Historia

Pochodzenie szkunerów z ożaglowaniem jest niejasne, ale istnieją dobre dowody na ich istnienie z początku XVII wieku w obrazach holenderskich artystów morskich. Najwcześniejsza znana ilustracja szkunera przedstawia jacht należący do burmistrzów (holenderski: burgemeesters) Amsterdamu, narysowana przez holenderskiego artystę Roola i datowana na rok 1600. Późniejsze przykłady przedstawiają szkunery (holenderski: schoeners) w Amsterdamie w 1638 r. i Nowym Amsterdamie w 1627 r. Malowidła Van de Velde (1633-1707) i rycina Jana Kipa z Tamizy w Lambeth z 1697 r. sugerują, że platforma szkunerowa była powszechna w Anglii i Holandii pod koniec XVII wieku. Royal Transport był przykładem dużego szkunera zbudowanego w Wielkiej Brytanii, zwodowanego w 1695 roku w Chatham. ^{[9] : 233? [4] : 13? [10]}

Zestaw szkunera był używany na statkach o szerokim zakresie celów. Na szybkim kadłubie dobra zdolność pływania na nawietrzną była przydatna dla korsarzy, biegaczy blokad, statków niewolniczych, mniejszych jednostek morskich i maszyn do strzyżenia opium. Łodzie pakietowe (zbudowane do szybkiego transportu pasażerów i towarów) często były szkunerami. Szkunery owocowe słynęły z szybkich podróży, przewożąc łatwo psujące się ładunki na trasach takich jak Azory do Wielkiej Brytanii. Niektóre łodzie pilotowe przyjęły platformę. Statki rybackie, które pływały po Wielkich Brzegach Nowej Fundlandii, były szkunerami i cieszyły się dużym szacunkiem jako wybitne osiągnięcie tego typu. W zastosowaniach handlowych łatwość obsługi na wodach zamkniętych i mniejsze wymagania załogi sprawiły, że szkunery stały się powszechną platformą, zwłaszcza w XIX wieku. Niektóre szkunery pracowały na trasach dalekomorskich. Na brytyjskich wodach macierzystych szkunery zwykle miały kadłuby do przewozu ładunków, które zostały zaprojektowane do lądowania w suszących się portach (lub nawet do rozładunku wyschniętego na otwartej plaży). Ostatni z tych niegdyś powszechnych statków zaprzestał handlu w połowie XX wieku. Około 1880-1920 w Stanach Zjednoczonych zbudowano kilka bardzo dużych szkunerów z pięcioma lub więcej masztami. Przewozili głównie ładunki masowe, takie jak węgiel i drewno. W żeglarstwie we wczesnych latach Pucharu Ameryki dominowały szkunery . W ostatnich czasach szkunery były wykorzystywane jako żaglowce szkoleniowe.

Typ ten był dalej rozwijany w Brytyjskiej Ameryce Północnej, począwszy od około 1713 r. ^[7] W latach 1700 i 1800 na terenach dzisiejszej Nowej Anglii i Atlantyku w Kanadzie szkunery stały się popularne w handlu przybrzeżnym, wymagając mniejszej załogi ze względu na ich wielkość w porównaniu do tradycyjnych przepraw przez ocean statki z platformą kwadratową ^[11] i są szybkie i wszechstronne. ^[12] Szkunery trójmasztowe wprowadzono około 1800 roku. ^[10]

Szkunery były popularne po obu stronach Atlantyku pod koniec XIX i na początku XX wieku. Do 1910 roku w Bath w stanie Maine i w miastach nad zatoką Penobscot zbudowano 45 szkunerów pięciomasztowych i 10 sześciomasztowych . Jedynym zbudowanym szkunerem siedmiomasztowym był Thomas W. Lawson .

Typy zestawów

Platformę rzadko można spotkać na kadłubie o długości mniejszej niż 50 stóp LOA , a małe szkunery są zazwyczaj dwumasztowe. W ciągu dwóch dekad około 1900 roku w Nowej Anglii i na Wielkich Jeziorach zbudowano większe szkunery wielomasztowe z czterema, pięcioma, sześcioma, a nawet siedmioma masztami. ^{[9] : 239-242?} Szkunery były tradycyjnie ożaglowane gaflami, a niektóre szkunery pływające dzisiaj są reprodukcjami słynnych starych szkunerów, ale współczesne statki są zwykle ożaglowane bermudzkim (lub czasami ożaglowanym złomem) . ^[13] O ile takielunek slupowy jest prostszy i tańszy, zestaw szkunerowy można wybrać na większej łodzi, aby zmniejszyć całkowitą wysokość masztu i utrzymać każdy żagiel w bardziej poręcznym rozmiarze, dzięki czemu grot będzie łatwiejszy w obsłudze i rafować. Problemem przy planowaniu takielunku szkunera dwumasztowego jest wypełnienie przestrzeni między masztami: można na przykład zastosować (i) żagiel gaflowy na przednim maszcie (nawet z grotem bermudzkim) lub (ii) sztaksel główny , często z rybackim żaglem górnym, aby wypełnić lukę na szczycie w lekkim powietrzu.

Różne typy szkunerów są definiowane na podstawie konfiguracji takielunku. Większość ma bukszpryt, chociaż niektóre zostały zbudowane bez niego ze względu na bezpieczeństwo załogi, np. Adventure