Mapy - Wczesne mapy świata

Wczesne Mapy Świata

Najwcześniejsze znane mapy świata pochodzą z klasycznej starożytności, najstarsze przykłady z VI do V wieku p.n.e. nadal opierają się na paradygmacie płaskiej Ziemi . Mapy świata zakładające kulistą Ziemię pojawiły się po raz pierwszy w okresie hellenistycznym
Rozwój geografii Grecji w tym czasie, zwłaszcza przez Eratostenesa i Posidoniusza, osiągnął punkt kulminacyjny w epoce rzymskiej, wraz z mapą świata Ptolemeusza (II wiek n.e.), która pozostała wiarygodna przez całe średniowiecze . Od czasów Ptolemeusza znajomość przybliżonych rozmiarów Ziemi pozwalała kartografom oszacować zakres ich wiedzy geograficznej i wskazać części planety, o których wiadomo, że istnieją, ale jeszcze nie zostały zbadane, jako terra incognita

Wraz z Epoką odkryć, trwającą od XV do XVIII wieku, mapy świata stawały się coraz dokładniejsze; eksplorację Antarktydy, Australii i wnętrza Afryki przez zachodnich twórców map pozostawiono XIX i początkom XX wieku.

Starożytność

"Płyta Saint-Bélec" z epoki brązu

PPłyta Saint-Bélec odkryta w 1900 roku przez Paula du Châtellier w Finistere we Francji, datowana jest na okres od 1900 do 1640 roku p.n.e.
Niedawna analiza opublikowana w Biuletynie Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego wykazała, że ??płyta przedstawia trójwymiarowe przedstawienie doliny rzeki Odet w Finistere we Francji.
To uczyniłoby płytę Saint-Bélec najstarszą znaną mapą terytorium na świecie.
Zdaniem autorów mapa prawdopodobnie nie służyła do nawigacji, lecz do ukazania siły politycznej i zasięgu terytorialnego domeny lokalnego władcy z wczesnej epoki brązu

Babiloński Imago Mund (ok. VI w. p.n.e.)

Główny artykuł: Babilońska mapa świata

Imago Mundi, Mapa babilońska, najstarsza znana mapa świata, Babilonia z VI wieku p.n.e.
Teraz w British Museum .

Babilońska mapa świata, znana jako Imago Mundi, jest powszechnie datowana na VI wiek p.n.e. ^[5] Mapa zrekonstruowana przez Eckharda Ungera przedstawia Babilon nad Eufratem , otoczony okrągłym lądem obejmującym Asyrię , Urartu ( Armenia)i kilka miast, z kolei otoczonych "gorzką rzeką" (Oceanus ), z ośmioma peryferyjne regiony (nagu) ułożyły się wokół niego w kształcie trójkątów, tworząc gwiazdę. Załączony tekst wspomina o odległości siedmiu beru między regionami peryferyjnymi.
Zachowały się opisy pięciu z nich:

trzeci region to miejsce, w którym "skrzydlaty ptak nie kończy swojego lotu", tj. nie może dosięgnąć.

w czwartym regionie "światło jest jaśniejsze niż zachód słońca lub gwiazdy": leżało na północnym zachodzie, a po zachodzie słońca latem było praktycznie w półmroku.

Piąty region, położony na północy, był pogrążony w całkowitej ciemności i był krainą, "gdzie nic nie widać" i "nie widać słońca".

region szósty, "gdzie mieszka rogaty byk i atakuje przybysza"

siódmy region leży na wschodzie i "jest tam, gdzie wschodzi poranek".

Anaksymander (ok. 610-546 p.n.e.)

Główny artykuł: Anaksymander

Rekonstrukcja mapy Anaksymandra

Anaksymanderowi (zm. ok. 546 r. p.n.e.) przypisuje się stworzenie jednej z pierwszych map świata, która miała okrągły kształt i przedstawiała znane krainy świata zgrupowane wokół Morza Egejskiego w centrum. To wszystko było otoczone oceanem.

Hekatajos z Miletu (ok. 550-476 p.n.e.)

Rekonstrukcja mapy Hekatajosa

Główny artykuł: Hekatajos z Miletu

Hekatajosowi z Miletu (zm. ok. ?476 r. p.n.e.) przypisuje się dzieło zatytułowane Periodos Ges ("Podróże dookoła Ziemi" lub "Światowe badanie"), składające się z dwóch ksiąg, z których każda zorganizowana jest w sposób periplus , punkt-punkt badanie wybrzeża. Jedna poświęcona Europie to zasadniczo peryplus Morza Śródziemnego, opisująca po kolei każdy region, sięgająca aż do Scytii . Druga książka, poświęcona Azji , jest ułożona podobnie do Periplus Morza Erytrejskiego , którego wersja zachował się I w. n.e. Hekatajos opisał kraje i mieszkańców znanego świata, szczególnie obszerna była relacja z Egiptu , do opisu dołączona została mapa , oparta na poprawionej i powiększonej przez niego mapie Ziemi Anaksymandra . Dzieło przetrwało jedynie w około 374 fragmentach, z których większość jest cytowana w leksykonie geograficznym Ethnica , opracowanym przez Stefana z Bizancjum .

Eratostenes (276-194 p.n.e.)

Główny artykuł: Eratostenes

rekonstrukcja mapy Eratostenesa z 1883 r.

Eratostenes (276-194 p.n.e.) narysował ulepszoną mapę świata, uwzględniającą informacje z kampanii Aleksandra Wielkiego i jego następców. Azja stała się szersza, co odzwierciedlało nowe rozumienie rzeczywistej wielkości kontynentu. Eratostenes był także pierwszym geografem, który uwzględnił równoleżniki i południki w swoich przedstawieniach kartograficznych, co świadczy o jego zrozumieniu kulistej natury Ziemi.

Posidoniusz (ok. 135-51 p.n.e.)

Rekonstrukcja pomysłów Posidoniusza z 1628 r . na temat położenia kontynentów (wiele szczegółów nie mogło być znanych Posidoniuszowi)Główny artykuł: Posidoniusz

Posidoniusz (lub Posejdoniusz) z Apamei (ok. 135-51 p.n.e.) był greckim filozofem stoickim ^[10] , który podróżował po świecie rzymskim i poza nim oraz był słynnym politykiem w całym świecie grecko-rzymskim, podobnie jak Arystoteles i Eratostenes
Jego praca "O oceanie i obszarach przyległych" była ogólną dyskusją geograficzną, pokazującą, jak wszystkie siły oddziałują na siebie i odnoszą się także do życia ludzkiego. Zmierzył obwód Ziemi w odniesieniu do położenia gwiazdy Canopus . Jego miara 240 000 stadionów przekłada się na 24 000 mil (39 000 km), co jest zbliżone do rzeczywistego obwodu wynoszącego 24 901 mil (40 074 km). ^[11] O swoim podejściu poinformował go Eratostenes, który sto lat wcześniej posługiwał się wysokością Słońca na różnych szerokościach geograficznych. Dane obu mężczyzn dotyczące obwodu Ziemi były niesamowicie dokładne, w każdym przypadku wspomagane przez wzajemnie kompensujące się błędy pomiaru. Jednak wersja obliczeń Posidoniusza spopularyzowana przez Strabona została poprawiona, poprawiając odległość między Rodos a Aleksandrią do 3750 stadionów, co dało obwód 180 000 stadionów, czyli 18 000 mil (29 000 km). ^[12] Ptolemeusz omówił i faworyzował tę poprawioną figurę Posidoniusza zamiast Eratostenesa w swojej Geografii , a w średniowieczu uczeni podzielili się na dwa obozy co do obwodu Ziemi, jeden utożsamiający się z obliczeniami Eratostenesa, a drugi ze 180 000 stadionem Posidoniusza środka, który obecnie wiadomo, że jest o około 33% za niski. Tej liczby użył Krzysztof Kolumb , aby zaniżyć odległość do Indii na 70 000 stadiów. ^[13]

Strabon (ok. 64 p.n.e. - 24 n.e.)

Główne artykuły: Strabon i Geographica

Strabon zasłynął przede wszystkim dzięki swemu 17-tomowemu dziełu Geographica, które przedstawiło opisową historię znanych jego epoce ludzi i miejsc z różnych regionów świata. ^[14] Geographica po raz pierwszy ukazała się w Europie Zachodniej w Rzymie jako tłumaczenie łacińskie wydane około 1469 roku. Chociaż Strabon odwoływał się do starożytnych greckich astronomów Eratostenesa i Hipparcha i doceniał ich astronomiczne i matematyczne wysiłki na rzecz geografii, twierdził, że podejście opisowe jest bardziej praktyczne. Geographica stanowi cenne źródło informacji o świecie starożytnym, zwłaszcza gdy informacje te znajdują potwierdzenie w innych źródłach. W księgach Geographica znajduje się mapa Europy. Mapy całego świata według Strabona są rekonstrukcjami z jego tekstu pisanego.

Pomponiusz Mela (ok. 43 n.e.)

Rekonstrukcja poglądu na świat Pomponiusza Meli z 1898 roku.

Główny artykuł: Pomponiusz Mela

Pomponiusz jest wyjątkowy wśród starożytnych geografów, ponieważ po podzieleniu Ziemi na pięć stref, z których tylko dwie nadawały się do zamieszkania, stwierdza istnienie antychtonów, ludzi zamieszkujących południową strefę umiarkowaną, niedostępną dla mieszkańców północnych regionów umiarkowanych ze względu na nieznośne ciepło pośredniego gorącego pasa. O podziałach i granicach Europy , Azji i Afryki powtarza Eratostenes; jak wszyscy klasyczni geografowie Aleksandra Wielkiego (z wyjątkiem Ptolemeusza ) uważa Morze Kaspijskie za wlot Oceanu Północnego, odpowiadający od południa Zatoce Perskiej ( Zatoka Perska) i Arabskiej (Morze Czerwone )

Marinus z Tyru (ok. 120 n.e.)

Główny artykuł: Marinus z Tyru

Mapy świata Marinus z Tyru były pierwszymi w Cesarstwie Rzymskim , które pokazywały Chiny . Około 120 roku n.e. Marinus napisał, że nadający się do zamieszkania świat był ograniczony od zachodu przez Wyspy Szczęśliwe . Jednak tekst jego traktatu geograficznego zaginął. Wynalazł także rzut równoprostokątny , który do dziś jest używany przy tworzeniu map. Ptolemeusz podaje kilka opinii Marinusa. Marinus uważał, że Okeanos zostało oddzielone kontynentami ( Europą , Azją i Afryką) na część wschodnią i zachodnią. Uważał, że zamieszkany świat rozciąga się na szerokości geograficznej od Thule ( Szetlandy ) do Agisymby ( Zwrotnik Koziorożca ) i na długości geograficznej od Wysp Błogosławionych do Shera (Chiny) . Marinus ukuł także termin Antarktyka, odnosząc się do przeciwieństwa koła podbiegunowego . Jego głównym dziedzictwem jest to, że najpierw przypisał każdemu miejscu odpowiednią szerokość i długość geograficzną ; użył "południka Wysp Błogosławionych ( Wysp Kanaryjskich lub Wysp Zielonego Przylądka )" jako południka zerowego

Ptolemeusz (ok. 150)

Najstarsza zachowana mapa świata ptolemejska, przerysowana według jego pierwszej projekcji przez mnichów w Konstantynopolu za Maksyma Planudesa, około 1300 roku

Łacińska mapa świata Mikołaja Germanusa z 1467 r. Według drugiej projekcji Ptolemeusza, pierwszej znanej na Zachodzie

Główne artykuły: Ptolemeusz i mapa świata Ptolemeusza

Zachowane teksty Geografii Ptolemeusza , napisane po raz pierwszy ok . ?150 , należy zauważyć, że w dalszym ciągu stosował on odwzorowanie równoprostokątne Marinus na swoich mapach regionalnych, uznając je za nieodpowiednie dla map całego znanego świata . Zamiast tego w księdze VII swojego dzieła przedstawia trzy odrębne projekcje o rosnącej trudności i wierności. Ptolemeusz poszedł za Marinusem i nie docenił obwodu świata; w połączeniu z dokładnymi odległościami bezwzględnymi doprowadziło go to również do przeszacowania długości Morza Śródziemnego w stopniach . Jego południk zerowy na Wyspach Szczęśliwych znajdował się zatem około 10 rzeczywistych stopni dalej na zachód od Aleksandrii , niż zamierzano, co było błędem, który Al-Khwarizmi poprawił po przetłumaczeniu syryjskich wydań Ptolemeusza na arabski w IX wieku. Najstarsze zachowane rękopisy tego dzieła pochodzą z restauracji tekstu dokonanej przez Maksyma Planudesa nieco przed rokiem 1300 w klasztorze Chora w Konstantynopolu ( Stambuł ); w zachowanych rękopisach z tej epoki wydaje się, że zachowały się odrębne wersje tekstu, które rozeszły się już w II lub IV wieku. Fragment niektórych recenzji przypisuje Agathodaemonowi sporządzenie mapy świata, ale wydaje się, że nie zachowały się żadne mapy, które mogłyby być używane przez mnichów Planude. Zamiast tego zamówił nowe mapy świata obliczone na podstawie tysięcy współrzędnych Ptolemeusza i sporządzone zgodnie z pierwszą ^[15] i drugą projekcją tekstu ^[16] , wraz z równoprostokątnymi mapami regionalnymi. Egzemplarz został przetłumaczony na łacinę przez Jacobusa Angelusa we Florencji około 1406 roku i wkrótce uzupełniony mapami z I projekcji. Mapy wykorzystujące drugą projekcję powstały w Europie Zachodniej dopiero w wydaniu Mikołaja Germanusa z 1466 roku. ^[17] Wydaje się, że trzecia (i najtrudniejsza) projekcja Ptolemeusza w ogóle nie była używana, zanim nowe odkrycia rozszerzyły znany świat poza punkt, w którym zapewnił on użyteczny format. ^[17]

Cyceron "Sen o Scypionie" opisywał Ziemię jako kulę o niewielkich rozmiarach w porównaniu z resztą kosmosu. Wiele średniowiecznych rękopisów Komentarza Makrobiusza do snu Scypiona zawiera mapy Ziemi, w tym antypodów , mapy strefowe przedstawiające klimat ptolemejski wywodzący się z koncepcji kulistej Ziemi oraz diagram przedstawiający Ziemię (oznaczoną jako globus terrae , kula Ziemi) w centrum hierarchicznie uporządkowanych sfer planetarnych. ^[18]^[19]

Tabula Peutingeriana (IV wiek)

Główny artykuł: Tabula Peutingeriana

Tabula Peutingeriana (tabela Peutingera) to itinerarium przedstawiające cursus publicus, sieć dróg w Cesarstwie Rzymskim . Jest to XIII-wieczna kopia oryginalnej mapy z IV wieku, obejmującej Europę, części Azji (Indie) i Afrykę Północną. Mapa nosi imię Konrada Peutingera, niemieckiego humanisty i antykwariusza żyjącego w XV-XVI w. Mapa została odkryta w bibliotece w Worms przez Conrada Celtesa , który nie mógł opublikować swojego znaleziska przed śmiercią i w 1508 roku przekazał ją Peutingerowi. Jest przechowywany w Österreichische Nationalbibliothek w Hofburgu w Wiedniu.

Nowoczesne przerysowanie Tabula Peutingeriana, od Iberii na zachodzie po Indie na wschodzie.
(Kliknij aby Powiększyć)

Średniowiecze

Dalsze informacje: Mappa mundi

Mapa Kosmy Indicopleustesa (VI wiek)

Główny artykuł: Kosma Indicopleustes

Mapa świata autorstwa Cosmasa Indicopleustesa

Około 550 Cosmas Indicopleustes napisało bogato ilustrowaną Topografię chrześcijańską, dzieło częściowo oparte na jego osobistych doświadczeniach jako kupca na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim na początku VI wieku. Chociaż współczesna nauka obala jego kosmogonię , podał on historyczny opis Indii i Sri Lanki w VI wieku, który jest bezcenny dla historyków. Wydaje się, że Kosmas osobiście odwiedził Królestwo Aksum we współczesnej Etiopii i Erytrei, a także Indie i Sri Lankę W 522 roku n.e. odwiedził Wybrzeże Malabarskie (południowe Indie). Główną cechą jego Topografii jest światopogląd Kosmy, zgodnie z którym świat jest płaski, a niebiosa tworzą kształt pudełka z zakrzywioną pokrywą, pogląd, który wywodził się z niekonwencjonalnych interpretacji pism chrześcijańskich
Celem Kosmy było udowodnienie, że przedchrześcijańscy geografowie mylili się, twierdząc, że ziemia jest kulista i że w rzeczywistości była wzorowana na Przybytku , domu modlitwy opisanym Mojżeszowi przez Boga podczas wyjścia Żydów z Egiptu.

Mapa T i O z XII-wiecznego egzemplarza Etymologii

Mapa T i O Izydora z Sewilli (ok. 636)

Główne artykuły: Izydor z Sewilli oraz mapa T i O

Zobacz także: Mapa w kształcie litery V

Średniowieczne Mapy T i O pochodzą z opisu świata w Etymologii, Izydora z Sewilli (zm. 636).
Ten jakościowy i koncepcyjny typ średniowiecznej kartografii przedstawia jedynie górną połowę kulistej Ziemi. ^[20] Prawdopodobnie milcząco uznawano go za wygodny rzut na zamieszkaną część świata znaną w czasach rzymskich i średniowiecznych (czyli północną połowę globu o klimacie umiarkowanym ). T to Morze Śródziemne dzielące trzy kontynenty, Azję, Europęi Afrykę, a O to otaczający Ocean.

Jerozolima była zazwyczaj przedstawiana pośrodku mapy.
Azja była zazwyczaj wielkości pozostałych dwóch kontynentów razem wziętych. Ponieważ słońce wschodziło na wschodzie, raj (Ogród Edenu) był powszechnie przedstawiany jako znajdujący się w Azji, a Azja znajdowała się w górnej części mapy.

Albi Mappa Mundi (VIII wiek)

Albi Mappa Mundi

Mappa mundi z Albi to średniowieczna mapa świata, zawarta w rękopisie z drugiej połowy VIII wieku, zachowana w starych zbiorach biblioteki Pierre-Amalric w Albi we Francji. ^[21] Rękopis ten pochodzi z biblioteki kapitulnej katedry Sainte-Cécile Albi . Albi Mappa Mundi została wpisana w październiku 2015 roku na Listę Programu Pamięć Świata UNESCO

Rękopis opatrzony kartą liczy 77 stron.
W XVIII wieku nosi nazwę "Miscellanea" (łac. słowo oznaczające "zbiór"). Zbiór ten zawiera 22 różne dokumenty, które pełniły funkcję edukacyjną. Manuskrypt, będący pergaminem wykonanym prawdopodobnie ze skóry koziej lub owczej, zachował się w bardzo dobrym stanie.

Sama mapa ma 27 cm wysokości i 22,5 szerokości.
Reprezentuje 23 kraje na 3 kontynentach i wymienia kilka miast, wysp, rzek i mórz.
Znany świat przedstawiony jest w formie podkowy, otwierającej się na poziomie Cieśniny Gibraltarskiej i otaczającej Morze Śródziemne, z Bliskim Wschodem na górze, Europą po lewej stronie i Afryką Północną po prawej.

Mapa świata autorstwa Ibn Hawqala (południe u góry)

Mapa Ibn Hawqala (X wiek)

Ibn Hawqal był arabskim naukowcem żyjącym w X wieku, który opracował mapę świata w oparciu o własne doświadczenia podróżnicze i prawdopodobnie dzieła Ptolemeusza.
Innym takim kartografem był Istakhri

Mapa świata bawełny anglosaskiej (ok. 1040)

Anglosaska "bawełniana" mapa świata (ok. 1040).
Wielka Brytania i Irlandia są na dole po lewej stronie.

Mapa ta występuje w egzemplarzu klasycznego dzieła geograficznego, w wersji łacińskiej, autorstwa Prisciana z Periegesis, znajdującego się w rękopisach Biblioteki Cotton ( MS. Tiberius BV, k. 56v), obecnie znajdującej się w Bibliotece Brytyjskiej . Nie ma on służyć wyłącznie jako ilustracja tego dzieła, zawiera bowiem wiele materiału zaczerpniętego z innych źródeł, w tym takich, które byłyby najbardziej aktualne z dostępnych, choć opiera się na odległym rzymskim oryginale (podobnym do źródło innej XI-wiecznej mapy świata , ilustrującej wydanie Izydora z Sewilli) - na której sieć linii zdaje się wskazywać granice prowincji cesarskich . Datę rysunku dawniej szacowano na ok. ?992-994n.e., na podstawie sugerowanych powiązań z podróżą arcybiskupa Canterbury Sigerica z Rzymu ale nowsza analiza wskazuje, że choć informacje zostały zweryfikowane w tym czasie, mapa została sporządzona prawdopodobnie między 1025 a 1050 rokiem. ^{[26
]}

Podobnie jak późniejsza mapa autorstwa al-Idrisiego (patrz poniżej), mapa ta wyraźnie wykracza poza w dużej mierze symboliczną tradycję wczesnośredniowiecznego mapowania, ale jednocześnie nie jest oparta na słynnym ptolemejskim układzie współrzędnych. Wschód jest na szczycie, ale Jerozolima nie jest w centrum i nigdzie nie widać Ogrodu Eden. Co niezwykłe, wszystkie drogi wodne Afryki, nie tylko Morze Czerwone, są przedstawione na czerwono (góry są zielone). Ambitne jest przedstawienie Dalekiego Wschodu, włączając w to Indie i Taprobane (Sri Lanka) - ten ostatni ukazany według przesadnej, klasycznej koncepcji jego wielkości. Nic więc dziwnego, że sama Wielka Brytania została przedstawiona dość szczegółowo. Wielka Brytania, co jest niezwykłe jak na średniowieczne standardy, jest pokazana jako jedna wyspa, aczkolwiek z przesadnym cyplem Kornwalii, a Mona , Irlandia i wiele szkockich wysp są wskazane.
Kartograf jest nieco zdezorientowany Islandią, przedstawiając ją zarówno w wersji jej klasycznej nazwy "Thule", znajdującej się na północny zachód od Wielkiej Brytanii, jak i jako "wyspę", logicznie powiązaną ze Skandynawią.

Cyfrowy obraz mapy o wysokiej rozdzielczości, ogólnodostępny i zawierający adnotacje dotyczące miejsc i nazw, znajduje się wśród trzynastu średniowiecznych map świata redagowanych w ramach projektu Virtual Mappa .

Beatus Mappa Mundi (1050)

Główny artykuł: Beatus z Liébany

Mapa świata z Saint-Sever Beatus

Beatus z Liébana (ok. 730-798) był asturyjskim mnichem i teologiem
Korespondował z Alcuinem i brał udział w kontrowersjach adopcyjnych, krytykując poglądy Feliksa z Urgel i Elipandusa z Toledo
Dziś jest najlepiej pamiętany jako autor swojego Komentarza do Apokalipsy, opublikowanego w 776 r. Ilustrowany rękopis znany jako Saint-Sever Beatus , zawierający Komentarz , został wyprodukowany około 1050 r. w opactwie Saint-Sever w Akwitanii we Francji.
Zawiera jedną z najstarszych map świata chrześcijańskiego jako ilustrację Komentarza
Chociaż oryginalny rękopis i mapa nie zachowały się, w kilku zachowanych rękopisach zachowały się kopie mapy.

Mapa Mahmuda al-Kashgariego (1072)

Główny artykuł: Mahmud al-Kashgari

Diwanu Lughat at-Turk Mahmuda al-Kashgariego

Ujgurski uczony z Karachanidów , Mahmud al-Kashgari, opracował Kompendium języków Turków w XI wieku.
Rękopis ilustruje "turkocentryczna" mapa świata, zorientowana ze wschodem (a raczej kierunkiem wschodu słońca w środku lata) na górze, wyśrodkowana na starożytnym mieście Balasagun na terenie dzisiejszego Kirgistanu , pokazująca Morze Kaspijskie na północy oraz Irak , Armenia , Jemen i Egipt na zachodzie, Chiny i Japonia na wschodzie, Hindustan , Kaszmir , Gog i Magog na południu. W całym tekście zastosowano konwencjonalne symbole - niebieskie linie dla rzek, czerwone linie dla pasm górskich itp. Świat jest pokazany jako otoczony oceanem.
Mapa znajduje się obecnie w Muzeum Pera w Stambule.

Tabula Rogeriana

Główne artykuły: Al-Idrisi i Tabula Rogeriana

Oryginalna Tabula Rogeriana (1154) z południem do góry.
(Kliknij aby powiększyć)

Arabski geograf Muhammad al-Idrisi połączył wiedzę o Afryce, Oceanie Indyjskim i Dalekim Wschodzie ebraną przez arabskich kupców i odkrywców z informacjami odziedziczonymi od klasycznych geografów, aby stworzyć najdokładniejszą wówczas mapę świata. Pozostała najdokładniejszą mapą świata przez następne trzy stulecia. Tabula Rogeriana została narysowana przez Al-Idrisiego w 1154 roku dla normańskiego króla Sycylii Rogera II, po osiemnastu latach pobytu na jego dworze, gdzie pracował nad komentarzami i ilustracjami do mapy. Mapa, napisana w języku arabskim, przedstawia cały kontynent euroazjatycki , ale pokazuje tylko północną część kontynentu afrykańskiego.

Ebstorf Mappa Mundi (1235)

Główny artykuł: Mapa Ebstorf

Mapa Ebstorf, ok . 1900 1235

Mapa Ebstorf była przykładem europejskiej mappa mundi , sporządzonej przez Gerwazego z Ebstorf , który prawdopodobnie był tym samym człowiekiem co Gerwazy z Tilbury , gdzieś w XIII wieku ^.Była to bardzo duża mapa: namalowana na 30 zszytych kozich skórach, miała wymiary około 3,6 m × 3,6 m (12 stóp × 12 stóp). Głowa Chrystusa została przedstawiona na górze mapy, z rękami po obu stronach i stopami na dole. ^[29] Mapa była bardzo rozbudowaną wersją średniowiecznej mapy trójstronnej, czyli mapy T i O ; skupiał się na Jerozolimie, ze wschodem na górze mapy. Reprezentował Rzym w postaci lwa i miał wyraźny interes w podziale biskupstw.
Oryginał został zniszczony podczas bombardowań Hanoweru w 1943 r. podczas II wojny światowej, zachowały się jednak pewne fotografie i kolorowe kopie.

Hereford Mappa Mundi (1300)

Główny artykuł: Hereford Mappa Mundi

Hereford Mappa Mundi, ok. ?1300

Hereford Mappa Mundito szczegółowa mappa mundi oparta na stylu mapy T iO, datowana na ok.1300.
Mapa jest podpisana przez niejakiego "Ryszarda z Haldingham lub Lafford". Narysowany na jednym arkuszu welinu, ma wymiary 158 na 133 cm (62 na 52 cale). Pismo jest wykonane czarnym tuszem, z dodatkowymi dodatkami w kolorze czerwonym i złotym oraz niebieskim lub zielonym dla wody (z Morzem Czerwonym w kolorze czerwonym). Podpisy wyraźnie pokazują wielorakie funkcje tych dużych średniowiecznych map, przekazując mnóstwo informacji na tematy biblijne i historię powszechną, a także geografię.

W środku okręgu narysowana jest Jerozolima , na górze znajduje się wschód, przedstawiający Ogród Eden w okręgu na krańcu świata (1). Wielka Brytania jest narysowana na północno-zachodniej granicy (na dole po lewej, 22 i 23). Co ciekawe, etykiety dla Afryki i Europysą odwrócone, przy czym Europa jest oznaczona na czerwono i złoto jako "Afryka" i odwrotnie.

Cyfrowy obraz mapy o wysokiej rozdzielczości, ogólnodostępny i zawierający ponad 1000 adnotacji o miejscach i nazwach, znajduje się wśród trzynastu średniowiecznych map świata redagowanych w ramach projektu Virtual Mappa

Mapa świata Pietro Vesconte (1321)

Główny artykuł: Pietro Vesconte

Mapa świata Pietro Vesconte, 1321

Włoski geograf Pietro Vesconte był pionierem w dziedzinie Mapy portolańskiej
Jego mapy morskie należą do najwcześniejszych, które dokładnie mapowały regiony Morza Śródziemnego i Morza Czarnego.
Tworzył także coraz dokładniejsze przedstawienia wybrzeży północnej Europy.
Na swojej mapie świata z 1321 roku wykorzystał swoje doświadczenie jako wytwórcy portolanów; mapa wprowadziła do gatunku mappa mundi niespotykaną wcześniej dokładność. Mapa świata, a także mapa Ziemi Świętej oraz plan Akki i Jerozolimy zostały przygotowane do włączenia do Liber Secretorum Fidelium Crucis, Marino Sanuto

Kataloński Atlas Świata (1375)

Główny artykuł: Atlas kataloński

Dwie karty Atlasu świata katalońskiego

Kataloński atlas świata został opracowany przez Majorkańską szkołę kartograficzną i przypisywany jest Cresquesowi Abrahamowi
Znajduje się w bibliotece królewskiej Francji (obecnie Bibliotheque Nationale de France) od czasów Karola V

Atlas kataloński pierwotnie składał się z sześciu liści welinowych złożonych pośrodku i pomalowanych na różne kolory, w tym złoty i srebrny. Pierwsze dwie karty zawierają teksty w języku katalońskim dotyczące kosmografii , astronomii i astrologii . Tekstom tym towarzyszą ilustracje. Teksty i ilustracje podkreślają kulisty kształt Ziemi i stan znanego świata.
Dostarczają także żeglarzom informacji na temat pływów i tego, jak określić godzinę w nocy.

W przeciwieństwie do wielu innych map morskich, w atlasie katalońskim północ jest umieszczona na dole.
W rezultacie mapy są zorientowane od lewej do prawej, od Dalekiego Wschodu po Atlantyk.
Pierwsze dwie karty, tworzące orientalną część Atlasu Katalonii, ilustrują liczne odniesienia religijne, a także syntezę średniowiecznych mappae mundi (Jerozolima położona blisko centrum) i literatury podróżniczej tamtych czasów, zwłaszcza Podróży Marco Polo i Podróże Sir Johna Mandeville'a . Można zidentyfikować wiele miast indyjskich i chińskich.

Mapa świata "Da Ming Hunyi Tu" (po 1389)

Mapa Da Ming Hunyi Tu

Główny artykuł: Da Ming Hunyi Tu

Dalsze informacje: Geografia Chin

Mapa świata Da Ming Hunyi Tu (chiń. ???? "Połączona mapa Wielkiego Imperium Ming"), wykonana prawdopodobnie pod koniec XIV lub XV wieku, przedstawia Chiny w centrum i Europę, w połowie globu, przedstawiony jako bardzo mały i poziomo ściśnięty na krawędziach. Wybrzeże Afryki jest również mapowane z perspektywy Oceanu Indyjskiego, pokazując obszar Przylądka Dobrej Nadziei. Uważa się, że mapy tego typu powstawały od około 1320 roku, jednak wszystkie wcześniejsze okazy zaginęły, zatem najwcześniejszym zachowanym egzemplarzem jest misterna, kolorowa Da Ming Hunyi Tu , namalowana na jedwabiu o ^{powierzchni 17 m2.}

Mapa świata Gangnido (1402)

Główny artykuł: Gangnido

Kopia mapy świata Gangnido Ryukoku (ok. 1479-1485)

Gangnido ("Mapa zintegrowanych ziem i regionów historycznych krajów i stolic (Chin)") to mapa świata i historyczna mapa Chin, sporządzona w Korei w 1402 r., chociaż zachowane kopie, wszystkie zostały utworzone w Japonii dużo później.
Odgrywa kluczową rolę w rekonstrukcji treści zaginionej XIV-wiecznej chińskiej mapy świata o nazwie Shengjiao Guangbei Tu , która została oparta na chińskich technikach kartograficznych z dodatkowym wkładem ze źródeł zachodnich, dzięki stypendium islamskiemu w imperium mongolskim . Pokazuje także postmongolską stagnację kartografii wschodnioazjatyckiej, gdyż informacje geograficzne o Zachodzie nie były aktualizowane aż do wprowadzenia wiedzy europejskiej w XVI-XVII wieku. Z pozoru podobny do Da Ming Hun Yi Tu (który był mniej znany na Zachodzie, ponieważ jest przechowywany w zamkniętych archiwach), Gangnido pokazuje swoje koreańskie pochodzenie w momencie rozszerzenia tego kraju i zawiera znacznie ulepszone (choć źle umieszczone, przeskalowane i zorientowane) mapowanie Japonii. W innych miejscach mapa ma raczej charakter dekoracyjny niż praktyczny, szczególnie jeśli chodzi o przedstawienie systemów rzecznych, które tworzą nienaturalne pętle rzadko widywane na chińskich mapach.
Niemniej jednak uważa się, że jest "lepszy od wszystkiego, co wyprodukowano w Europie przed końcem XV wieku".

Mapa świata De Virgi (1411-1415)

Mapa świata De Virga (1411-1415)

Główne artykuły: Mapa świata De Virga i Albertinus de Virga

Mapa świata De Virga została wykonana przez Albertinusa de Virga w latach 1411-1415.

Wenecjanin Albertin de Virga jest również znany z mapy Morza Śródziemnego z 1409 r., również wykonanej w Wenecji. Mapa świata jest okrągła, narysowana na kawałku pergaminu o wymiarach 69,6 cm x 44 cm (27,4 cala x 17,3 cala). Składa się z samej mapy o średnicy około 44 cm (17 cali) oraz dodatku zawierającego kalendarz i dwie tabele.

Mapa świata Bianco (1436)

Główny artykuł: Mapa świata Bianco

Mapa świata Bianco (1436)

Atlas Andrei Bianco z 1436 r. składa się z dziesięciu kart welinu o wymiarach 29 cm x 38 cm (11 cali x 15 cali) w oprawie z XVIII wieku.
Pierwsza karta zawiera opis Reguły marteloio do rozwiązywania kursu, z "kołem i kwadratem", dwiema tabelami i dwoma innymi diagramami. Następne osiem kart zawiera różne mapy nawigacyjne. Dziewiąty liść zawiera okrągłą mapę świata o obwodzie 25 cm (9,8 cala). Ostatnia karta zawiera mapę świata ptolemejskiego na pierwszej projekcji Ptolemeusza, ze skalą. Niektórzy uważają, że mapy Bianco jako pierwsze poprawnie przedstawiały wybrzeże Florydy, jako makropółwysep połączony z dużą wyspą oznaczoną jako Antillia
Bianco współpracował także z Fra Mauro przy tworzeniu mapy świata Fra Mauro z 1459 roku.

Mapa Borgii (początek XV wieku)

Mapa świata Borgii (początek XV wieku)

Główny artykuł: Mapa Borgii

Mapa Borgii, będąca głównie dekoracją, to mapa świata wykonana gdzieś na początku XV wieku i wygrawerowana na metalowej płycie.

Mapa Genueńczyków (1457)

Główny artykuł: Mapa Genueńczyków

Mapa Genui z 1457 r., Biblioteca Nazionale we Florencji

Mapa Genueńczyków z 1457 roku jest mapą świata, która w dużej mierze opierała się na relacji podróżnika do Azji Niccolo da Conti , a nie na zwykłym źródle Marco Polo . ^[37] Autor nieznany, ale jest to opracowanie bardziej nowoczesne niż mapa świata Fra Mauro , mniej skomplikowane i kompletne, z dość dobrymi proporcjami poszczególnych kontynentów.
Mapa przedstawia główne zabytki tamtych czasów oraz postacie takie jak legendarny Prester John w Afryce, Wielki Chan w Chinach, "Xilam" ( Cejlon ) i Sumatra, a także projekt trójmasztowego statku europejskiego na Oceanie Indyjskim , coś, co nie miało miejsca, co sugeruje, że szlak morski jest możliwy.

Mapa Fra Mauro (1459)

Mapa świata Fra Mauro (1459)

Główny artykuł: Mapa Fra Mauro

Mapa Fra Mauro została wykonana w latach 1457-1459 przez weneckiego mnicha Fra Mauro
Jest to okrągła planisfera narysowana na pergaminie i osadzona w drewnianej ramie o średnicy około 2 metrów (6 stóp 7 cali). Oryginalną mapę świata wykonali Fra Mauro i jego asystent Andrea Bianco, żeglarz-kartograf, na zlecenie króla Portugalii Afonso V.
Mapa została ukończona 24 kwietnia 1459 roku i wysłana do Portugalii, lecz nie zachowała się do czasów współczesnych.
Fra Mauro zmarł w następnym roku podczas wykonywania kopii mapy dla Senatora Wenecji, a kopię wykonał Andrea Bianco.

Mapa przechowywana jest w Museo Correr w Wenecji

Mapa świata Martellus (1490)

Mapa świata Martellusa (1490)

Mapa świata Henricusa Martellusa Germanusa (Heinrich Hammer), ok. 1490, był niezwykle podobny do kuli ziemskiej wyprodukowanej później przez Martina Behaima w 1492, Erdapfel
Obydwa wykazują silne wpływy Ptolemeusza i prawdopodobnie wywodzą się z map stworzonych około 1485 roku w Lizbonie przez Bartolomea Kolumba
Chociaż uważa się, że Martellus urodził się w Norymberdze, rodzinnym mieście Behaima, mieszkał i pracował we Florencji od 1480 do 1496 roku.

Erdapfel Behaima

Globus Erdapfel Behaima (1492)

Główny artykuł: Erdapfel

Nowoczesne odtworzenie klinów Erdapfel

Erdapfel ( niem. Ziemskie jabłko) wyprodukowany przez Martina Behaima w 1492 r uważany jest za najstarszy zachowany globus ziemski .
Zbudowany jest z laminowanej kuli lnianej wzmocnionej drewnem i pokrytej mapą namalowaną na klinach przez Georga Glockendona . ^[38] Ameryk nie uwzględniono jeszcze, gdyż Kolumb powrócił do Hiszpanii dopiero w marcu 1493 roku. Przedstawia raczej powiększony kontynent eurazjatycki i pusty ocean pomiędzy Europą a Azją. Obejmuje mityczną Wyspę Świętego Brendana Japonia i wyspy azjatyckie są nieproporcjonalnie duże.
Pomysł nazwania globu "jabłkiem" może być powiązany z Reichsapfelem ("Imperial Apple", Globus cruciger), który również był trzymany w Norymberdze wraz z cesarskimi regaliami ( Reichskleinodien ). W 1907 roku przekazano go do Muzeum Germańskiego w Norymberdze

Po 1492

Dalsze informacje: Wiek odkryć

Mapa Juana de la Cosa (1500)

Mapa Juana de la Cosa, obrócona w prawo (w oryginalnym rękopisie północ wskazuje na lewo), 1500 r.

Główny artykuł: Mapa Juana de la Cosa

Juan de la Cosa, hiszpański kartograf, odkrywca i konkwistador, urodzony w Santona w północnym regionie autonomicznym Kantabria , sporządził kilka map, z których jedyną zachowaną jest Mappa Mundi z 1500 r. Jest to pierwsze znane europejskie przedstawienie kartograficzne Ameryki
Obecnie znajduje się w Museo Naval w Madrycie
Reprodukcje tego dzieła zostały udostępnione przez Humboldta w jego Atlasie géographique et physique

Cantino Planisphere (1502)

Cantino planisphere, 1502, Biblioteca Estense, Modena
(Kliknij aby powiększyć)

Główny artykuł: Planisfera Cantino

Mapa świata Cantino planisphere ub Cantino to najwcześniejsza zachowana mapa przedstawiająca portugalskie odkrycia na wschodzie i zachodzie.
Został nazwany na cześć Alberto Cantino, agenta księcia Ferrary , któremu udało się przemycić go z Portugalii do Włoch w 1502 roku.
Przedstawia wyspy Karaibów i być może wybrzeże Florydy , a także Afrykę, Europę i Azję.
Mapa jest szczególnie godna uwagi ze względu na fragmentaryczne wzmianki o brazylijskim wybrzeżu, odkryte w 1500 roku przez portugalskiego odkrywcę Pedro Álvaresa Cabrala, który przypuszczał, czy jest to tylko wyspa ^[39] , czy też część kontynentu, którą kilka hiszpańskich ekspedycji właśnie napotkało dalej na północ ( por.Amerigo Vespucci).

Mapa Caverio (ok. 1505)

Mapa Caverio (ok. 1505, Bibliotheque Nationale de France, Paryż

Główny artykuł: Mapa Caverio

Mapa Caverio, znana również jako Mapa Caveri lub Mapa Canerio, to mapa narysowana przez Nicolaya de Caveri, ok. ?1505
Jest ręcznie rysowany na pergaminie i kolorowany, składa się z dziesięciu sekcji lub paneli o wymiarach 2,25 na 1,15 metra (7,4 na 3,8 stopy). Historycy uważają, że ta niedatowana mapa sygnowana "Nicolayem de Caveri Januensis" została ukończona w latach 1504-05. Prawdopodobnie został wykonany w Lizbonie przez Genueńczyka Canveri lub skopiowany przez niego w Genui z bardzo podobnej Mapy Cantino
Przedstawia wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej z zaskakującą szczegółowością i było jednym z głównych źródeł wykorzystanych do sporządzenia mapy Waldseemüller w 1507 roku. Mapa Caverio znajduje się obecnie w Bibliotheque Nationale de France w Paryżu.

Mapa świata Ruyscha (1507)

Mapa świata Ruyscha z 1507 roku

Główny artykuł: Johannes Ruysch

Johannes Ruysch , odkrywca, kartograf, astronom i malarz z Niderlandów, stworzył drugie najstarsze znane drukowane przedstawienie Nowego Świata.
Mapa Ruyscha została opublikowana i szeroko rozpowszechniona w 1507 r. Wykorzystuje ona rzut stożka Ptolemeusza , podobnie jak mapa Contarini-Rosselli 1506. Obydwa dokumentują odkrycia Krzysztofa Kolumba i Johna Cabota , włączając informacje ze źródeł portugalskich i relację Marco Polo . Na jego mapie znajdują się notatki, które najwyraźniej pochodziły ze źródeł portugalskich. Nowa Fundlandia i Kuba są pokazane jako połączone z Azją, jak wierzyli Kolumb i Cabot . "Sipganus" (Japonia Marco Polo) jest identyczna z "Spagnolą" ( Hispaniola ) na mapie Ruysch. Obecność dorsza odnotowana jest na mapie Ruyscha w rejonie Wielkich Brzegów Nowej Funlandii i ukazuje odkrycia dokonane przez Portugalczyków wzdłuż afrykańskiego wybrzeża oraz ukazuje Indie jako trójkątny półwysep z Cejlonem we właściwych proporcjach i położeniu. Na mapie Ruyscha Grenlandia jest pokazana jako połączona z Nową Fundlandią i Azją, a nie z Europą, jak pokazywały wcześniejsze mapy. Wokół bieguna północnego Ruysch narysował wyspy na podstawie raportów zawartych w książce Inventio Fortunata angielskiego zakonnika Mikołaja z Lynne . Wyspa nad Norwegią wykazuje niezwykłe podobieństwo do Svalbardu , który został odkryty dopiero w 1597 roku (przez Willema Barentsa).
Ruysch nazywa ją "europejską Hyberboreą", a rozciągający się w jej kierunku półwysep jest wyraźnie oznaczony kościołem "Sancti Odulfi", kościołem św. Olafa w Vardo na wybrzeżu Finnmark

Mapa Waldseemüllera i Ringmanna (1507)

Mapa Waldseemüllera ze wspólnymi arkuszami, 1507

Główny artykuł: Mapa Waldseemüller

Kartografowie Martin Waldseemüller i Matthias Ringmann z południowych Niemiec, wspierani przez przyjaciela kartografii René II, księcia Lotaryngii, przez kilka lat gromadzili dane mapowe, w tym informacje o najnowszych odkryciach, aby stworzyć nową wspólną pracę z zakresu geografii i kartografii. Wraz z książką po raz pierwszy w historii umieścili na mapie nazwę Ameryka , utrzymując silną opinię, że jest to nowy kontynent, który Amerigo Vespucci odkrył podczas swojej podróży, a nie tylko kilka mniejszych wysp jak Krzysztof Kolumb zrobił w Indiach Zachodnich

Mapa Piri Reisa (1513)

Fragment Mapy Piri Reisa autorstwa Piri Reisa z 1513 roku
(Kliknij aby powiększyć)

Główny artykuł: Mapa Piri Reisa

Mapa Piri Reis to słynna mapa świata stworzona przez XVI-wiecznego osmańskiego tureckiego admirała i kartografa Piri Reisa
Zachowana jedna trzecia mapy pokazuje z rozsądną dokładnością część zachodnich wybrzeży Europy i Afryki Północnej, a wybrzeże Brazylii jest również łatwo rozpoznawalne. Przedstawione są różne wyspy atlantyckie, w tym Azory i Wyspy Kanaryjskie , a także mityczna wyspa Antillia . Mapa jest godna uwagi ze względu na widoczne przedłużenie kontynentu amerykańskiego w kierunku południowo-wschodnim i przedstawienie południowego lądu, który według niektórych kontrowersyjnych poglądów jest dowodem wczesnej świadomości istnienia Antarktydy . Alternatywnie, zasugerowano, że jest to w rzeczywistości zapis wybrzeża aż do Przylądka Horn , zbadanego w tajemnicy przez portugalskich nawigatorów przed 1507 rokiem (kiedy pojawiło się na Mapie Waldseemüller) i zakrzywionego w kierunku południowo-wschodnim, aby zmieścić się na pergaminie.

Mapa Pietro Coppo (1520)

Mapa Pietro Coppo, Wenecja, 1520

Główny artykuł: Pietro Coppo

Mapa autorstwa Pietro Coppo była jedną z ostatnich map świata, na której widniał " Smoczy Ogon"
rozciągający się na południe od dalekowschodnich krańców Azji,
będący pozostałością śródlądowego przedstawienia Oceanu Indyjskiego autorstwa Ptolemeusza, prawie 1500 lat wcześniej.

Padrón Real (1527)

Główne artykuły: Padrón Real i Diogo Ribeiro (kartograf)

Wydania hiszpańskiej królewskiej mapy standardowej (Padrón Real lub General) nadzorowane przez Diogo Ribeiro w latach dwudziestych i trzydziestych XVI wieku uważane są za pierwsze naukowe mapy świata oparte na empirycznych obserwacjach szerokości geograficznych. Europa oraz Ameryka Środkowa i Południowa są bardzo precyzyjnie wytyczone, choć portugalska kontrola afrykańskich szlaków handlowych ograniczała dokładność informacji o Oceanie Indyjskim. Uwzględniając informacje z wypraw Magellana , Gomesa i Loaysy oraz badań geodezyjnych podjętych w celu ustalenia linii demarkacyjnej na mocy traktatu z Tordesillas z 1494 r., mapy po raz pierwszy pokazują rzeczywiste przedłużenie Oceanu Spokojnego i ciągłe wybrzeże Ameryki Północnej

Oryginały zaginęły, ale zachowało się sześć kopii o znanym pochodzeniu. ^[41] Mapa Castiglione z 1525 r. znajduje się obecnie w Bibliotece Estense w Modenie we Włoszech ; Salviati Planisphere z 1526 r. znajduje się w Biblioteca Medicea Laurenziana we Florencji ; Mapa Weimaru z 1527 r. znajduje się w posiadaniu Anny Amalii Bibliothek w Weimarze w Niemczech ; a Mapa Propagandowa z 1529 r. znajduje się w Bibliotece Watykańskiej .
Szczegółowe kopie Mapy Propagandowej wykonał w XIX wieku William Griggs

Mapa Castiglione z 1525 r

1526 Planisfera Salviati

Mapa Weimaru z 1527 r

Mapa propagandowa z 1529 r
(Kliknij aby powiększyć)

Mapa świata Mercatora (1569)

Główne artykuły: mapa świata Mercator 1569, projekcja Mercatora i Gerardus Mercator

Mercator Nova et Aucta Orbis Terrae Descriptio , 1569.
(Kliknij aby powiększyć)

Flamandzki geograf i kartograf Gerardus Mercator, mapa świata z 1569 roku, wprowadziła cylindryczne odwzorowanie mapy, które stało się standardowym odwzorowaniem mapy znanym jako odwzorowanie Mercatora
Była to duża planisfera o wymiarach 202 na 124 cm (80 na 49 cali), wydrukowana na osiemnastu oddzielnych arkuszach. Podczas gdy skala liniowa jest stała we wszystkich kierunkach wokół dowolnego punktu, zachowując w ten sposób kąty i kształty małych obiektów (co sprawia, że ??projekcja jest zgodna z ), projekcja Mercatora zniekształca rozmiar i kształt dużych obiektów w miarę zwiększania się skali od równika do biegunów, gdzie staje się nieskończona. Tytuł (Nova et Aucta Orbis Terrae Descriptio ad Usum Navigatium Emendate: "nowy i rozszerzony opis Ziemi poprawiony do celów nawigacji") oraz legendy mapy wskazują, że mapa została specjalnie zaprojektowana do użytku w nawigacji morskiej. Główną cechą projekcji jest to, żeloksodromy, czyli kursy żeglarskie o stałym kursie, są odwzorowywane na mapie jako linie proste.
Rozwój projekcji Mercatora stanowił poważny przełom w kartografii morskiej w XVI wieku, chociaż został on powoli przyjęty przez narody żeglarskie.

Theatrum Orbis Terrarum autorstwa Abrahama Orteliusa (1570)

Mapa Orteliusa, Theatrum Orbis Terrarum (1570)
(Kliknij aby powiększyć)

Główny artykuł: Theatrum Orbis Terrarum

Theatrum Orbis Terrarum (czyli "Teatr Świata") uważany jest za pierwszy prawdziwy atlas nowożytny .
Przygotowany przez Abrahama Orteliusa i pierwotnie wydrukowany 20 maja 1570 roku w Antwerpii, składał się ze zbioru jednolitych arkuszy map i tekstów pomocniczych oprawionych w księgę, dla której specjalnie wygrawerowano miedziane płyty drukarskie.
Atlas Orteliusa nazywany jest czasem podsumowaniem kartografii XVI wieku . Wiele map zawartych w jego atlasie powstało w oparciu o źródła, które już nie istnieją lub są niezwykle rzadkie. Ortelius dołączył unikalną listę źródeł ("Catalogus Auctorum") zawierającą nazwiska współczesnych kartografów, z których część w przeciwnym razie pozostałaby niejasna. Trzy jego wydania łacińskie (oprócz wydania niderlandzkiego, francuskiego i niemieckiego) ukazały się przed końcem 1572 r.; przed śmiercią Orteliusa w 1598 r. ukazało się dwadzieścia pięć wydań; a kilka innych zostało opublikowanych później, ponieważ atlas cieszył się dużym zainteresowaniem aż do około 1612 roku.

"Die ganze Welt in einem Kleberblat" Heinricha Büntinga (1581)

Główny artykuł: Mapa liści koniczyny Bünting

Die ganze Welt in einem Kleberblat (Cały świat w koniczyny). Jerozolima znajduje się w centrum mapy, otoczona trzema kontynentami.

Mapa liści koniczyny Bünting , znana również jako Świat w koniczyny ( niemiecki tytuł: " Die ganze Welt in einem Kleberblat/Welches ist der Stadt Hannover meines Lieben Vaterlandes Wapen ") to historyczna mappa mundi narysowana przez niemieckiego pastora protestanckiego , teolog i kartograf Heinrich Bünting . Mapa została opublikowana w jego książce Itinerarium Sacrae Scripturae (Podróż przez Pismo Święte) w 1581 roku.

Dziś mapa znajduje się w zbiorze map Erana Laora w Bibliotece Narodowej Izraela w Jerozolimie
Mozaikowy model mapy zamontowano na ogrodzeniu placu Safra w miejscu ratusza Jerozolimy.

Mapa jest ilustracją figuratywną, nawiązującą do średniowiecznego formatu mappa mundi, przedstawiającą świat za pomocą kształtu koniczyny
Kształt jest symbolizacją Trójcy Chrześcijańskiej i elementem symbolizacji niemieckiego miasta Hanower, w którym urodził się Bünting.
Miasto Jerozolima jest przedstawione jako centrum, otoczone trzema centralnymi kontynentami, przy czym niektóre obszary świata są odpowiednio zilustrowane oddzielnie od koniczyny.

"Kunyu Wanguo Quantu" Matteo Ricci (1602)

Kunyu Wanguo Quantu (1602), kopia japońska

Główny artykuł: Kunyu Wanguo Quantu

Kunyu Wanguo Quantu (chiń: "Mapa niezliczonych krajów świata"; włos: Carta Geografica Completa di tutti i Regni del Mondo , "Kompletna mapa geograficzna wszystkich królestw świata" ), wydrukowana przez włoskiego misjonarza jezuickiego Matteo Ricciego na prośbę cesarza Wanli w 1602 roku, jest pierwszą znaną chińską mapą świata w stylu europejskim (i pierwszą chińską mapą przedstawiającą Amerykę) Mapa jest w języku chińskim klasycznym i zawiera szczegółowe adnotacje i opisy różnych regionów świata, krótką relację z odkrycia Ameryk, projekcje biegunowe, naukowe wyjaśnienie równoleżników i południków oraz dowód na to, że Słońce jest większe od Księżyca. Zgodnie z chińską konwencją kartograficzną Ricci umieścił Chiny ("Państwo Środka") w centrum świata. Mapa ta jest znaczącym znakiem ekspansji chińskiej wiedzy o świecie i ważnym przykładem synkretyzmu kulturowego bezpośrednio pomiędzy Europą a Chinami.
Eksportowano go także do Korei i Japonii .

Mapa Hendrika Hondiusa (1630)

Hendrik Hondius, Nova Totius Terrarum Orbis Geographica ac Hydrographica Tabula, 1630
(Kliknij aby powiększyć)

Główny artykuł: Henricus Hondius II

Nova Totius Terrarum Orbis Geographica ac Hydrographica Tabula to mapa świata stworzona przez Hendrika Hondiusa w 1630 roku i opublikowana rok później w Amsterdamie, w atlasie Atlantis Maioris Annex.
W zestawie znajdują się ilustracje czterech żywiołów: ognia, powietrza, wody i ziemi. W czterech rogach znajdują się portrety Juliusza Cezara, Klaudiusza Ptolemeusza oraz dwóch pierwszych wydawców atlasu, Gerarda Mercatora i Jodocusa Hondiusa, ojca Hendrika. Wśród jego roszczeń do sławy znajduje się fakt, że była to pierwsza datowana mapa opublikowana w atlasie, a zatem pierwsza powszechnie dostępna mapa pokazująca jakąkolwiek część Australii, a jedyną wcześniejszą mapą, która to robiła, była Hessel Gerritsz 1627 Caert van't Landt van d'Eendracht ("Mapa krainy Eendracht"), która nie była szeroko rozpowszechniona ani uznawana. Pokazana linia brzegowa Australii jest częścią zachodniego wybrzeża półwyspu Cape York, odkrytego przez Jana Carstensza w 1623 roku.
Co ciekawe, mapa nie pokazuje cech zachodniego wybrzeża przedstawionych w Gerritsz' Caert.

Mapa Nicolaesa Visschera (1658)

Nicolaes Visscher, Orbis Terrarum Nova et Accuratissima Tabula, 1658

Ta grawerowana mapa podwójnej półkuli, Orbis Terrarum Nova et Accuratissima Tabula, została stworzona przez Nicolaesa Visschera w 1658 roku w Amsterdamie
Zawiera także mniejsze północne i południowe projekcje polarne. Brzeg ozdobiony jest scenami mitologicznymi, po jednej w każdym rogu, narysowanymi przez malarza Nicolaesa Berchema, przedstawiającymi Zeusa, Neptuna, Persefoną i Demeter
Jest to wczesny przykład bogato zdobionych holenderskich map świata.

Mapa świata Gerarda van Schagena (1689)

Mapa świata Van Schagena, 1689
(Kliknij aby powiększyć)

Główny artykuł: Gerard van Schagen

Gerard van Schagen (ok. 1642-1724?) był kartografem z Amsterdamu, znanym ze znakomitych reprodukcji map, zwłaszcza Nicolaesa Visschera I i Fredericka de Wita
Mapa pochodzi z 1689 r. Oryginał ma wymiary 48,3 cm × 56,0 cm (19,0 cala × 22,0 cala) i został wykonany metodą miedziorytu.
Znany jest tylko jeden przykład, który znajduje się na Uniwersytecie w Amsterdamie

Mapa świata Samuela Dunna (1794)

Mapa świata autorstwa Samuela Dunna, 1794
(Kliknij aby powiększyć)

Główny artykuł: Samuel Dunn (matematyk)

Samuel Dunn (zm. 1794) był brytyjskim matematykiem i astronomem amatorem.
Jego mapa obejmuje cały świat w rzucie podwójnej półkuli. Mapa ta powstała wkrótce po eksploracji Kapitana Cooka w Arktyce i północno-zachodnim Pacyfiku, więc ogólny zarys Ameryki Północnej jest znany. Jednak w momencie tworzenia tej mapy niewiele wypraw w głąb lądu dotarło na zachód za rzekę Missisipi. Antarktyda jest zauważalnie nieobecna, co jest szczególnie godne uwagi, ponieważ wcześniejsze mapy przedstawiały wyimaginowaną Antarktydę już w roku 1570 na Zachodzie według Abrahama Orteliusa i w roku 1602 na Dalekim Wschodzie.
Obrazy te miały charakter spekulacyjny, ponieważ nie udowodniono wówczas istnienia Antarktydy.