Flaga kompanii (ok. 1665)

Historia

Tło

W XVII wieku osady na zachodnim wybrzeżu Afryki, chociaż prowadziły własny ważny handel złotem i kością słoniową, istniały głównie w celu dostarczania niewolników do Indii Zachodnich i obu Ameryk.

Fundacja i wczesne lata

1686 Gwinea angielska przedstawiająca symbol Królewskiej Kompanii Afrykańskiej, słonia i zamek, pod popiersiem Jakuba II
(moneta bardzo pożądana przez Piratów !)

Pierwotnie znana jako Towarzystwo Królewskich Poszukiwaczy Przygód Handlujących w Afryce, na mocy statutu wydanego w 1660 r. uzyskała monopol na angielski handel wzdłuż zachodniego wybrzeża Afryki, którego głównym celem było poszukiwanie złota.

W 1663 r. uzyskano nowy przywilej , w którym wymieniono także Atlantycki handel niewolnikami
Była to trzecia angielska kompania afrykańska, ale od nowa rozpoczęła handel niewolnikami i była tylko jedna ważna dla niej faktoria, którą mogła przejąć od Kompanii Wschodnioindyjskiej, która wydzierżawiła ją jako miejsce wizytacji na szlak morski wokół Przylądka Dobrej Nadziei

To był Cormantin (Fort_Amsterdam,_Ghana), kilka mil na wschód od holenderskiej stacji Cape Coast Castle, obecnie w Ghanie (Zobacz: Kolonialne Forty i placówki niewolniczew Ghanie)
Karta z 1663 r. Zabrania innym handlu "sekwoją, Kłami słoni, Murzynami, Niewolnikami, skórami, woskiem, ziarnami perliczki lub innymi towarami z tych krajów".

W 1663 roku, jako wstęp do wojny holenderskiej, ekspedycja Kapitana Roberta Holmesa zdobyła lub zniszczyła wszystkie holenderskie osady na wybrzeżu, a w 1664 roku na wyspie około dwudziestu mil w górę Rzeki Gambii założono Fort James jako nowy centrum angielskiego handlu i władzy

Był to jednak dopiero początek serii zdobyczy i zdobyczy.
W tym samym roku Michiel de Ruyter odzyskał wszystkie holenderskie forty z wyjątkiem zamku Cape Coast, a także zajął Cormantin.
W 1667 r. Traktat z Bredy potwierdził Anglikom zamek Cape Coast.

Forty służyły jako stacje postojowe i handlowe, a firma była odpowiedzialna za przejmowanie wszelkich angielskich statków, które próbowały działać z naruszeniem jej monopolu (tzw. intruzów).
W "sądzie nagród" król otrzymał połowę dochodów, a połowę kompanii z zajęcia tych intruzów.

Firma popadła w poważne długi w 1667 roku, podczas Drugiej wojny angielsko-holenderskiej
Przez kilka lat firma utrzymywała chaotyczny handel, w tym udzielała licencji prywatnym handlarzom na pojedyncze wycieczki, ale jej największym wysiłkiem było utworzenie w 1668 r. Poszukiwaczy Przygód z Gambii

Ta nowa firma została oddzielnie subskrybowana i otrzymała dziesięcioletnią licencję na handel w Afryce na północ od Zatoki Zatoki Beninu ze skutkiem od 1 stycznia 1669 r.
Pod koniec 1678 r. Licencja dla poszukiwaczy przygód z Gambii wygasła, a jej Gambijski handel został włączony do firmy.

Kompania Afrykańska została zrujnowana przez swoje straty i zrezygnowała ze swojego statutu w 1672 r., A za nią poszła jeszcze bardziej ambitna Królewska Afrykańska Kompania Anglii
Jegjnowy statut był szerszy niż stary i obejmował prawo do zakładania fortów i faktorii, utrzymywania wojsk i wprowadzania stanuwojennego w Afryce Zachodniej, w pogoni za handlem złotem, srebrem i niewolnikami z Afryki Bantu.

Do 1687 roku firma prosperowała bardzo dobrze.
Założyła sześć fortów na Złotym Wybrzeżu i kolejny posterunek w Ouidah (Na wybrzeżu niewolniczym), dalej na wschód od Wybrzeża Niewolników, które stało się jego głównym ośrodkiem handlowym. Zamek Cape Coast został wzmocniony i urósł do rangi drugiego co do ważności jedynie holenderskiej Faktorii w Elmina
Rywalizacja anglo-holenderska była jednak odtąd nieistotna w regionie, a Holendrzy nie byli wystarczająco silni, aby podjąć agresywne działania tutaj podczas Trzeciej wojny anglo-holenderskiej

Handel niewolnikami

W latach osiemdziesiątych XVII wieku firma transportowała rocznie około 5000 zniewolonych ludzi na rynki głównie na Karaibach po drugiej stronie Atlantyku.
Wiele z nich było oznaczonych literami "DoY", na cześć gubernatora, księcia Yorku, który zastąpił na tronie swojego brata w 1685 roku, stając się królem Jakubem II.
Inni niewolnicy zostali napiętnowani inicjałami firmy, RAC, na piersiach.

Historyk William Pettigrew stwierdził, że firma ta "wysłała do obu Ameryk więcej zniewolonych afrykańskich kobiet, mężczyzn i dzieci niż jakakolwiek inna pojedyncza instytucja w całym okresie transatlantyckiego handlu niewolnikami" oraz że inwestorzy w firmie byli w pełni świadomi swoją działalność i zamierzał czerpać zyski z tego wykorzystania.

W latach 1672-1731 Królewska Kompania Afrykańska przetransportowała 187 697 niewolników na statkach należących do firmy (653 rejsy) do angielskich kolonii w obu Amerykach.
Spośród transportowanych 38 497 niewolników zmarło w drodze.
Poprzednik "Company of Royal Adventurers" (1662 - 1672) przetransportował 26 925 zniewolonych ludzi na statkach należących do kompanii (104 rejsy), z których 6620 zmarło podczas przejścia.

Późniejsza działalność i niewypłacalność

Od 1694 do 1700 roku firma była głównym uczestnikiem Wojen Komenda w mieście portowym Komenda w Królestwie Eguafo we współczesnej Ghanie

Firma sprzymierzyła się z księciem kupieckim imieniem John Cabess i różnymi sąsiednimi afrykańskimi królestwami, aby obalić króla Eguafo i założyć stały fort i fabrykę w Komenda.

Anglicy zajęli dwa francuskie forty i ponownie je stracili, po czym Francuzi zniszczyli Fort James.
Wydaje się, że miejsce to zostało wkrótce odzyskane, a podczas Wojny o sukcesję hiszpańską zostało dwukrotnie odbite przez Francuzów.
W Traktacie z Utrechtu pozostał angielski.
Wojny francuskie przyniosły spółce znaczne straty.

W 1689 roku Kompania uznała, że wraz z końcem władzy królewskiej w czasie Chwalebnej Rewolucji utraciła monopol i zaprzestała wydawania Listów kaperskich dla korsarzy angielskich.

Na początku 1689 r. Edward Colston przekazał Królowi Anglii, Williamowi III dużą część swoich pierwotnych udziałów , zapewniając przychylność nowego reżimu.

Aby utrzymać Kompanię i jej infrastrukturę oraz zakończyć monopol, parlament uchwalił ustawę o Handlu z Afryką z 1697 r. (9 Will. 3 c. 26).
Ustawa między innymi otwierała handel afrykański dla wszystkich kupców angielskich, którzy płacili firmie dziesięcioprocentowy podatek od wszystkich towarów eksportowanych z Afryki.

Kompania nie wytrzymała konkurencji na warunkach narzuconych ustawą i w 1708 roku stała się niewypłacalna, w stanie znacznie ograniczonej działalności przetrwała do 1750 roku.

W 1709 roku Charles Davenant opublikował Rozważania na temat konstytucji i zarządzania handlem z Afryką, w których "powrócił do swojej normalnej postawy podejrzliwości i otwartej wrogości wobec Holendrów".
Broszura ta opowiadała się za odnowieniem monopolu Królewskiej Kompanii Afrykańskiej na handel niewolnikami na tej podstawie, że holenderska konkurencja
"wymagała utrzymania fortów, na które mogła sobie pozwolić tylko spółka akcyjna".

Kompania kontynuowała skup i transport niewolników do 1731 roku, kiedy to porzuciła niewolnictwo na rzecz pyłu z Kości słoniowej i Złota

Członkowie i urzędnicy

Lista znanych inwestorów i urzędników

(Aby zapoznać się z pełną listą urzędników i inwestorów w 1672 r., Kiedy przyznano nowy statut, patrz Lista urzędników i udziałowców w Królewskiej Kompanii Afrykańskiej, 1672)

• Karol II, król Anglii ^[36]
• Sir Edmunda Androsa ^[37]
• Sir Johna Banksa ^[38]
• Benjamin Bathurst , zastępca gubernatora Wysp Podwietrznych ^[39]
• Henry Bennet, 1.hrabia Arlington ^[37]
• George Villiers, 2.książę Buckingham ^[37]
• Sir Josiah Child ^[38]
• Sir Roberta Claytona ^[40]
• Sir George'a Cartereta ^[37]
• Sir Peter Colleton ^[37]
• Anthony Ashley Cooper, 1.hrabia Shaftesbury ^[41]
• Hrabia Craven ^[37]
• Lawrence Du Puy
• Sir Samuela Dashwooda ^[36]
• Ferdinand Gorges ^[37] wnuk Ferdinando Gorges
• Franciszek, Pan Hawley ^[37]
• Jerzy Fryderyk Handel
• Sir Jeffrey Jeffreys, dowódca spraw Wysp Podwietrznych w Anglii 1690 - ok. 1696, asystent Królewskiej Kompanii Afrykańskiej 1684-1686, 1692-1698
• Sir John Lawrence
• John Locke
• Sir John Moore
• Samuel Pepys
• James Phipps z zamku Cape Coast
• Thomas Povey
• Sir William Prichard
• Sir Gabriel Roberts
• Książę Rupert
• Tobiasz Rustat
• Robert Aske
• Sir John Shaw, 1. baronet
• Sir Robert Vyner, 1. baronet
• Mateusz Wren