czym propozycję pozostawiono w wstrzymać się do bardziej sprzyjających czasów. ^[49] Nagła śmierć 6 listopada 1650 r. Wilhelma II , namiestnika Zjednoczonych Prowincji, którego popularność spadła od czasu jego wyboru w 1647 r. w obliczu rosnącego niezadowolenia ze strony Stanów Zjednoczonych w Zjednoczonych Prowincjach, zmieniła sytuację. Partia Stanów była frakcją polityczną, która najściślej utożsamiała się z ideą rządów wyłącznie przez Stany Generalne i była szczególnie potężna w dużej, komercyjnej prowincji Holandii. Aby uzyskać wsparcie przeciwko Wilhelmowi II, zwrócił się o pomoc do Olivera Cromwella. Po śmierci Wilhelma II Partia Stanów miała znacznie silniejszą pozycję polityczną i nie ceniła już ani nie potrzebowała wsparcia Cromwella przeciwko stadholderatowi.

W styczniu 1651 roku angielska Rada Stanu , świadoma, że ??Generał Stanów Holenderskich wkrótce uzna Wspólnotę Narodów za prawowity rząd angielski, co uczyniła 28 stycznia, przygotowała ambasadę w republice, na której czele stał Oliver St. John, z dwoma wysłannikami nadzwyczajny. Kiedy 7 marca 1651 r. przybyła do Hagi , delegacja angielska dała jasno do zrozumienia, że ??jej celem jest "zawarcie bardziej ścisłego i intymnego sojuszu i unii" z republiką, która ma zostać urzeczywistniona przez "Konfederację dwóch Rzeczypospolitej" . ^[51] i na podstawie propozycji złożonej w 1648 r. przez posła parlamentarnego, której Holendrzy odmówili rozważenia. ^[52] Wszelkie holenderskie oczekiwania, że ??uznanie Wspólnoty Narodów zakończy spory między obydwoma krajami ^[35] zostały rozwiane i w oparciu o wcześniejszą propozycję Stany Generalne sporządziły projekt 36 artykułów, z których pierwszych jedenaście było przedmiotem intensywna dyskusja. W czerwcu Holendrzy wierzyli, że osiągnięto porozumienie w tych punktach, a delegacja angielska ogłosiła rychły wyjazd, wyjeżdżając 2 lipca. ^[53]

Podczas ich trzymiesięcznego pobytu inne wydarzenia przekonały angielską delegację o holenderskiej niechęci. Haga była rezydencją młodej wdowy po Wilhelmie II, córki Karola I, Marii Henrietty Stuart , księżniczki królewskiej . Jej obecność przyciągnęła do Hagi, która przez wiele lat była bastionem orangistów , wygnanych angielskich szlachciców, którzy nie walczyli z jej bratem Karolem . Delegacja wyznaczona przez Rzeczpospolitą mogła opuścić swoje kwatery jedynie pod uzbrojoną eskortą, w obawie przed atakiem ze strony rojalistów lub dużego tłumu orangistów na ich żołdzie. Kiedy delegaci angielscy wyjechali w ostatnim tygodniu czerwca, zgłosili, że Holendrzy są niegodni zaufania i że Zjednoczone Prowincje znajdują się pod kontrolą partii orangistów, co stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa Rzeczypospolitej. Chociaż Stany Holandia i Fryzja Zachodnia nie chciały, jeśli nie były w stanie, stłumić działalności angielskich rojalistów, orangistów, którzy ubolewali nad egzekucją Karola I, i niektórych surowych ministrów kalwińskich sprzeciwiających się innowacjom religijnym Cromwella, byłoby to dla niego bardziej logiczne sprzymierzenie się z rządzącymi regentami republikańskimi w celu pokonania zwolenników Stuarta orangistów, niż rozpoczęcie wojny, były kwestiami gospodarczymi nie bardziej palącymi. ^[54]

Po wyjeździe św. Jana Stany Generalne wysłały delegację do Londynu w celu kontynuowania rozmów. Jednak po bitwie pod Worcester we wrześniu 1651 r. radykalny element w parlamencie angielskim wzmocnił się, a grupa obejmująca Cromwella, która rzeczywiście opowiadała się za sojuszem z Holandią, została przewyższona liczebnie przez tych, którzy chcieli albo sparaliżować holenderski handel bez wszczynania wojny, albo sprowokować wojnę z Republiką Holenderską z powodów politycznych. ^[53] Holendrzy uważali, że postanowienia gospodarcze zawarte w 36 opracowanych przez nich artykułach mogą stanowić podstawę umowy handlowej bez narażania na szwank niezależności Zjednoczonych Prowincji lub ich angażowania się w wojnę z Hiszpanią, ^[55] ale szybko okazało się, że oczywiste, że angielskim negocjatorom najbardziej zależało na zapewnieniu holenderskim działań przeciwko angielskim rojalistom i ograniczeniom dla Holendrów prowadzących handel między krajami trzecimi. Zbrojna konfrontacja między Trompem i Blake'em niedaleko Dover miała miejsce, zanim te kwestie zostały rozstrzygnięte, a Anglicy natychmiast przerwali negocjacje i odmówili ich ponownego otwarcia, gdy Holendrzy zaoferowali ustępstwa, preferując wojnę.

Droga do wojny

W Anglii po roku 1648, a zwłaszcza po egzekucji Karola i proklamowaniu Rzeczypospolitej, armia przyjęła bardziej znaczącą rolę polityczną w porównaniu z parlamentem.

Neutralizacja floty Ruperta i jej baz, klęska irlandzkich rojalistów pod Rathmines i Drogheda w 1649 r. oraz Szkotów w bitwie pod Dunbar w 1650 r. sprawiły, że Rzeczpospolita stała się bardziej asertywna w stosunkach z Holendrami, zarówno w handlu, jak i na Williamie Poparcie II dla sprawy Stuarta. ^[43] Wsparcie Francji dla angielskich rojalistów doprowadziło Rzeczpospolitą do rozpoczęcia w grudniu 1649 r. wydawania listów firmowych przeciwko statkom francuskim i towarom francuskim na statkach neutralnych. ^[56] Dziesiątki neutralnych holenderskich statków zostały zatrzymane przez Anglików w pobliżu francuskich portów statki działające pod listami firmowymi, a niektóre z nich zostały zajęte. Holenderskie obawy dodatkowo wzbudziło ogłoszone wkrótce potem angielskie embargo na holenderski handel ze Szkocją. ^[57]

W latach 1649 i 1650 generał na morzu Robert Blake wypędził flotę rojalistów pod dowództwem księcia Ruperta z jej baz w Irlandii i ścigał ją do portu w Lizbonie , gdzie była chroniona przez forty portowe i odmowę króla Portugalii wpuszczenia Blake'a Port. ^[58] Rada Stanu zdecydowała się wzmocnić Blake'a i upoważniła go do przejmowania w odwecie statków z Brazylii oraz do wycofania posła angielskiego do Portugalii, którego wyjazd w lipcu 1650 r. wywołał stan wojenny. ^[59] W odpowiedzi na niepowodzenie Portugalii w wydaleniu Ruperta, Blake w dalszym ciągu przejmował statki handlowe wpływające z Brazylii na rzekę Tag . 24 września 1650 roku Blake zaatakował flotę złożoną z 23 statków handlowych z Brazylii i ich eskortę morską, zatapiając portugalskiego admirała i zdobywając wiceadmirała oraz dziesięć większych statków handlowych. Dwór portugalski był zmuszony nalegać, aby Rupert opuścił port w Lizbonie we wrześniu 1650 r. ^[60] jednak po zastaniu Blake'a czekającego na niego Rupert umieścił swoje statki pod ochroną portugalskich fortów przybrzeżnych, gdzie przebywał do grudnia, kiedy to uciekł do Zachodnie Indie. ^[61] Zagrożenie ze strony floty rojalistów zostało zneutralizowane, zmuszając ją do odwrotu. Jego twierdze na Wyspach Scilly , Wyspie Man i Wyspach Normandzkich zostały zdobyte w 1651 r. Następnie, w 1652 r. , generał George Ayscue odzyskał posiadłości kolonialne w Indiach Zachodnich i Ameryce Północnej . ^[62]

Rozwścieczony sposobem, w jaki potraktowano delegację angielską w Hadze i ośmielony jej zwycięstwem nad Karolem II i jego siłami w bitwie pod Worcester 3 września 1651 r., parlament angielski , jak wspomniano powyżej, uchwalił w październiku pierwszy z Aktów Nawigacyjnych 1651. ^[5] Nakazał, aby towary do Anglii importować mogły wyłącznie statki angielskie i statki z kraju pochodzenia. Środek ten, jak również zauważono powyżej, miał w szczególności na celu utrudnienie żeglugi Holendrom w dużym stopniu uzależnionym od handlu i często był wykorzystywany jako pretekst do przejęcia ich statków; jak to ujął generał Monck : "Holendrzy mają za dużo handlu, a Anglicy są zdecydowani im go odebrać". ^[63] Niepokój wśród holenderskich kupców wzmógł się jeszcze bardziej po zdobyciu przez George'a Ayscue na początku 1652 roku 27 holenderskich statków handlujących z rojalistyczną kolonią Barbados z naruszeniem zakazu handlu nałożonego przez Wspólnotę Narodów. Ponad sto innych holenderskich statków zostało zdobytych przez Angielskich Korsarzy między październikiem 1651 a lipcem 1652. Co więcej, śmierć holenderskiego stadholdera Wilhelma II, który opowiadał się za rozbudową armii kosztem marynarki wojennej, doprowadziła do zmiany języka niderlandzkiego politykę obronną mającą na celu ochronę wielkich koncernów handlowych Amsterdamu i Rotterdamu. W związku z tym 3 marca 1652 roku Stany Generalne zdecydowały się rozszerzyć flotę, zatrudniając i wyposażając 150 statków handlowych jako okręty wojenne, aby umożliwić skuteczne konwoje przeciwko wrogim działaniom Anglików. Chociaż Stany Holandia podkreśliły, że środek ten miał charakter obronny i starannie wybrały swoich kapitanów oraz wydały rozważne instrukcje dotyczące salutowania angielskiemu okrętowi wojennemu, gdy wieść o tej decyzji dotarła do Londynu 12 marca 1652 r., uznano to za prowokacyjne posunięcie.

Wojna

Rzeczpospolita zaczęła przygotowywać się do wojny, ale ponieważ oba narody nie były gotowe, wojna mogłaby zostać opóźniona, gdyby nie niefortunne spotkanie flot holenderskiego wiceadmirała Maartena Trompa i generała na morzu Roberta Blake'a na kanale La Manche niedaleko Dover w dniu 29 Maj 1652. Zarządzenie Cromwella wymagało, aby wszystkie zagraniczne floty na Morzu Północnym i w kanale La Manche opuściły flagę w geście pozdrowienia, przywracając starożytne prawo, na które Anglicy od dawna nalegali. Sam Tromp był w pełni świadomy potrzeby okazania tego znaku kurtuazji, ale częściowo z powodu nieporozumienia, a częściowo z powodu niechęci wśród marynarzy, nie został on wydany natychmiast i Blake otworzył ogień, ^{rozpoczynając} krótką bitwę pod Dover . Tromp stracił dwa statki, ale eskortował swój konwój w bezpieczne miejsce. ^[66]

Stany Holandii wysłały do Londynu swojego najwyższego urzędnika, wielkiego emeryta Adriaana Pauwa , w ostatniej desperackiej próbie zapobieżenia wojnie, ale na próżno: angielskie żądania stały się tak ekstremalne, że żadne szanujące się państwo nie było w stanie im sprostać. Wojnę wypowiedział angielski parlament 10 lipca 1652 r. Holenderscy dyplomaci zdali sobie sprawę, o co toczy się gra: jeden z wyjeżdżających ambasadorów powiedział: "Anglicy mają zamiar zaatakować górę złota; my mamy zamiar zaatakować górę żelaza. " Holenderscy orangiści byli jednak radośni; spodziewali się, że zwycięstwo lub porażka doprowadzi ich do władzy.

Akcja między statkami podczas pierwszej wojny holenderskiej, 1652-1654, autorstwa Abrahama Willaertsa, która może przedstawiać Bitwę pod Kentish Knock . Jest to pastisz popularnych tematów malarstwa morskiego tamtych czasów, przedstawiający pojedynki Holenderskiego Statku Brederode (po prawej) oraz HMS_Resolution_(1654) i HMS_Sovereign_of_the_Seas (po lewej).

W pierwszych miesiącach wojny angielskie ataki na holenderskie konwoje. Blake został wysłany z 60 statkami, aby zakłócić holenderskie połowy na Morzu Północnym i holenderski handel z Bałtykiem, pozostawiając Ayscue z niewielką siłą do ochrony kanału La Manche. 12 lipca 1652 roku Ayscue przechwycił holenderski konwój powracający z Portugalii, chwytając siedmiu kupców i niszcząc trzech. Tromp zebrał flotę złożoną z 96 statków, aby zaatakować Ayscue, ale południowe wiatry trzymały go na Morzu Północnym. Skręcając na północ, by ścigać Blake'a, Tromp dogonił angielską flotę u wybrzeży Szetlandów , ale burza rozproszyła jego statki i nie doszło do bitwy. W dniu 26 sierpnia 1652 roku Ayscue dostrzegł wypływający konwój holenderski z eskortą statków dyrektorskich z Zelandii dowodzony przez Michiela de Ruytera , który posiadał stopień dowódcy , zasadniczo równoważny komandorowi , z liczniejszą eskadrą okrętów wojennych i uzbrojonymi statki handlowe. Ayscue próbował zaatakować konwój za pomocą około dziewięciu swoich najsilniejszych i najszybszych okrętów wojennych, ale De Ruyter przeprowadził kontratak i w bitwie pod Plymouth otoczył angielskie okręty wojenne, które nie były wspierane przez uzbrojone statki handlowe. Konwój uciekł, Ayscue został zwolniony ze stanowiska, a de Ruyter zyskał prestiż w swoim pierwszym niezależnym dowództwie. ^[67]^[68]

Tromp również został zawieszony po niepowodzeniu na Szetlandach, a dowództwo objął wiceadmirał Witte de With . Ponieważ holenderskie konwoje były wówczas bezpieczne przed atakiem Anglików, De With dostrzegł okazję do skoncentrowania swoich sił i przejęcia kontroli nad morzami. W bitwie pod Kentish Knock 8 października 1652 roku Holendrzy zaatakowali flotę angielską w pobliżu ujścia Tamizy , ale zostali odparci, powodując wiele ofiar. ^[69]^[70] Parlament angielski, wierząc, że Holendrzy są bliscy klęski, wysłał dwadzieścia statków, aby wzmocnić pozycję na Morzu Śródziemnym . Ten podział sił pozostawił Blake'a w listopadzie z zaledwie 42 żołnierzami, podczas gdy Holendrzy dokładali wszelkich starań, aby wzmocnić swoją flotę. Dywizja ta doprowadziła do porażki Anglików z Trompem w grudniowej bitwie pod Dungeness , nie udało jej się jednak ocalić angielskiej floty śródziemnomorskiej, w dużej mierze zniszczonej w ^bitwie pod Leghorn w marcu 1653 roku.

Holendrzy sprawowali skuteczną kontrolę nad kanałem La Manche, Morzem Północnym i Morzem Śródziemnym, a angielskie statki były zablokowane w porcie. W rezultacie Cromwell przekonał parlament do rozpoczęcia tajnych negocjacji pokojowych z Holendrami. W lutym 1653 roku Adriaan Pauw odpowiedział przychylnie, wysyłając list ze Stanów Holandii, w którym wyraził swoje szczere pragnienie osiągnięcia porozumienia pokojowego. Jednakże dyskusje te, które poparła jedynie zdecydowana większość członków parlamentu Rump, ciągnęły się bez większego postępu przez prawie rok.

Bitwa pod Gabbard , rozegrana 12 czerwca 1653 r. przez Heermana Witmonta , przedstawia holenderski okręt flagowy Brederode (po prawej) w akcji z angielskim statkiem " Resolution" , pod tymczasową nazwą w czasach Wspólnoty Narodów HMS Prince Royal

Choć politycy byli bliscy zakończenia konfliktu, wojna morska trwała nadal i zimą 1652-1653 flota angielska naprawiała swoje statki i rozważała swoją taktykę. Wszystkie bitwy morskie stoczone w 1652 roku były chaotyczne, a abordaż i przechwytywanie statków wroga było ulubioną taktyką, szczególnie Holendrów. Eskadry, a nawet pojedyncze statki walczyły bez względu na resztę floty, chociaż instrukcje floty angielskiej z 1650 roku podkreślały znaczenie wspierania innych okrętów tej samej eskadry, zwłaszcza okrętu flagowego. ^[74] W pierwszej dużej bitwie w 1653 r. flota angielska rzuciła wyzwanie Holendrom w trzydniowej bitwie pod Portland , która rozpoczęła się 28 lutego. Zdobyli co najmniej 20 holenderskich statków handlowych, zdobyli lub zniszczyli co najmniej osiem, a prawdopodobnie dwanaście okrętów wojennych i wypędzili Holendrów z kanału La Manche. ^[75] Podobnie jak bitwy w 1652 r., było to chaotyczne, ale najbardziej godne uwagi wydarzenia taktyczne miały miejsce pierwszego dnia, kiedy Tromp poprowadził całą flotę holenderską przeciwko około dwudziestu angielskim statkom na tyłach floty, mając nadzieję, że uda im się pokonać je wcześniej większość floty angielskiej mogła przyjść im z pomocą. Jednak przewaga liczebna angielskich okrętów zaimprowizowała formację liniową i udało jej się utrzymać Holendrów na dystans dzięki skoordynowanemu ciężkiemu ostrzałowi. ^[76]

Niezależnie od tego, czy był to bezpośredni wynik bitwy o Portland, czy też nagromadzenie doświadczeń zdobytych przez kilka lat, w marcu 1653 roku Robert Blake napisał Instrukcje żeglarstwa i walki , stanowiącą poważną zmianę angielskiej taktyki morskiej , zawierającą pierwszy formalny opis linii bitwa . ^[77] Sukces tej nowej formacji był widoczny w bitwie pod Gabbard w czerwcu 1653 r., kiedy flota angielska nie tylko pokonała Holendrów w pojedynku artyleryjskim dalekiego zasięgu, ale doznała tak małych uszkodzeń, że mogła raczej utrzymać blokadę niż wysłanie wielu statków do portu w celu naprawy. ^[78] Holendrzy natomiast w mniejszym stopniu polegali na taktyce liniowej, woleli zamknąć się z angielskimi statkami, aby wejść na pokład i zająć je dopiero w bitwie pod Lowestoft w 1665 r., a także zatrzymali pewną liczbę powolnych i źle uzbrojonych wynajętych statków handlowych w swoją flotę dopiero w tej bitwie, kiedy flota angielska już kwestionowała ich użycie. ^[79]

W połowie marca 1653 roku Stany Holandia wysłały szczegółową propozycję pokojową do angielskiego parlamentu Rump , gdzie wywołała ona zaciekłą debatę i wymagającą niewielkiej większości głosów konieczność udzielenia odpowiedzi. Odpowiedź udzielona najpierw Stanom Holandii, a następnie Stanom Generalnym w kwietniu była krytyczna wobec propozycji holenderskich, ale przynajmniej umożliwiła rozpoczęcie dyskusji. ^[80] Niewiele osiągnięto, dopóki zarówno Parlament Rump, jak i jego krótkotrwały następca, Parlament Nominowany, nie zostały rozwiązane, co nastąpiło w grudniu 1653 r. ^[80] W następnym miesiącu Stany Generalne poprosiły o wznowienie negocjacji, a w maju Cromwell zgodził się przyjąć posłów holenderskich w Londynie. ^[81] W połowie czerwca Johan de Witt przekonał Stany Generalne do wysłania komisarzy do Londynu w celu negocjowania warunków pokojowych, a Cromwell był otwarty, chociaż nalegał, aby republika holenderska musiała dopilnować, aby Izba Orańska nie uzyskała ponownie dominacji, i odmówił o uchylenie ustawy o nawigacji. ^[82]

Cromwell ponownie przedstawił swój plan unii politycznej między obydwoma narodami czterem posłom holenderskim, którzy przybyli do Londynu pod koniec czerwca, ale oni stanowczo go odrzucili. ^[83] Chciał także uniknąć dalszego konfliktu z Republiką Holenderską, która planowała wojnę z Hiszpanią. ^[84] Cromwell zaproponował następnie sojusz wojskowy przeciwko Hiszpanii, obiecując uchylenie Aktu Nawigacyjnego w zamian za pomoc Holandii w podboju hiszpańskiej Ameryki : to również zostało odrzucone. ^[85] Następnie Cromwell wycofał się z propozycją 27 artykułów, z których dwa były nie do przyjęcia dla Holendrów: że wszyscy rojaliści muszą zostać wydaleni i że Dania, sojusznik Republiki, powinna zostać porzucona w wojnie ze Szwecją. ^[86] Ostatecznie Cromwell zgodził się, że 25 uzgodnionych artykułów będzie stanowiło podstawę pokoju.

W międzyczasie angielska marynarka wojenna próbowała przejąć kontrolę nad Morzem Północnym i podczas dwudniowej bitwy pod Gabbard w czerwcu wypędziła Holendrów z powrotem do ich macierzystych portów, tracąc 17 przechwyconych lub zniszczonych okrętów wojennych, rozpoczynając blokadę Holendrów wybrzeża, co doprowadziło do załamania holenderskiej gospodarki. ^[87]^[88] Holendrzy nie byli w stanie wyżywić swojej gęstej populacji miejskiej bez regularnych dostaw bałtyckiej pszenicy i żyta ; ceny tych towarów poszybowały w górę i biedni wkrótce nie mogli kupić żywności, co spowodowało głód.

Ostatnią bitwą tej wojny była zacięta i krwawa Bitwa pod Scheveningen w sierpniu, stoczona, ponieważ Holendrzy desperacko chcieli przełamać angielską blokadę. Było to taktyczne zwycięstwo floty angielskiej, która zdobyła lub zniszczyła co najmniej kilkanaście, a prawdopodobnie 27 holenderskich okrętów wojennych za utratę dwóch lub trzech angielskich, a także schwytała lub zabiła około 2000 ludzi, w tym Trompa, który zginął na początku bitwy , za stratę 500 zabitych Anglików. ^Jednakże , pomimo ciężkich strat w ludziach i statkach, flota holenderska była w stanie wycofać się do Texel , a Anglicy musieli porzucić blokadę, więc Holendrzy osiągnęli swój cel. ^[89] Śmierć Trompa była ciosem dla morale Holendrów, co wzmogło holenderskie pragnienie zakończenia wojny: podobne uczucia pojawiły się w Anglii. Chociaż wielu wzbogaciło się na wojnie, handel jako całość ucierpiał. Jednak we wrześniu flota holenderska pod dowództwem Witte'a de Witha mogła wznowić działalność. Pomyślnie wyładował 400 statków handlowych i wrócił z taką samą liczbą, wszystkie przewożąc cenne towary z Indii Wschodnich, co świadczyło o ponownym otwarciu szlaków morskich. ^[90]

Sprzymierzeni z Danią i utrzymujący potężną obecność w duńskiej cieśninie, Holendrzy skutecznie położyli kres angielskiemu handlowi w regionie bałtyckim. Przez cały rok 1653 przez Sund nie przepłynął ani jeden angielski statek . Na Morzu Śródziemnym Holendrzy odnieśli podobny sukces. Ponadto w Indiach Wschodnich Holenderska Kompania Wschodnioindyjska szybko ustanowiła dominację morską, rozciągającą się od Zatoki Perskiej po Morze Południowochińskie . Angielski agent w Livorno, Charles Longland , poinformował Londyn, że Holendrzy zostali mocno pokonani na własnych wodach, ale dodał, że nasze straty tutaj były tak widoczne dla całej Europy, Azji i Afryki, że nie uwierzą, że nasz stan jest jak źle w domu. Po Scheveningen Holendrzy również zaczęli używać mniejszych okrętów wojennych i najazdów handlowych, w wyniku czego do listopada Cromwell, pomimo sukcesów militarnych na Morzu Północnym, pragnął zawrzeć pokój, gdy Holendrzy zdobywali liczne angielskie statki handlowe. ^[91]

Mimo to Republika Holenderska również nie była w stanie wytrzymać długotrwałej wojny morskiej, ponieważ Angielscy Korsarze wyrządzili poważne szkody holenderskiej żegludze.
W tamtym czasie holenderska flota handlowa była trzy razy większa od angielskiej i szacuje się, że Holendrzy stracili od 1000 do 1700 statków (najbardziej wiarygodne szacunki pochodzą od burmistrzów Amsterdamu, którzy twierdzili, że Holendrzy stracili 1200) dowolnej wielkości Korsarzom w tej wojnie. Stanowiło to 8% całkowitej holenderskiej floty handlowej, co stanowiło dwukrotność wartości całej oceanicznej floty handlowej Anglii.
Straty te były trzy do czterech razy większe niż straty Anglików (w sumie 440 statków) i większe niż całkowite straty holenderskie w pozostałych dwóch wojnach angielsko-holenderskich w XVII wieku.

Była to największa pojedyncza katastrofa morska, jakiej doświadczył holenderski świat Entrepôt w swoim wspaniałym wieku.
Ponadto, ponieważ gangi prasowe były zakazane, trzeba było zapłacić ogromne sumy, aby przyciągnąć wystarczającą liczbę marynarzy do obsadzenia floty. Holendrzy nie byli w stanie obronić wszystkich swoich kolonii, a w holenderskiej Brazylii było zbyt mało kolonistów lub żołnierzy , aby uniemożliwić liczniejszym Portugalczykom, niezadowolonym z holenderskiego panowania, rekonkwistę. ^[97] W samej Holandii wojna zebrała swoje żniwo - przedsiębiorstwa żeglugowe zaprzestały handlu i trudno było znaleźć pracę. W Amsterdamie tysiąc pięćset domów było niezamieszkanych, wielu zauważyło dużą liczbę wędrujących żebraków, a na ulicach rosła trawa. ^[98] Stan kraju nie pozostawił Holendrom innego wyboru, jak tylko zaakceptować warunki Cromwella.

Negocjacje pokojowe trwały do ??marca 1654 r., kiedy Cromwell zażądał zmiany polegającej na wykluczeniu czteroletniego wówczas księcia Orańskiego z przyszłych nominacji rządowych, podobnie jak namiestnika lub kapitana generalnego Armii Stanów . ^[100] Początkowo zostało to odrzucone, ale Holendrzy ostatecznie się zgodzili i 15 kwietnia 1654 r. ogłoszono pokój wraz z podpisaniem traktatu westminsterskiego i ratyfikowano go przez wszystkie strony do 22 kwietnia. ^[101]^[102]

Następstwa

Holendrzy zostali uratowani przed surowym pokojem. Częściowo z powodu pobłażliwości Cromwella, ^[c] , ale także dlatego, że obawiał się on dłuższej wojny, ^[103] i ogromnych szkód gospodarczych dla angielskiej gospodarki morskiej. ^[104] Niemniej jednak Holendrzy zrealizowali niewiele celów zawartych w swoich 36 artykułach i musieli poczynić kilka drobnych ustępstw - akceptację Aktu Nawigacyjnego, który wykluczał ich kupców z wszelkiego handlu między Anglią a jej koloniami, ^[105] odszkodowanie kwoty 85 000 funtów za straty EIC w Indiach Wschodnich i 3615 funtów, które należało wypłacić spadkobiercom ofiar masakry w Amboynie . ^[106] Wyspa Run w Indiach Wschodnich miała zostać przekazana Kompanii Wschodnioindyjskiej, chociaż Holendrzy tak naprawdę nigdy nie zwrócili wyspy. ^[107]^[108] Wreszcie gest symboliczny; pozdrawiając banderę angielskich okrętów wojennych na kanale La Manche.

Pierwotny cel polityczny Cromwella, jakim był związek podporządkowany Holendrom, został odrzucony; zamiast tego główne ustępstwo, którego pragnął, nie miało żadnego wpływu na pierwotny powód rozpoczęcia wojny. Był to jedyny warunek, na mocy którego Holendrzy musieli zgodzić się, aby żaden książę Orański ani inny członek Domu Orańskiego nie sprawował urzędu Stadtholdera ani żadnego innego urzędu publicznego w Holandii, czemu sprzeciwiali się stanowczo orangiści, ale nie całkowicie sprzeczne z interesami partii Johana de Witta . Chociaż nie było to częścią formalnego traktatu pokojowego, dwóch członków zespołu negocjacyjnego z prowincji Holandia zgodziło się na tajny aneks, pod warunkiem, że Anglia ratyfikuje traktat dopiero po przyjęciu przez Stany Holandii Aktu Odosobnienia , z wyłączeniem Zaprzestanie pełnienia przez Dom Orański urzędów publicznych w tej prowincji: ustawodawstwo to zostało uchwalone w maju 1654 r. ^[110]^[111] Kilka innych holenderskich prowincji spotkało się z negatywną reakcją, ale ich zgromadzenia prowincjonalne nie były w stanie ani przezwyciężyć własnych wewnętrznych podziałów, ani skoordynować działań sprzeciw wobec innych prowincji. Jednak choć nie uchwalili wówczas własnego ustawodawstwa dotyczącego wykluczenia, w praktyce nie sprzeciwiali się temu. Dopiero po drugiej wojnie angielsko-holenderskiej cztery inne prowincje oprócz Holandii przyjęły edykt wieczysty (1667) sankcjonujący wykluczenie. ^[112]

Anglia świętowała pokój, ale był to także moment ulgi - Cromwell ogłosił 23 maja 1654 dniem Święta Dziękczynienia . ^[113] Anglicy osiągnęli pewne niewielkie korzyści na traktacie pokojowym, nie poczyniwszy żadnych ustępstw wobec Holendrów, ale silna pozycja handlowa Republiki Holenderskiej pozostała w dużej mierze nienaruszona, a rywalizacja między obydwoma narodami nie została rozstrzygnięta. Zwłaszcza w ich powstających koloniach zamorskich trwały działania wojenne między holenderskimi i angielskimi kompaniami handlowymi, które posiadały własne okręty wojenne i oddziały.

Anglicy wkrótce wykorzystali swoje nowe statki przejęte Holendrom do wdrożenia floty handlowej na podobnych zasadach jak Holendrzy, zwłaszcza do budowy większej liczby łodzi latających. ^[114] Holendrzy również rozpoczęli duży program budowy statków, aby zaradzić brakom statków linii widocznym w bitwach pod Kentish Knock, Gabbard i Scheveningen . Prawo zabraniało admiralicjom sprzedaży tych sześćdziesięciu nowych statków. Kiedy w 1665 roku wybuchła druga wojna angielsko-holenderska, Holendrzy byli zatem znacznie lepiej przygotowani.