Aby ten porządek bitwy, ta długa, cienka linia dział nie została uszkodzona lub złamana w pewnym momencie słabszym od pozostałych, jednocześnie odczuwa się potrzebę umieszczenia w niej jedynie statków, które, jeśli nie są sobie równe, siłą, mają co najmniej równie mocne strony. Logicznie rzecz biorąc, wynika z tego, że w tym samym momencie, w którym linia przed nami ostatecznie stała się porządkiem bitwy, ustanowiono rozróżnienie pomiędzy statkami "liniowymi", przeznaczonymi wyłącznie na to miejsce, a lżejszymi statkami przeznaczonymi do innych celów.

W XVII wieku flota mogła składać się z prawie stu statków różnej wielkości, ale w połowie XVIII wieku projekty statków liniowych opierały się na kilku standardowych typach: starsze dwupokładowe ( tj . kompletne pokłady dział strzelających przez boczne burty) składające się z 50 dział (które były zbyt słabe na linię bojową, ale mogły służyć do eskortowania konwojów ), dwupokładowe liczące od 64 do 90 dział, które stanowiły główną część floty i większe trzy- lub nawet czteropokładowe z 98 do 140 działami, które służyły jako statki dowodzenia admirałów. Floty składające się z około 10 do 25 takich statków wraz z towarzyszącymi im statkami zaopatrzeniowymi oraz fregatami zwiadowczymi i posłanniczymi, utrzymał kontrolę nad szlakami morskimi głównych europejskich potęg morskich, ograniczając jednocześnie nieprzyjacielski handel morski.

Najpopularniejszym żaglowcem tej linii był "74" (nazwany tak od 74 dział), pierwotnie opracowany przez Francję w latach trzydziestych XVIII wieku, a później przyjęty przez wszystkie floty pancerników. Do tego czasu Brytyjczycy mieli 6 rozmiarów okrętów liniowych i odkryli, że ich mniejsze okręty z 50 i 60 działami stawały się za małe na linię bojową, podczas gdy osoby powyżej 80. roku życia były okrętami trzypokładowymi, a przez to nieporęcznymi i niestabilnymi. na wzburzonym morzu. Ich najlepsze były 70-działowe trójpokładowce o długości około 46 metrów (151 stóp) na pokładzie bojowym, podczas gdy nowe francuskie 74 miały około 52 metry (171 stóp). W 1747 roku Brytyjczycy zdobyli kilka takich francuskich statków podczas wojny o sukcesję austriacką . W następnej dekadzie Thomas Slade(Geodeta Marynarki Wojennej od 1755 r. wraz ze współ-geodetem Williamem Bately) oderwali się od przeszłości i zaprojektowali kilka nowych klas samolotów 74 o długości od 51 do 52 metrów (167 do 171 stóp), aby konkurować z tymi francuskimi projektami, zaczynając od klasy Dublin i Bellona . Ich następcy stopniowo poprawiali obsługę i rozmiar w latach osiemdziesiątych XVIII wieku. ^[3] Inne floty również zdecydowały się na budowę 74, ponieważ miały właściwą równowagę pomiędzy siłą ofensywną, kosztem i zwrotnością. Ostatecznie około połowa brytyjskich statków tej linii miała 74 lata. Nadal budowano większe jednostki, jako statki dowodzenia, ale były one bardziej przydatne tylko wtedy, gdy mogły zdecydowanie zbliżyć się do wroga, a nie w bitwie wymagającej pościgu lub manewrowania. 74 pozostawał ulubionym statkiem aż do 1811 roku, kiedy toMetoda konstrukcji Seppingsa umożliwiła budowanie większych statków o większej stabilności.

W przypadku kilku statków projekt został zmieniony długo po zwodowaniu statku i oddaniu go do użytku. W Królewskiej Marynarce Wojennej z mniejszych dwupokładowych okrętów tej linii z 74 lub 64 działami, których nie można było bezpiecznie używać w działaniach floty, usunięto (lub zrównano z ziemią) górne pokłady, w wyniku czego powstał bardzo mocny okręt wojenny z jednym działem zwany razee . Powstały zrównany z ziemią statek można było sklasyfikować jako fregatę, a mimo to był znacznie silniejszy. Najbardziej udanym zrównanym z ziemią statkiem Królewskiej Marynarki Wojennej był HMS  Indefatigable dowodzony przez Sir Edwarda Pellew

Hiszpański statek Nuestra Senora de la Santísima Trinidad był hiszpańskim okrętem liniowym najwyższej klasy, wyposażonym w 112 dział. Liczba ta została zwiększona w latach 1795-96 do 130 dział poprzez zamknięcie pokładu drzewcowego pomiędzy nadbudówką a dziobem , a około 1802 r. do 140 dział, tworząc w ten sposób ciągły czwarty pokład dział, chociaż dodatkowe działa były w rzeczywistości stosunkowo małe.
Po odbudowie był najcięższym uzbrojonym statkiem na świecie i miał najwięcej dział ze wszystkich statków tej linii wyposażonych w Epoce Żagli

Mahmudiye (1829), zamówiony przez osmańskiego sułtana Mahmuda II i zbudowany przez Imperial Naval Arsenal na Złotym Rogu w Stambule , przez wiele lat był największym okrętem wojennym na świecie. Okręt liniowy o wymiarach76,15 m × 21,22 m (249,8 ft × 69,6 ft) ^{[Uwaga 1] był uzbrojony w 128 dział na trzech pokładach i był obsługiwany przez 1280 marynarzy.} Brała udział w oblężeniu Sewastopola (1854-1855) podczas wojny krymskiej (1854-1856) . Została wycofana ze służby w 1874 roku.

Drugim co do wielkości trójpokładowym żaglowcem tej linii, jaki kiedykolwiek zbudowano na Zachodzie i największym francuskim statkiem tej linii, był Valmy zwodowany w 1847 roku. Miał pionowe burty, co znacznie zwiększało przestrzeń dostępną dla górnych baterii, ale zmniejszało stabilność statku; Aby rozwiązać ten problem, pod linią wody dodano drewniane stabilizatory. Uważano, że Valmy jest największym możliwym rodzajem żaglowca, ponieważ większe wymiary sprawiały, że manewrowanie olinowaniem było niepraktyczne przy samej sile roboczej. Brała udział w wojnie krymskiej, a po powrocie do Francji w latach 1864-1890 była siedzibą Francuskiej Akademii Marynarki Wojennej pod nazwą Borda .

Pierwszą poważną zmianą w koncepcji statku liniowego było wprowadzenie pary jako pomocniczego układu napędowego. Pierwsze wojskowe zastosowania statków parowych miały miejsce w latach dwudziestych XIX wieku, a w latach dwudziestych XIX wieku wiele marynarki wojennej eksperymentowało z okrętami wojennymi z parowcami wiosłowymi. Ich użycie rozprzestrzeniło się w latach trzydziestych XIX wieku, kiedy okręty wojenne z parowcami wiosłowymi brały udział w konfliktach, takich jak pierwsza wojna opiumowa, obok statków liniowych i fregat.

Parowce wiosłowe miały jednak poważne wady. Koło łopatkowe znajdujące się nad linią wody było wystawione na ogień wroga, jednocześnie uniemożliwiając statkowi skuteczne strzelanie z burty. W latach czterdziestych XIX wieku najbardziej prawdopodobną metodą napędu parowego okazał się napęd śrubowy, a w 1843 r. zarówno Wielka Brytania, jak i Stany Zjednoczone wypuściły na rynek okręty wojenne o napędzie śrubowym. W latach czterdziestych XIX wieku flota brytyjska i francuska wodowała coraz większe i potężniejsze statki śrubowe, a także statki tej linii o napędzie żaglowym. W 1845 roku wicehrabia Palmerston wskazał rolę nowych parowców w napiętych stosunkach anglo-francuskich, opisując kanał La Manchejako "most parowy", a nie barierę dla francuskiej inwazji. Częściowo z powodu strachu przed wojną z Francją Królewska Marynarka Wojenna , począwszy od 1845 roku, przekształciła kilka starych 74-działowych okrętów tej linii w 60- ^działowe statki blokowe o napędzie parowym (na wzór Demologos Fultona ) . ^] Blokowce były "pierwotnie pomyślane jako baterie parowe wyłącznie do obrony portu, ale we wrześniu 1845 roku otrzymali zmniejszoną platformę [żaglową], a nie wcale, aby uczynić je statkami morskimi.. Blokowce miały być kosztem -skuteczny eksperyment o wielkiej wartości." ^[5] Później oddali dobrą służbę w wojnie krymskiej

Jednak francuska marynarka wojenna opracowała pierwszy specjalnie zbudowany pancernik parowy z 90-działowym Napoleonem w 1850 r ^. Uważany jest również za pierwszy prawdziwy pancernik parowy i pierwszy pancernik śrubowy w historii. ^[7] Napoleon był uzbrojony jak konwencjonalny okręt liniowy, ale jego silniki parowe mogły zapewnić mu prędkość 12 węzłów (22 km/h; 14 mil/h) niezależnie od warunków wiatrowych - potencjalnie decydująca przewaga w starciu morskim .

We Francji w ciągu dziesięciu lat zbudowano osiem siostrzanych statków Napoleona , ale Wielka Brytania wkrótce objęła wiodącą rolę w produkcji, zarówno pod względem liczby jednostek zbudowanych specjalnie, jak i przerobionych. W sumie Francja zbudowała 10 nowych drewnianych pancerników parowych i przebudowała 28 ze starszych jednostek pancerników, podczas gdy Wielka Brytania zbudowała 18 i przebudowała 41.