| Piractwo-wstęp | Rodzaje Piratów, w tym: Sławni Piraci i Korsarze | Okresy piractwa | Obszary Piractwa | Bazy piratów | Skarby i pieniądze piratów  | Piraci w popkulturze | Pirackie różności | Piracki portal | Statki piratów i korsarzy | Tło piractwa - Imperia  | Walki i bitwy piratów | Łowcy piratów i prawa antypirackie |

Skarby, floty i okręty skarbów oraz pieniądze piratów
 | Skarby ogólnie | Depozyty skarbów | Poszukiwanie skarbów | Skarby (odkryte i wciąż odkrywane) | Skarby zatopione | Ukryte skarby piratów | Mapy skarbów |

Eksploracja morska
Zobacz : | Statek | Żaglowiec | Żagiel (Sail) | Ożaglowanie (Rig) | Otaklowanie (Sail Plan) | Omasztowanie (Spar) | Olinowanie (Rigging) | Okręt wojenny | Okręt liniowy | Taktyka walki okrętów żaglowych | Bitwa w linii | Wojna morska | Historia nawigacji | Statki pirackie | Mapy | Szanty morskie |
(Porównaj : | Handel na Oceanie Indyjskim | Morski Szlak Jedwabny | Trójstronny szlak handlowy i jego Środkowe przejście | Handel Niewolnikami | Szlak przylądkowy | Handel przyprawami | Szlak Brouwer | Handel Kompanii Indii Wschodnich)
Oraz: FLOTY SKARBÓW | PIENIĄDZE PIRATÓW | WRAKI STATKÓW |
Zobacz też tematy powiązane : Historia morska, Wiek odkryć, Nawigacja, Historia nawigacji

FLOTY I OKRĘTY SKARBÓW
Zobacz także szlaki handlowe na których grasowali piraci: Trójstronny szlak handlowy i jego Środkowe przejście | Szlak przylądkowy | Handel przyprawami | Szlak Brouwer | Handel na Oceanie Indyjskim | Morski Szlak Jedwabny |

Zobacz również: | FLOTY SKARBÓW | PIENIĄDZE PIRATÓW | WRAKI STATKÓW |

Zobacz także:  | Imperia i kolonie | Handel Niewolnikami | Atlantycki handel niewolnikami | Wybrzeże niewolnicze w Afryce Zachodniej | Imperium Ottomańskie |  |

Handel na Oceanie Indyjskim

Handel na Oceanie Indyjskim był na przestrzeni dziejów kluczowym czynnikiem w wymianie Wschód-Zachód .

Handel na duże odległości łodziami dau i proa uczynił z niego dynamiczną strefę interakcji między narodami, kulturami i cywilizacjami rozciągającą się od Azji Południowo-Wschodniej po Afrykę Wschodnią i Afrykę Południowo-Wschodnią oraz wschodnią część Morza Śródziemnego na Zachodzie w okresach prehistorycznych i wczesnych okresach historycznych.
Miasta i stany na obrzeżach Oceanu Indyjskiego skupiały się zarówno na morzu, jak i na lądzie.

Wczesny okres

Dalsze informacje: Stosunki Meluhha i Indus-Mezopotamia

Już w środkowej fazie harappańskiej (2600-1900 p.n.e.) istniała rozległa sieć handlu morskiego między cywilizacjami harappańską i mezopotamską, przy czym dużą część handlu obsługiwali "pośrednicy kupcy z Dilmun" (współczesne Bahrajn i Failaka położone w Zatoce Perskiej
Taki handel morski na duże odległości stał się możliwy dzięki rozwojowi jednostek pływających zbudowanych z desek, wyposażonych w pojedynczy maszt centralny podtrzymujący żagiel z tkanej sitowia lub materiału.

Kilka przybrzeżnych osad, takich jak Sotkagen-dor (nad rzeką Dasht, na północ od Jiwani), Sokhta Koh (nad rzeką Shadi, na północ od Pasni) i Balakot (w pobliżu Sonmiani) w Pakistanie wraz z Lothal w zachodnich Indiach, świadczą o ich roli jako Harappan placówki handlowe.
Płytkie porty położone przy ujściach rzek wpadających do morza umożliwiały ożywiony handel morski z miastami Mezopotamii.

Indyjsko-śródziemnomorska sieć handlowa

Niedawne badania archeologiczne uwypukliły rosnącą liczbę dowodów potwierdzających bezpośrednie kontakty morskie między Egiptem z epoki brązu a Indiami przez Morze Czerwone.
Uczeni tacy jak Gregory Possehl zaproponowali także działalność morską pomiędzy cywilizacją doliny Indusu a Afryką Wschodnią
Działalność morska we wschodniej sieci handlowej Oceanu Indyjskiego rozszerzyła się, obejmując Japonię już we wczesnym okresie Yayoi (III wiek p.n.e.), o czym świadczy odkrycie koralików z Indo-Pacyfiku

Austronezyjska sieć handlu morskiego


Austronezyjska protohistoryczna i historyczna sieć handlu morskiego na Oceanie Indyjskim
(Kliknij aby powiększyć)

Sieć handlu morskiego na Oceanie Indyjskim była prowadzona przez ludy austronezyjskie zamieszkujące morską Azję Południowo-Wschodnią
Utworzyli oni szlaki handlowe z południowymi Indiami i Sri Lanką , zapoczątkowując wymianę kultury materialnej (takiej jak katamarany , łodzie z wysięgnikami , łodzie z mocowanymi zaczepami i szytymi deskami oraz paan ) i upraw (takich jak orzechy kokosowe , drzewo sandałowe , banany i trzcina cukrowa ); a także połączenie kultur materialnych Indii i Chin. Indonezyjczycy, w szczególności handlowali przyprawami (głównie cynamonem i kasją ) z Afryką Wschodnią przy użyciu katamaranów i łodzi z wysięgnikami oraz żeglując przy pomocy Westerlies po Oceanie Indyjskim. Ta sieć handlowa rozszerzyła się, aż do Afryki i Półwyspu Arabskiego , co doprowadziło do austronezyjskiej kolonizacji Madagaskaru w pierwszej połowie pierwszego tysiąclecia naszej ery.
Trwał aż do czasów historycznych, stając się później Morskim Szlakiem Jedwabnym

Okres hellenistyczny i rzymski


Handel rzymski z Indiami według Periplus Maris Erythraei, I wiek n.e.

Zobacz także: Stosunki starożytna Grecja - starożytne Indie

Główne artykuły: Indo-rzymskie stosunki handlowe i Periplus Morza Erytrejskiego

Handel między Indiami a greckim Królestwem Ptolemeuszy rozpoczął Eudoksos z Kyzikos w 130 roku p.n.e.
Egiptu towary można było wysyłać do portów w całym basenie Morza Śródziemnego.
Otwarcie przez Królestwo portów Morza Czerwonego i lepsza wiedza na temat sezonowych monsunów zaowocowały znacznym wzrostem handlu.

Konsolidacja administracji basenu Morza Śródziemnego pod panowaniem Cesarstwa Rzymskiego doprowadziła do wzmocnienia bezpośredniego handlu morskiego z Indiami i wyeliminowania podatków pobieranych wcześniej przez pośredników różnych lądowych szlaków handlowych. [13] Handel pomiędzy Cesarstwem Rzymskim a Indiami osiągnął swój szczyt w ciągu pierwszych dwóch wieków naszej ery, czemu sprzyjał pokój i dobrobyt, które panowały od panowania cesarza rzymskiego Augusta (27 p.n.e. - 14 n.e.), a zakończyły się zarazą antonińską

Według Strabona

W każdym razie, gdy Gallus był prefektem Egiptu, towarzyszyłem mu i wspiąłem się po Nilu aż do Syene i granic Królestwa Aksum ( Etiopia ) i dowiedziałem się, że z Myos Hormos wypływało aż sto dwadzieścia statków na subkontynent, podczas gdy dawniej za Ptolemeuszy tylko nieliczni odważyli się wyruszyć w podróż i kontynuować handel indyjskimi towarami.

-?Strabon

Wzmianka Strabona o ogromnym wzroście handlu po rzymskiej aneksji Egiptu wskazuje, że w jego czasach monsun był znany i wykorzystywany w handlu. [15] W tym handlu zużyto tak dużo złota, które najwyraźniej zostało poddane recyklingowi przez Imperium Kushan (Kushans) na własne monety, że Pliniusz Starszy (NH VI.101) skarżył się na odpływ złota do Indii:

Porty rzymskie

Trzy główne porty rzymskie zajmujące się handlem wschodnim to Arsinoe , Berenice i Myos Hormos . Arsinoe było jednym z pierwszych ośrodków handlowych, ale wkrótce zostało przyćmione przez łatwiej dostępne Myos Hormos i Berenice.

Arsinoe


Miejsca egipskich portów Morza Czerwonego, w tym Aleksandria i Berenice.

Dynastia Ptolemeuszy wykorzystała strategiczne położenie Aleksandrii do zabezpieczenia handlu z subkontynentem. Wydaje się , że handel ze wschodem wiódł najpierw przez port Arsinoe, dzisiejszy Suez . [17] Towary z handlu wschodnioafrykańskiego wyładowywano w jednym z trzech głównych portów rzymskich, Arsinoe, Berenice lub Myos Hormos. [18] Rzymianie naprawili i oczyścili zamulony kanał od Nilu do centrum portu Arsinoe nad Morzem Czerwonym. Był to jeden z wielu wysiłków , jakie musiała podjąć administracja rzymska, aby przekierować jak najwięcej handlu na szlaki morskie.

Arsinoe został ostatecznie przyćmiony przez rosnące znaczenie Myos Hormos. [19] Żegluga do portów północnych, takich jak Arsinoe-Clysma, stała się trudna w porównaniu do Myos Hormos ze względu na północne wiatry w Zatoce Sueskiej . [20] Wyruszenie do tych północnych portów wiązało się z dodatkowymi trudnościami, takimi jak mielizny , rafy i zdradliwe prądy

Myos Hormos i Berenice

Wydaje się, że Myos Hormos i Berenice były ważnymi starożytnymi portami handlowymi, z których prawdopodobnie korzystali kupcy faraonów ze starożytnego Egiptu i dynastii Ptolemeuszy, zanim znalazły się pod kontrolą Rzymu.

Miejsce Berenice od czasu jego odkrycia przez Belzoniego (1818) utożsamiane jest z ruinami w pobliżu Ras Banas w południowym Egipcie. [21] Jednak dokładna lokalizacja Myos Hormos jest kwestionowana przez latig Abu Sha'ara, a relacje podane w literaturze klasycznej i na zdjęciach satelitarnych wskazują na prawdopodobną identyfikację z Quseirem el-Quadimem na końcu ufortyfikowanej drogi z Koptos na Nil . [21] Stanowisko Quseir el-Quadim zostało dodatkowo powiązane z Myos Hormos po wykopaliskach w el-Zerqa, w połowie trasy, które odsłoniły ostrakico prowadziło do wniosku, że portem na końcu tej drogi mógł być Myos Hormos.

Porty Azji Południowej

Głównymi ośrodkami tego handlu były porty regionalne Barbaricum (współczesne Karaczi ), Sounagoura (środkowy Bangladesz ) , Barygaza , Muziris w Kerali, Korkai , Kaveripattinam i Arikamedu na południowym krańcu dzisiejszych Indii, wraz z Kodumanal , miastem śródlądowym . Periplus Maris Erythraei opisuje grecko-rzymskich kupców sprzedających w Barbaricum "cienkie ubrania, wzorzystą bieliznę, topaz , koral , storaks , kadzidło, naczynia szklane, talerze srebrne i złote oraz trochę wina" w zamian za " kost , bdellium , lycium , nard , turkus , lapis lazuli , skóry seryckie, sukno bawełniane, przędzę jedwabną i indygo ". [22] W Barygazie kupowali pszenicę, ryż, olej sezamowy, bawełnę i sukno

Barigaza

Szczególnie kwitł handel z Barigazą, pod kontrolą indoscytyjskiego zachodniego satrapy Nahapana ("Nambanus"):

Do tego miasta targowego importowane są towary ( Barigaza), wino, preferowane włoskie, także laodycejskie i arabskie; miedź, cyna i ołów; koral i topaz; cienkie ubrania i wszelkiego rodzaju gorsze rodzaje; jasne pasy o szerokości łokcia; storax, słodka koniczyna, szkło krzemieniowe, realgar, antymon, złota i srebrna moneta, z której przynosi zysk przy wymianie na pieniądze krajowe; i maść, ale niezbyt drogie i niezbyt duże. I dla króla przywożono w te miejsca bardzo kosztowne naczynia srebrne, śpiewających chłopców, piękne panny do haremu, wyborne wina, cienkie ubrania z najwspanialszych splotów i najwyborniejsze maści. Eksportuje się z tych miejsc spikenard, kostowiec, bdellium, kość słoniową, agat i karneol, lycium, wszelkiego rodzaju sukna bawełniane, sukna jedwabne, sukna malwy, przędzę, długi pieprz i inne rzeczy, które przywożą tu z różnych miast targowych .

-? Periplus Morza Erytrejskiego (pkt 49).

Muziris


Muziris, jak pokazano w Tabula Peutingeriana, z "Templum Augusti".

Muziris to zaginione miasto portowe na południowo-zachodnim wybrzeżu Indii, które było głównym ośrodkiem handlu na starożytnej ziemi tamilskiej pomiędzy królestwem Chera a Cesarstwem Rzymskim. [23] Jego położenie jest powszechnie utożsamiane ze współczesnym Cranganore (środkowa Kerala). [24] [25] Duże skarby monet i niezliczone odłamki amfor znalezione w mieście Pattanam (niedaleko Cranganore) wzbudziły ostatnio zainteresowanie archeologów znalezieniem prawdopodobnej lokalizacji tego miasta portowego.

Według Periplus liczni greccy marynarze prowadzili intensywny handel z Muziris:

Potem są Naura i Tyndis, pierwsze rynki Damirica (Limyrike), a następnie Muziris i Nelcynda, które mają obecnie wiodące znaczenie. Tyndis pochodzi z Królestwa Cerobothry ; jest to wioska nad morzem, widoczna na pierwszy rzut oka. Muziris z tego samego królestwa obfituje w statki wysyłane tam z ładunkami z Arabii i przez Greków; położone jest nad rzeką, oddalone od Tyndis rzeką i morzem o pięćset stadionów, a w górę rzeki od brzegu dwadzieścia stadionów"

-?Periplus Morza Erytrejskiego (53-54)

Arikamedu

Periplus Maris Erythraei wspomina rynek o nazwie Poduke (rozdz. 60), który GWB Huntingford zidentyfikował jako prawdopodobnie Arikamedu w Tamil Nadu , centrum wczesnego handlu Chola (obecnie część Aiyankuppam ), około 3 km (1,9 mil) od współczesnego Pondicherry . [26] Huntingford zauważa dalej, że rzymską ceramikę odnaleziono w Arikamedu w 1937 r., a wykopaliska archeologiczne przeprowadzone w latach 1944-1949 wykazały, że była to "stacja handlowa, do której w pierwszej połowie I wieku naszej ery importowano towary rzymskiej produkcji".

Upadek i dziedzictwo

Po wojnach rzymsko-perskich obszary należące do Cesarstwa Rzymsko-Bizantyjskiego zostały zdobyte przez Chosrowa II z perskiej dynastii Sasanidów, ale odbił je cesarz bizantyjski Herakliusz (628).

Arabowie pod wodzą Amra ibn al-Asa wkroczyli do Egiptu pod koniec 639 lub na początku 640 roku n.e.
Postęp ten zapoczątkował Islamski podbój Egiptu i upadek portów takich jak Aleksandria, które od czasów dynastii Ptolemeuszy zabezpieczały handel z Subkontynentem indyjskim rzez świat rzymski.

Upadek handlu spowodował, że Starożytny kraj tamilski zwrócił się do Azji Południowo-Wschodniej w celu handlu międzynarodowego, gdzie wpłynął na rodzimą kulturę w większym stopniu niż wrażenia, jakie wywarł na Rzymie.

Okres hindusko-buddyjski Wielkich Indii

Zobacz także: Wielkie Indie, Indosfera, Historia wpływów Indii na Azję Południowo-Wschodnią, Indianizacja Azji Południowo-Wschodniej, Królestwo indyjskie, Hinduizm balijski, Buddyzm w Azji Południowo-Wschodniej oraz Lista imperiów i dynastii hinduskich


Płaskorzeźba statku w Borobudur, VIII - IX wiek.

Satavahanowie rozwinęli przedsięwzięcia żeglugowe w Azji Południowo-Wschodniej

Przedstawienie z VIII wieku przedstawiające drewniany podwójny wysięgnik i żaglowiec Borobudur na starożytnej Jawie sugeruje, że na Oceanie Indyjskim istniały starożytne połączenia handlowe między Indonezją a Madagaskarem i Afryką Wschodnią, czasami nazywane "Szlakiem Cynamonowym".
Pojedyncza lub podwójna wysięgnik jest typową cechą statków żeglarskich austronezyjczyków i najprawdopodobniej statkiem używanym podczas ich podróży i eksploracji Azji Południowo-Wschodniej, Oceanii i Oceanu Indyjskiego.


Indyjski statek na ołowianej monecie Vasisthiputry Sri Pulamavi

W tym okresie, od VII do XIII wieku, na archipelagu indonezyjskim rozkwitła talasokracja Srivijaya imperium rządzące siecią handlu morskiego w morskiej Azji Południowo-Wschodniej i łączącej Indie i Chiny

Chińskie podróże

Zobacz też: Jedwabny szlak i Morski Szlak Jedwabny


Część mapy nawigacyjnej (Mao_Kun_map) Zheng He, zawierającej instrukcje dotyczące ustawienia statku w kierunku podróży z Ormuz do Calicut, 1430 r.

Floty chińskie pod dowództwem Zheng He przepłynęły Ocean Indyjski na początku XV wieku.
Misje miały raczej charakter dyplomatyczny niż handlowy, ale doszło do wielu wymian prezentów i produktów.

Handel japoński


Japońska mapa żeglarska portolan, przedstawiająca Ocean Indyjski i wybrzeże Azji Wschodniej, początek XVII wieku.

W XVI i XVII wieku japońskie statki również dokonywały wypraw do handlu na Oceanie Indyjskim za pośrednictwem systemu statków Czerwonej Foki

Okres muzułmański

W okresie muzułmańskim, kiedy muzułmanie zdominowali handel przez Ocean Indyjski, Gudżaraci sprowadzali przyprawy z Moluków, a także jedwab z Chin w zamian za artykuły przemysłowe, takie jak tekstylia, a następnie sprzedawali je Egipcjanom i Arabowie.
Calicut było w tym czasie centrum indyjskiego eksportu papryki do Morza Czerwonego i Europy, przy czym szczególnie aktywni byli handlarze egipscy i arabscy.

Muzułmańscy misjonarze i kupcy zaczęli Szerzyć islam wzdłuż zachodnich wybrzeży Oceanu Indyjskiego od VIII wieku, jeśli nie wcześniej.
W Shanga w Kenii odkryto kamienny meczet w języku suahili pochodzący z VIII -XV wieku

W handlu przez Ocean Indyjski stopniowo wprowadzono pismo arabskie, a ryż stał się podstawą handlu w Afryce Wschodniej.
Muzułmańscy kupcy handlowali szacunkowo 1000 Afrykańskimi niewolnikami rocznie w latach 800-1700, a liczba ta wzrosła do ok. 4000 w XVIII wieku i 3700 w latach 1800-1870.

Handel niewolnikami miał miejsce również we wschodniej części Oceanu Indyjskiego, zanim Holendrzy osiedlili się tam około 1600 roku, ale wielkość tego handlu nie jest znana.

Na Madagaskarze kupcy i Handlarze niewolnikami z Bliskiego Wschodu (Persowie Shirazi, Arabowie z Omanu, Arabizowani Żydzi, w towarzystwie Bantusów z południowo-wschodniej Afryki) i z Azji (Gudżaraci, Malajowie, Jawajczycy, Bugi) byli czasami integrowani z rdzennymi klanami Madagaskaru
W tym czasie na Madagaskar przybyły nowe fale imigrantów austronezyjskich , pozostawiając po sobie trwałe dziedzictwo kulturowe i genetyczne.

Zobacz też: Wrak arabskiego dhow Belitung

Europejski okres eksploracji kolonialnej

Zobacz też: Chronologia europejskiej eksploracji Azji

Okres portugalski

Dalsze informacje: Portugalskie Indie i Trasa Przylądkowa


Portugalskie odkrycia i eksploracje: miejsca i daty pierwszego przybycia
(Kliknij aby powiększyć)

Portugalczycy pod wodzą Vasco da Gamy odkryli w latach 1497-1498 drogę morską na Ocean Indyjski przez południowy kraniec Afryki
Początkowo Portugalczycy działali głównie w Calicut, ale północny region Gujarat był jeszcze ważniejszy dla handlu i był istotnym pośrednikiem w handlu wschód-zachód.

Europejski handel niewolnikami na Oceanie Indyjskim rozpoczął się, gdy Portugalia założyła Estado (Portuguese) da Índia na początku XVI wieku. Od tego czasu aż do lat trzydziestych XIX wieku, ok. Z Mozambiku eksportowano rocznie 200 niewolników, a podobne liczby oszacowano w przypadku niewolników przywiezionych z Azji na Filipiny w okresie Unii Iberyjskiej (1580-1640).

Interesy Wenecji były bezpośrednio zagrożone, ponieważ wyeliminowano tradycyjne wzorce handlu, a Portugalczycy mogli zaniżać ceny Wenecjan w handlu przyprawami w Europie.
Wenecja zerwała stosunki dyplomatyczne z Portugalią i zaczęła szukać sposobów przeciwstawienia się jej interwencji na Oceanie Indyjskim, wysyłając ambasadora na dwór egipski.
Wenecja negocjowała obniżenie egipskich ceł, aby ułatwić konkurencję z Portugalczykami i zasugerowała podjęcie "szybkich i tajnych środków" przeciwko Portugalczykom.
Mamelucy wysłali w 1507 flotę pod dowództwem Amira Husaina Al-Kurdiego, która miała walczyć w Bitwie pod Chaul

Osmanowie próbowali rzucić wyzwanie hegemonii Portugalii w regionie Zatoki Perskiej, wysyłając w 1581 r. armadę przeciwko Portugalczykom pod dowództwem Alego Beya. W tym przedsięwzięciu wspierali ich wodzowie kilku lokalnych księstw i miast portowych, takich jak Muscat, Gwadar i Pasni. Jednak Portugalczykom udało się przechwycić i zniszczyć Armadę Osmańskiego
Następnie Portugalczycy zaatakowali Gwadar i Pasni na wybrzeżu Mekran i splądrowali ich w odwecie za zapewnienie pomocy i pocieszenia wrogowi.

Okres holenderski i angielski

W XVI wieku Portugalczycy założyli bazy w Zatoce Perskiej.
W 1602 roku armia irańska pod dowództwem Imama-Quli Khana Undiladze zdołała wypędzić Portugalczyków z Bahrajnu

W 1622 roku przy pomocy czterech angielskich statków Abbas odbił Portugalczykom Ormuz, Zdobywając Ormuz.
Zastąpił je jako centrum handlowe nowym portem Bandar Abbas, położonym w pobliżu na kontynencie, ale nigdy nie odniosło ono takiego sukcesu.


Wyspa Ormuz została zdobyta przez siły anglo-perskie podczas Zdobycia Ormuz w 1622 roku .

Założenie Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej na początku XVII wieku doprowadziło do szybkiego wzrostu Handlu niewolnikami w regionie; w różnych Koloniach Imperium Holenderskiego w XVII i XVIII wieku na Oceanie Indyjskim było prawdopodobnie nawet 500 000 niewolników . Na przykład do budowy twierdzy Kolombo na Holenderskim Cejlonie wykorzystano około 4000 afrykańskich niewolników.
Bali i sąsiednie wyspy dostarczyły sieciom regionalnym ok. 100 000-150 000 niewolników 1620-1830.

Indyjscy i chińscy handlarze niewolnikami dostarczyli holenderskiej Indonezji około 25 000 niewolników w XVII i XVIII wieku.

W tym samym okresie powstała Angielska Kompania Wschodnioindyjska (EIC), a w 1622 roku jeden z jej statków przewoził niewolników z Wybrzeża Coromandel do Holenderskich Indii Wschodnich.
EIC handlowało głównie Niewolnikami afrykańskimi, ale także niektórymi niewolnikami azjatyckimi kupowanymi od handlarzy niewolnikami z Indii, Indonezji i Chin. Francuzi założyli kolonie na wyspach Reunion i Mauritius w 1721 roku; do 1735 r. Wyspy Mascarene zamieszkiwało około 7200 niewolników , a w 1807 r. liczba ta osiągnęła 133 000. Jednak Brytyjczycy zajęli wyspy w 1810 r., a ponieważ Brytyjczycy zabronili handlu niewolnikami na1807 rozwinął się system tajnego handlu niewolnikami, mający na celu sprowadzanie niewolników do francuskich plantatorów na wyspach; w sumie od 1670 do 1848 na Wyspy Mascarane deportowano 336 000-388 000 niewolników.

W sumie europejscy handlarze deportowali 567 900-733 200 niewolników na Oceanie Indyjskim w latach 1500-1850 i prawie taką samą liczbę deportowano z Oceanu Indyjskiego do obu Ameryk w tym samym okresie. Handel niewolnikami na Oceanie Indyjskim był jednak bardzo ograniczony w porównaniu do ok. ?12 000 000 niewolników deportowanych przez Atlantyk.

Zobacz także

ZOBACZ TEŻ:

Szlaki handlowe