Eksploracja morska - Bark (ang. Barque)

Bark
(ang. Barque)

Bark, barka lub kora to rodzaj Żaglowca z trzema lub więcej masztami składającymi się z masztu przedniego, głównego masztu i dodatkowych masztów z Ożaglowaniem rejowym i tylko masztu najbardziej do tyłu (mizzen w barkach trójmasztowych) z Ożaglowaniem skośnym

Czasami mizzen jest tylko częściowo ożaglowany z przodu i z tyłu, a nad nim znajduje się żagiel z ożaglowaniem rejowym.

Bark "Alexander von Humboldt"

Etymologia

Słowo "barque" weszło do języka angielskiego poprzez termin francuski, który z kolei pochodzi od łacińskiego słowa barca poprzez język oksytański, kataloński, hiszpański lub włoski.

Łacińska barca może pochodzić od celtyckiego barc (per Thurneysen ) ^[^wątpliwe^-^omów^] lub greckiego baris (per Diez ), określenia egipskiej łodzi. Jednakże Oxford English Dictionary uważa to drugie za nieprawdopodobne

Wydaje się, że słowo barc pochodzi z języków celtyckich. Formą przyjętą przez język angielski, być może z irlandzkiego , była "kora", natomiast bardzo wcześnie przyjęta przez łacinę jako barca , co dało początek francuskiej barce i barce .

W języku łacińskim, hiszpańskim i włoskim termin barca odnosi się do małej łodzi , a nie pełnowymiarowego statku. Wpływy francuskie w Anglii doprowadziły do ????użycia w języku angielskim obu słów, chociaż ich znaczenie obecnie nie jest takie samo.

Na długo przed XIX wiekiem barkę zaczęto interpretować jako mały statek pływający po wodach przybrzeżnych lub śródlądowych lub szybką łódź wiosłową przewożoną przez okręty wojenne i zwykle zarezerwowaną dla dowódcy. Nieco później kora stała się żaglowcem o charakterystycznym takielunku, jak opisano poniżej. W Wielkiej Brytanii w połowie XIX wieku pisownia przyjęła francuską formę barque . Chociaż Francis Bacon użył tej formy słowa już w 1592 r. ^[2] Szekspir nadal używał pisowni "barke" w Sonecie 116 w 1609 r. Przez cały okres żeglowania słowo to było używane także jako skrót barca -longa Morza Śródziemnego . ^[^{wymagany
cytat}^]

Typowa konwencja pisowni jest taka, że ??aby rozróżnić homofony , pisane jako barque odnosi się do statku, a pisane jako kora odnosi się albo do dźwięku , albo do skóry drzewa . ^[3]

"Barcarole" w muzyce ma tę samą etymologię, będąc pierwotnie piosenką ludową śpiewaną przez weneckiego gondoliera i wywodzącą się od barca - Łódź, po łacinie

Replika HM Bark Endeavour z 1993 roku

Kora (Bark)

W XVIII wieku Królewska Marynarka Wojenna używała terminu kora w odniesieniu do niepozornego statku, który nie pasował do żadnej ze zwykłych kategorii.
Tak więc, kiedy brytyjska admiralicja kupiła Collier do wykorzystania przez Jamesa Cooka w jego eksploracyjnej podróży, została zarejestrowana jako HM Bark Endeavour, aby odróżnić ją od innego Endeavoura , slupa już wówczas w służbie.
Tak się złożyło, że Endeavour był Statkiem z pełnym ożaglowaniem rejowym, prostym dziobem i pełną rufą z oknami.

W słowniku marynarki Williama Falconera zdefiniowano "korę" jako "ogólną nazwę nadawaną małym statkom; jest ona jednak w szczególny sposób przywłaszczana przez marynarzy tym, które mają trzy maszty bez bezanowego żagla górnego . Nasi marynarze północni, przeszkoleni w zakresie handlu węglem, zastosuj to rozróżnienie do statku z szeroką rufą, który nie ma żadnej ozdobnej figury na dziobie ani dziobie. ^[6]

Archiwa Narodowe Wielkiej Brytanii stwierdzają [ ^potrzebne^źródło^] , że dokument papierowy, zachowany z XVI wieku w Cheshire and Chester Archives and Local Studies Service, zawiera nazwiska Roberta Ratclyfe'a , właściciela bark Sunday i 10 marynarzy wyznaczonych do służby pod dowództwem Rt . Hon. hrabia Sussex, lord zastępca Irlandii

Olinowanie trójmasztowego barku

Zestaw barkowy

Pod koniec XVIII wieku ^[^{potrzebne
źródło}^] termin barque (czasami, szczególnie w USA, kora orkiszu) zaczął odnosić się do każdego statku o określonym typie żagla . Obejmuje trzy (lub więcej) maszty , żagle dziobowe i rufowe na maszcie położonym najbardziej z tyłu i żagle kwadratowe na wszystkich pozostałych masztach. Barki były koniem pociągowym złotej ery żagli w połowie XIX wieku, kiedy docierały do ??korytarzy, które prawie dorównywały statkom z pełnym ożaglowaniem, ale mogły operować z mniejszymi załogami.

Zaletą tych zestawów było to, że potrzebowały mniejszych (a zatem tańszych) załóg niż porównywalny statek z pełnym ożaglowaniem lub statek z ożaglowaniem brygowym , ponieważ używano mniej pracochłonnych żagli kwadratowych, a sam zestaw był tańszy. ^[^{potrzebne
źródło}^] I odwrotnie, takielunek był zwykle wykorzystywany na potrzeby statków szkoleniowych, gdzie im większa załoga, tym więcej przeszkolonych marynarzy.

Kolejną zaletą jest to, że przy wietrze barka może osiągać lepsze wyniki niż szkuner lub barkentyna , a także jest łatwiejsza w obsłudze i lepiej radzi sobie z nawietrzną niż statek z pełnym ożaglowaniem. Podczas gdy statek z pełnym ożaglowaniem najlepiej pływa na wodzie i podczas gdy statki z ożaglowaniem dziobowym i rufowym najlepiej pływają na nawietrzną, barka i barkentyna stanowią kompromis , które łączą w różnych proporcjach najlepsze elementy z tych dwóch.

To, czy optymalny będzie zestaw kwadratowy, barka, barkentyna czy szkuner, zależy od stopnia, w jakim można wybrać trasę żeglugi i porę roku, aby uzyskać wiatr podążający. Do żeglugi międzykontynentalnej na trasach wybieranych ze względu na następujące wiatry dominowały takielunki kwadratowe.