Obszary działań piratów - Piraci z Morza Czerwnrgo

Piraci i Korsarze z Morza Czerwonego

Piractwo od Starożytnośi miało miejsce na obszarze morskim ograniczonym Suezem i Cieśniną Ormuz, w regionie Rogu Afryki i na wodach otaczających Półwysep Arabski; w rejonie Oceanu Indyjskiego od Morza Czerwonego przez Morze Arabskie do Zatoki Omańskiej.

Starożytność i średniowiecze

Historia żeglugi na wodach Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej jest równie stara, jak na Morzu Śródzíemnym. (patrz: Starożytne Morze Śródziemne)
Być może jest ona nawet starsza w tym rejonie, ponieważ wiadomo, że już przed pięcioma tysiącami lat pływały tam pełnomorskie jednostki Sumerów i Akadyjczyków.

W miarę upływu czasu przedstawiciele coraz to nowych, czasami bardzo odległych narodów pojawiali się na wodach Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej.

W III tysiąclecia p.n.e. floty egipskich faraonów przemierzały Morze Czerwone i Morze Arabskie w drodze ku tajemniczej krainie Punt, z której przywożono Złoto, Pachnidła i Kość słoniową.

W początkach I tysiąclecia pne. żeglowały po tych wodach statki Fenicjan wysyłanych przez biblijnego króla Salomona do krainy Ofir, obfitującej w Złoto i szlachetne kamienie.

Od połowy tegoż tysiąclecia akweny te znane były już Grekom, a póżniej także Rzymianom, którzy prowadzili ożywiony handel z Indiami.

W okresie średniowiecza Morze Czerwone i Ocean Indyjski uległy aktywnej penetracji żeglarzy arabskich. Ich dzielne, wyposażone w skośne ożaglowanie i zawiasowy ster okręty - dhow, docierały do Indii, Indonezji i Wschodniej Afryki, umożliwiając powstawanie tam Faktorii handlowych, z których - jak na przykład w dzisiejszej Kenii czy Mozambiku - wyrastały później miasta.

Nowożytność

Piraci arabscy

Rozkwit piractwa arabskiego, po raz kolejny przypada na drugą połowę XVIII í pierwszą połowę XIX wieku.

Najgorszą sławę w tym okresie zdobyło arabskie plemię Jowasni, którego przedstawiciele traktowali morski rozbój jako główne zajęcie.
Jowasni nie poprzestawali na rabowaniu statków arabskich kupców czy świątobliwych pielgrzymów zdążających do Mekki.W początkach XIX wieku potęga arabskich piratów osiągnęła apogeum.
Dysponowali oni wówczas około 70 dużymi jednostkami, z których wiele wyposażonych było w silną artylerię. Sparaliżowali oni wówczas prawie całkowicie komunikację pomiędzy Europą a Indiami. W roku 1809 wyruszyła przeciwko nim wielka wyprawa Anglików. Wojna ta zadała dotkliwy cios plemieniu Jowasni. Zginęło prawie 3 tysiące piratów, a tysiąc dostało się do niewoli.
Niedobitki pirackiego plemienia przeniosły się na Morze Czerwone, gdzie napadały na statki wiozące pielgrzymów do Mekki.

Korsarskie Rajdy Portugalczyków i Imperium Osmańskiego na Morze Czerwone

Kemal Reis (ok. 1451-1511) był osmańskim korsarzem i admirałem. Był także wujkiem słynnego osmańskiego admirała i kartografa Piri Reisa, który towarzyszył mu w większości jego ważnych wypraw morskich. W sierpniu 1507 roku popłynął do Aleksandrii z ładunkiem składającym się z 8000 zestawów wioseł i 50 armat podarowanych sułtanowi mameluków przez Bajazyda II za pomoc w walce z flotą portugalską , która często zapuszczała się do Morza Czerwonego i szkodziła interesom mameluków. Kemal Reis przebywał w Egipcie do lutego 1508 r. i wrócił do Konstantynopola w maju 1508 r., gdzie osobiście koordynował naprawy i modyfikacje swoich statków w Imperialnym Arsenale Marynarki Wojennej Złotego Rogu

3 lutego 1509 roku, w ramach konfliktów mamelucko-portugalskich i konfliktów gudżarati-portugalski, w bitwie pod Diu stoczyły bitwy pod Diu, dzisiejsze Dadra i Nagar Haveli oraz Daman i Diu w Indiach, pomiędzy 18 portugalskimi statkami z 800 Portugalczyków i 400 Nairów z dzisiejszej Kerali pod dowództwem wicekróla Dom Francisco de Almeida przeciwko połączonym siłom sułtanatów mameluków i Gujarat, Królestwa Calicut i Republiki Weneckiej z 46 galerami i karakami oraz 75-150 łodziami, 450 Mameluków i 4 000-5 000 Gudżaratów dowodzonych przez mameluckiego sułtana Amira Husaina Al-Kurdiego, dowódcę marynarki sułtanatu Gudżaratu Malika Ayyaza, znanego również jako Meliqueaz i admirała floty Calicut Kunjali Marakkar. Zwycięstwo Portugalii było krytyczne, a wielki sojusz muzułmański został dotkliwie pokonany: wszystkie statki mameluckie zostały zatopione lub schwytane, schwytano cztery gudżarati carrack, zginęło 1300 Gudżarati i 428 mameluków, co ułatwiło portugalską strategię kontrolowania Oceanu Indyjskiego w celu skierowania handlu w dół Przylądka Dobrej Nadziei, omijającej historyczny handel przyprawami kontrolowany przez Arabów i Wenecjan przez Morze Czerwone i Zatokę Perską.

W 1525 roku Portugalczycy najechali Morze Czerwone, jeszcze bardziej przybliżając zagrożenie ze strony swojej floty do Egiptu.

W 1525 roku Selman Reis został wyznaczony jako admirał na czele floty osmańskiej składającej się z 18 statków i 299 dział, a statki odebrane z opuszczonej floty Jiddah i odnowione w Suezie. ^[3]^[7] Współpracował z Hayreddinem al-Rumim , dowodząc około 4000 piechoty. ^[7] Opuścili Suez w 1526 roku i przywrócili Jiddah porządek. ^[7] Wylądowali w Mocha w styczniu 1527 roku i poprowadzili wyprawę w głąb Jemenu , aby podbić ten obszar, co udało im się osiągnąć po ścięciu Mustafy Bega . ^[7] Aden pozostał niezależny, ale uznał zwierzchnictwo pod panowaniem osmańskim. Pozwoliło to Osmanom odzyskać kontrolę nad Morzem Czerwonym i po raz pierwszy Portugalczycy nie mogli wysłać floty na Morze Czerwone w 1527 r.
Po tych sukcesach różni potentaci na Oceanie Indyjskim zwrócili się o pomoc osmańską przeciwko Portugalczykom: w 1527 r. wezyr z Ormuz oraz Zamorin z Calicut

Mustafa Bayram pochodził z Jemenu i był siostrzeńcem Selmana Reisa.
Po tym jak Selman Reis wdał się w spór z Hayreddinem al-Rumim w 1528 r., został później zamordowany przez al-Rumiego.
Pokłócili się, ponieważ Selman Reis został zwolniony z obowiązku dowodzenia flotą osmańską na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim. Jednak odmówił ustąpienia i nadal dowodził marynarką wojenną. Niemniej jednak stanowisko to powierzono al-Rumiemu. Zanim Selman Reis został zabity, wydał rozkaz Mustafie Bayramowi i Hoca Seferowi . Pod nadzorem Mustafy Bayrama udaliby się do Diu i pomogli Bahadurowi Shahowi z Gujarat w walce z imperium portugalskim.
Mustafa Bayram odmówił wszelkich stanowisk, aktywów i nieruchomości, które chcieli mu dać. Wrócił do Jemenu i wraz z Hoca Seferem ułożył plan zemsty. Mustafa Bayram nakazał swoim ludziom wytropić i zabić al-Rumiego. ^[6] Następnie podawał się za następcą Selmana Reisa . Jednak sytuacja polityczna zmusiła go do opuszczenia Jemenu i zniknięcia. Mustafa Bayram, bohater Diu i człowiek, który ocalił honor islamu przed Manuelem I, Portugalczykiem , następnie odpłynął i kontynuował swoje życie jako Pirat.

Sefer Reis (zm. 1565) był osmańskim admirałem i korsarzem , który w XVI wieku działał przeciwko Portugalczykom na Oceanie Indyjskim .
Strategia Sefera Reisa różniła się od strategii jego poprzedników tym, że nigdy nie próbował szturmować twierdzy, transportować wojsk ani lądowego sprzętu oblężniczego. Z ciężkich lat doświadczenia wiedział, że siła i słabość Portugalczyków leży w morzu, dlatego skoncentrował swoje działania na statkach portugalskich, tak że jego zwycięstw nie mierzyno w hektarach podbitego terytorium, ale w zdobytych statkach i zwiększone dochody celne w Mocha , Dżiddzie i Suezie
Celem było przeprowadzenie kontrataku na osmańskiego korsarza Sefera Reisa, jednak Portugalczycy zostali pokonani, a dowódca Luiz Figueira zginął.
Usłyszawszy pogłoski o przygotowaniach w Suezie w 1550 roku Portugalczycy wysłali wyprawę do Morza Czerwonego pod dowództwem Luiza Figueiry. Duża eskadra portugalska dowodzona przez Luiza Figueirę zauważyła cztery duże galioty osmańskie, a wraz z nimi Sefera Reisa, który miał zamiar splądrować Maskat i dokonać nalotu na statki wypływające z Ormuz do Goa i innych indyjskich portów przybrzeżnych. Po sporządzeniu przez Figueirę raportu wicekról portugalski Afonso de Noronha przezbroił swoją flotę i nakazał Figueirze popłynąć bezpośrednio do Morza Czerwonego, przeprowadzić karny kontratak i zniszczyć galery Sefer Reis. Figueira i siły portugalskie, złożone z czterech żaglowców i jednej fusty z wiosłami, przybyły do Bab al-Mandab w styczniu 1551 roku. ^[3] Sefer Reis spodziewał się jego przybycia i czekał w starannie wybranym miejscu. ^[3] Portugalska eskadra wkrótce dostrzegła cztery galioty Sefera Reisa i Figueiry, które lekkomyślnie zaatakowały wszystkie cztery statki wroga swoją własną fustą z wiosłami, jednak szybko został otoczony. ^[3]^[6] Jego eskorta żaglowców próbowała wpłynąć na niego, ale zdała sobie sprawę, że było już za późno, w związku z czym nie mogły zrobić nic innego, jak tylko wystrzelić z dystansu nieskuteczny ostrzał artyleryjski. ^[3]^[6] Fusta Figueiry została zdobyta, Figueira został zabity, a wszyscy jego ludzie wzięci do niewoli, zmuszając pozostałe portugalskie statki do ucieczki w hańbie. Flota portugalska została wysłana jesienią 1557 roku pod dowództwem Alvaro da Sylveiry. ^[3] Flota ta dotarła do Morza Czerwonego w lutym 1558 r., gdzie Portugalczycy dowiedzieli się, że Sefer Reis nadal przebywa w Mocha, ale przygotowuje się do ponownego wypłynięcia na kolejną kampanię, dlatego Sylveira zaatakowała Mocha. Sylveira odkryła, że ??siły Sefera zostały ostrzeżone o jego podejściu i spotkał się z ciężkim bombardowaniem artylerii z lądu i morza, które uszkodziło kilka statków i zabiło kilkunastu marynarzy, zmuszając Portugalczyków do odwrotu.

Osmańska flota na Oceanie Indyjskim, stacjonująca w Suezie i Basrze, kilkakrotnie pokonała siły portugalskie w pobliżu Półwyspu Arabskiego, podbijając Aden i Jemen (1538-1539), które były ważnymi portami Portugalii, wraz z Jeddah, Dżibuti na Wybrzeże Morza Czerwonego.
Jednak w pozostałej części XVII i XVIII wieku działania floty osmańskiej ograniczały się w dużej mierze do Morza Śródziemnego, Morza Czarnego, Morza Czerwonego, Zatoki Perskiej i Morza Arabskiego

Piraci Europejscy z lat 1688-1696

Różnorodne czynniki ekonomiczne, prawne, wojskowe, polityczne, religijne, a nawet literackie, w latach 1688-1696 skłoniły Anglików do zwrócenia się ku Piractwu na Morzu Czerwonym.

Przesunięcie się z południa w kierunku Morza Czerwonego zbiegło się z wojną króla Wilhelma w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych XVII wieku. Setki, jeśli nie tysiące Anglików polowało na muzułmańskich pielgrzymów płynących po Oceanie Indyjskim zmierzających do Dżuddy, największego portu na Morzu Czerwonym i bramy do Mekki. W przeciwieństwie do piratów z Morza Południowego, którzy wywodzili się głównie z kolonii na Karaibach, większość piratów z Morza Czerwonego początkowo rozpoczęła grasowanie na morzu w społecznościach morskich Ameryki Północnej.

Miasta portowe na Morzu Czerwonym przystosowały się do napływu przejściowych marynarzy.
Nastąpiła także w formie późniejszych ballad arystokratyzacja przestępców takich jakm najsłynniejszy z nich, Henry Every.

Innym zjawiskiem, szczególnie w wymiarze ekonomicznym był Piractwa z Morza Czerwonego na kupców kolonialnych w Nowym Jorku i koloniach prywatnych w Ameryce Północnej.

----------------------------------------------------------------
(fragment z: Pirates and the Atlantic World in the Golden Age of Piracy

3 grudnia 1699 roku William Penn przybył do portu w Filadelfii, aby zbadać skandaliczne oskarżenia, jakoby jego kolonia otwarcie wspierała światowe piractwo.

Był przerażony, gdy zobaczył spacerujących po ulicach mężczyzn słynących z dopuszczania się zdumiewających aktów piractwa przeciwko muzułmańskim statkom pielgrzymkowym na Oceanie Indyjskim.
Te drapieżniki atakujące sojuszników Anglii nie czaiły się wśród jakiejś morskiej klasy w obskurnych tawernach.
Niektórzy kupili ziemię w koloniach otaczających zatokę Delaware, gdzie osiedlili się z miejscowymi kobietami, często z ustalonych rodzin kwakrów.

Pod koniec XVII wieku lokalni kupcy witali piratów w Karolinie Południowej, ponieważ przynosili oni pieniądze i handel.

Lokalni kupcy byli przedstawicielami elitarnej klasy plantatorów i właścicieli Lordów, ponieważ w kolonii nie było ustalonych podstawowych upraw. Lokalni kupcy starali się znaleźć rynki zbytu dla towarów produkowanych przez Karolinę Południową, aby kolonia przynosiła zyski. Piraci zapewniali pewien zysk, ponieważ korzystali z portów w Karolinie w celu przyjmowania zaopatrzenia, podróżowania do Morza Czerwonego i Oceanu Indyjskiego oraz plądrowania statków.

Na przykład raport z 1696 r. napisany przez gubernatora Bermudów Roberta Robinsona do króla Wilhelma III w Wielkiej Brytanii ujawnił, że dwa statki pirackie odbyły opłacalną podróż do Morza Czerwonego.
Ta piracka podróż przyniosła zysk w wysokości "1400 funtów na każdego prywatnego marynarza".
Gdyby każdy zwykły marynarz otrzymał kwotę, która dzisiaj równałaby się znacznej kwocie 200 000 funtów, zysk, jaki osiągnęliby piraccy kapitanowie i inni oficerowie, byłby jeszcze większy.

Według artykułów pirackich kapitanom przysługiwały aż dwie i pół części łupu, a pozostali oficerowie otrzymywali od półtora do jednej i czwartej części.
Połowa części przypadająca kapitanowi była często wykorzystywana na zaopatrzenie i naprawę statku w razie potrzeby, a udany rejs pozwolił kapitanowi ułatwić tę naprawę i zaopatrzenie przez zaprzyjaźniony port.
Według Robinsona po udanej podróży te dwa statki pirackie wróciły do Karoliny, gdzie zostały "wyposażone" na kolejną podróż na Morze Czerwone.

Z raportów innych lokalnych urzędników, zarówno lokalnych gubernatorów królewskich, jak i urzędników z Wielkiej Brytanii wynika, że ??powodem, dla którego pod koniec XVII wieku Karoliny akceptowały piratów pod względem gospodarczym i politycznym, było to, że były to odległe miejsca wymagające dochodu. Gubernator Christopher Codrington, generał kapitan Wyspy Podwietrznej, znanej również jako Antigua, powiedział, że większość piratów "zazwyczaj znajduje schronienie w bardziej odległych wyspach i Karolinie, zamiast wyruszać na przygodę tutaj [do Antigui]". Cordington zasugerował, że tylko Korona może "położyć kres. dalszym piractwu" w Karolinach, ponieważ lokalni kupcy bezpośrednio czerpili zyski z najazdów piratów na Morze Czerwone.

W kontekście Charlestown Edward Randolph oświadczył, że w rzeczywistości przywódcy polityczni w kolonii zaakceptowali piratów już w 1693 r.
W raporcie przedłożonym w sierpniu przez Randolpha komisarzom celnym w Wielkiej Brytanii Randolph stwierdził, że
"około trzy lata temu siedemdziesiąt piraci, którzy uciekli statkiem z Jamajki, przybyli do Charleston z ogromną ilością złota z Morza Czerwonego. Bawili się i mieli swobodę pozostania lub udania się w inne miejsce".

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(cytaty z części głównej, tj.: Nowożytni piraci Oceanu Indyjskiego i Piraci Morza Czerwonego

2 kwietnia 1698 roku gubernator Nowego Jorku Fletcher został wezwany do kraju w niełasce.
Richard Coote doniósł, że gubernator Fletcher przyznał "licencje handlowe statkom, o których wszyscy wiedzieli, że mają zajmować się "handlem na Morzu Czerwonym", jak grzecznie nazywano handel z piratami; prowizje za korsarstwo wydano statkom, o których wszyscy wiedzieli, że wypływają w morze jako piraci.

W portach Nowej Anglii w pośpiechu budowano wówczas okręty przeznaczone do "Wielkiego okrążenia" (Grand Round) lub "pirackiego okrążenia" (Pirate Round), jak nazywano wyprawę na Ocean Indyjski.
Gubernator kolonii za cenę 300 funtów wystawiał listy kaperskie, które głosiły oficjalnie, że ich posiadacze udają się w rejon wybrzeży Gwinei dla zwalczania francuskiego handlu.
Edward Randolph, który był przez ponad dwadzieścia lat generalnym kontrolerem ceł w Nowej Anglii, pisał w skierowanym do władz zwierzchnich raporcie A Discurse about Pirates, with Proper Remedies to Suppress Them (Rozprawa o piratach ze skutecznym sposobem zgnębienia ich):
,,W roku 1670 obserwowałemi jak wyposażano statki sześćdziesięcio- i siedemdziesięcio-tonowe i nazywając je korsarskimi wysyłano je bez upoważnienia do hiszpańskich Indii Zachodnich, skąd kprzywoziły one wielkie ilości srebrnych monet, drogocennych tkanin, kościelnych naczyń i innych bogactw w takich ilościach, że hiszpański ambasador za każdym razem wyrażał swe oburzenie [...] teraz jednakże piraci znaleźli jeszcze bardziej dochodowy i mniej ryzykowny rejon, jakim jest Morze Czerwone, gdzie rabują u Maurów wszystko co tamci posiadają bez ich najmniejszego oporu, a następnie przewożą to do kilku miejsc na kontynencie amerykańskim lub na pobliskie wyspy, gdzie posiadają porty i skąd wyruszają na dalekie wyprawy [...] Rhode Island była przez wiele lat i ciągle jest główną kryjówką' piratów. W kwietniu 1694 roku Thomas Tew przywiózł 100 000 funtów w złocie, srebrze i kości słoniowej. Wszystkie te towary zostały zakupione przez kupców bostońskich [...] On sam szybko powrócił na Morze Czerwone, a zachęceni takim bogactwem trzej inni kapitanowie wyposażyli swe okręty i podążyli w ślad za nimi"

W roku 1694 Tew wyruszył ponownie na Ocean Indyjski, gdzie złączył swe losy z jeszcze słynniejszym i bardziej niezwykłym piratem.
Był to John Avery, zwany również Long Ben, który sam podpisywał się Henry Every, co w języku angielskim znaczy dosłownie każdy lub ktoś nieokreślony.

Stało się to tuż po opuszczeniu hiszpańskiego portu La Coruna. Stamtąd piraci udali się wprost na Ocean Indyjski, gdzie dołączył do nich Tew na swym ,,Amity". Stamtąd również, za pośrednictwem kapitanów jednego z okrętów Kompanii Wschodnioindyjskiej, wysłał Avery list do Londynu, który głosił, że na Oceanie Indyjskim pojawił się nowy okręt piracki zwany "Fancy", poprzednio znany jako "Charles II", uzbrojony w 46 dział i mający 150 ludzi załogi. Avery proponował również swym dawnym przełożonym pokój i opisywał nawet znaki; za pomocą których jego okręt mógłby być rozpoznany przez jednostki angielskie.

Wkrótce po tym "Fancy" i "Amity" wyruszyły na wyprawę w rejon Suratu (Indie), gdzie w czasie walki z indyjskim okrętem ,,Feteh Mohamed" Tew został zabity armatnią kulą (tak twierdził w swym dzienniku Baldridge), a "Amity" wkrótce po tym powróciła na Wyspę Św. Marii.
W czasie walki "Fancy" udało się pokonać ,,Feteh Mohamed", a następnie w ręce Averego wpadła o wiele cenniejsza zdobycz.
Był nią ogromny, uzbrojony w 62 działa i mający na pokładzie 400 żołnierzy, okręt ,,Gang-i-sawai", należący bezpośrednio do Wielkiego Mogoła.
Wbrew swej, sile ognia i liczebności załogi okręt ten stawiał słaby opór i szybko stał się piracką zdobyczą. Jak opisywał indyjski historyk Khafi Khan, piraci dopuścili się na jego pokładzie wielu okrucieństw i zbrodni, gwałcąc kobiety i torturując podróżnych, którzy nie chcieli wyjawić miejsca ukrycia swych kosztowności.

Niegodziwości tych nie uniknęła podobno również jedna z żon Wielkiego Mogoła podróżująca z Mekki.
Nie uszanowano jej podeszłego wieku i podobnie jak większość kobiet została ona zgwałcona a następnie zamordowana. Łup zdobyty na ,,Gang-i-sawai" przerastał najśmielsze oczekiwania piratów.
"Wzięliśmy ogromną ilość kosztowności .- zeznawał póżniej przed królewskim trybunałem jeden z członków załogi Fancy - a także siodła i uprząż wysadzaną rubinami'przeznaczoną specjalnie dla Wielkiego Mogoła".

Obrabowanie największego okrętu Wielkiego Mogoła i zamordowanie jego żony spowodowało poważne napięcie w stosunkach pomiędzy angielską Kompania Wschodnioindyjską, a władcą Indii. W Suracie i Agrze tłumy oblegały domy angielskich rezydentów. Jeden z agentów handlowych został zabity, inni wtrąceni do więzienia. W Bombaju wojska Wielkiego Mogoła.otoczyły magazyny Kompanii i ustąpiły dopiero wtedy, gdy Anglicy wypłacili równowartość zrabowanych przez Averego' bogactw.
Rząd angielski wyznaczył 500 funtów nagrody za głowę śmiałego pirata, a Kompania Wschodnioindyjska podwoiła tę sumę.

Tymczasem ,,Fancy" pożeglowała na Morze Karaibskie, aby tam korzystnie spieniężyć łupy.
Najbardziej dogodną ze względów celnych okazała się należąca do Danii Wyspa Św. Tomasza.
Zamieszkujący tam jezuita, ojciec Labat, pisał w swoim dzienniku: "Zwój muślinu haftowanego złotem kosztował jedynie 20 soli [...] wielu kupców ze Św. Tomasza wypełniło swe magazyny towarami indyjskimi i i sprzedawali je następnie taniej niż kupcy z Martyniki [...] wydałem wszystkie moje pieniądze, aby kupić jak najwięcej tych towarów".

Z Wyspy Św. Tomasza piraci udali się na Wyspy Bahama, gdzie w zamian za ogromną łapówkę gubernator tych wysp Nicholas Trott zgodził się na obecność ich okrętu w jednym z portów.
W podobny sposób usiłowali oni wpłynąć na gubernatora Jamajki, ale bez skutku. Donosił on w swym raporcie:
,,Piraci, którzy wyruszyli z La Coruna i zdobyli na Morzu Czerwonym ogromne bogactwa, przybyli do Providence [port na Jamajce] i usiłowali uzyskać przebaczenie obiecując 20 tysięcy funtów".

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kalendarium oraz opisy piratów i Korsarzy z Morza Czerwonego - źródła z innych stron:

W czerwcu 1695 roku Thomas Tew spotkał w Morzu Czerwonym Henryka Every, znanego również jako Henry Avery. Po przybyciu do Cieśniny Mandab u ujścia Morza Czerwonego Tew spotkał kilku innych piratów, którzy mieli nadzieję powtórzyć swój wcześniejszy sukces, w tym Henry'ego Avery'ego na potężnie uzbrojonym okręcie wojennym Fancy, a także innych kapitanów piratów z Rhode Island, Josepha Faro i Thomasa Wake'a, a także Williama May i Richard Want. Tew i pozostali kapitanowie piratów postanowili popłynąć wspólnie.

W sierpniu 1639 roku Angielska Kompania Wschodnioindyjska pojmała Gillesa de Regimonta, francuskiego pirata, który żerował na Morzu Czerwonym. W końcu został zwolniony i szybko powrócił do piractwa w swoim starym miejscu na Oceanie Indyjskim, udając się na Madagaskar, gdzie napotkał grupę piratów, którzy utknęli w St. Luce w wyniku rozbicia się statku St. Alexis.

W listopadzie 1696 roku piraci pod dowództwem Dirka Chiversa najechali port w Kalkucie, zajęli cztery statki i zażądali okupu w wysokości 10 000 funtów. Chivers pierwotnie podpisał kontrakt na pokładzie 18-działowej rezolucji po tym, jak został odebrany przez kapitana Roberta Glovera pod koniec poprzedniego roku. Jednak po kilku miesiącach spędzonych na Morzu Czerwonym Chivers wziął udział w buncie przeciwko Gloverowi i umieścił go wraz z 24 zwolennikami na niedawno zdobytym arabskim statku Rajapur. Wybrany przez załogę po buncie na kapitana, kazał przemianować statek na Soldado, który w 1696 roku zdołał zdobyć szereg cennych nagród, zanim dołączył do korsarza Johna Hoara. Razem zdobyli, a następnie wykupili dwa statki Kompanii Wschodnioindyjskiej. Jednak statki spłonęły, gdy namiestnik Adenu odmówił zapłacenia okupu.

29 listopada 1699 roku w liście do Izby Handlu lord Bellomont z Nowego Jorku szczegółowo opisał pojmanie pirata Jamesa Gilliama, który zamordował kapitana Edgecomba z fregaty Mocha należącej do Kompanii Wschodnioindyjskiej, która służył jako część Wielkiej Floty Skarbów Mogołów. Powołując się na zeznania Tee Weatherly'ego i Josepha Bradisha, dwóch, którzy służyli pod dowództwem Gilliama, ustalił miejsce jego pobytu i wysłał grupę poszukiwawczą, aby go odnalazła w Charlestown, po drugiej stronie rzeki od Bostonu. Spotkawszy go przypadkowo w drodze powrotnej z nocnej wizyty u miejscowej kobiety, dwóch poszukiwaczy skuło go w kajdany. Po odkryciu, że przeszedł na islam podczas grasowania po Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim, Bellomont zlecił lekarzowi i mieszkającemu w okolicy Żydom zbadanie go w celu uzyskania dowodów.

--------------------------------------------------------------------------------------
Notki biograficzne piratów i korsarzy z Morza Czerwonego

John Cornelius, 1687-?, Irlandzki pirat rzekomo działający na Morzu Czerwonym i u zachodnich wybrzeży Afryki. Zastąpił Williama Lewisa , który został zabity po ogłoszeniu, że zawarł pakt z diabłem . Lewis i Cornelius to prawdopodobnie fikcyjne kreacje kapitana Charlesa Johnsona, który przedstawił swoje historie wśród prawdziwych historycznych piratów.

Thomas Henley, 1683-1685 - Pirat i korsarz działający na Morzu Czerwonym i Karaibach

Richard Bobbington, zmarł 1697, działał 1695-1696 - Aktywny w Morzu Czerwonym , Oceanie Indyjskim i Zatoce Perskiej . Pływał z załogą Thomasa Tew po śmierci Tew. Jeden z kilku kapitanów Charming Mary

George Booth, zmarł 1700, działał 1696-1700 - Jeden z pierwszych piratów działających na Oceanie Indyjskim i Morzu Czerwonym

Dirk Chivers, działał 1694-1699 - Aktywny na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim Chivers później wycofał się z piractwa i wrócił do Holandii.

Edward Coates, działał 1689-1694 - Kolonialny amerykański korsarz służący w Anglii podczas wojny króla Wilhelma, a później pirat działający na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim w połowie lat 90. XVII wieku.

William Cotter, działał 1690-1692 - Działał głównie na Jamajce i żeglując po Morzu Czerwonym pod dowództwem George'a Raynora

Richard Glover, działał 1694-1698 - Pirat i handlarz niewolników działający na Karaibach i Morzu Czerwonym pod koniec lat 90. XVII wieku.

Robert Glover, działał 1693-1698 - Irlandzko-amerykański pirat działający w rejonie Morza Czerwonego pod koniec lat 90. XVII wieku.

Krzysztof Goffe, działał 1683-1691 - Pirat i korsarz działający na Morzu Czerwonym i Karaibach . W końcu zaufano mu, że wytropi swoich byłych towarzyszy.

John Hoar, działał 1694-1697 - Pirat i korsarz działający pod koniec lat 90. XVII wieku w rejonie Morza Czerwonego

Nathaniel North, działał 1689-1709 - Aktywny na Oceanie Indyjskim i Morzu Czerwonym , North służył z innymi znanymi współczesnymi, w tym Johnem Bowenem i George'em Boothem

George Raynor, działał 1683-1694 - Aktywny w Morzu Czerwonym . Zanim został krótko kapitanem piratów, był marynarzem na Batchelor's Delight , który opłynął świat z Williamem Dampierem

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Pirate Round na Ocean Indyjski był szlakiem żeglarskim, którym podążali niektórzy, głównie angielscy Piraci , pod koniec XVII i na początku XVIII wieku.
Trasa wiodła od zachodniego Atlantyku, równolegle do Trasy Przylądkowej wokół południowego krańca Afryki, zatrzymując się na Madagaskarze, a następnie do celów bardzij na północy, takich jak wybrzeże Jemenu (Morze Czerwone) i Indii
Piracka runda rozpoczęła się w różnych portach atlantyckich, w tym na Bermudach, Nassau, Nowym Jorku i A Coruna, w zależności od tego, gdzie początkowo zebrała się piracka załoga.
Kurs biegł wtedy mniej więcej na południe na południowy wschód wzdłuż wybrzeża Afryki, często przez Maderę.
Piraci podwoili następnie Przylądek Dobrej Nadziei i płynęli przez Kanał Mozambicki do północnego Madagaskaru. Piraci często dokonywali na Madagaskarze Careningu oraz zaopatrywali się w świeże zapasy, zanim wyruszą dalej w kierunku swoich celów położonych dalej na północ. Piraci wykorzystali również pobliskie Wyspy Komorów, przygotowując się do ostatniego etapu rejsu.
Z Madagaskaru lub Komorów piraci mieli do dyspozycji wiele dochodowych miejsc docelowych.
Najważniejsze były Perim (aka Bab's Key) lub Mocha (Jemen) [nie mylić z piracką prystanią na Wyspie Mocha u wybrzeżu Chile !] u ujścia Morza Czerwonego. Była to idealna pozycja do przechwytywania i rabowania statków Imperium Mogołów, zwłaszcza lukratywnego ruchu między Suratem a Mekką, przewożącego muzułmańskich podróżników na pielgrzymkę hadżdż. Inni piraci uderzyli w kierunku Wybrzeża Malabar i Wybrzeża Coromandel, aby obrabować kupców z Imperium Mogołów lub bogato obładowanych East Indiamanów płynących z Indii Wschodnich. Piraci mogą również napadać na East Indiameny na Wyspie Reunion i jej okolicach. Gdyby rejs się powiódł, piraci mogliby wrócić na Atlantyk podobną trasą. Zwykle na Madagaskarze zatrzymywali się ponownie, by zaopatrzyć się w zapasy, zatroszczyć się, a w niektórych przypadkach zaczekać na zmianę kierunku monsunowego wiatru.

Piractwo w roku 1706
John Halsey dowodzący "Charlesem" rozpoczyna napady na statki na Oceanie Indyjskim.
Jest pierwszym amerykańskim korsarzem, który odwiedził Morze Czerwone od lat 90. XVII wieku.

John Halsey (ok. 1662-1708) był brytyjskim korsarzem, a później piratem, który działał na Oceanie Atlantyckim i Indyjskim na początku XVIII wieku.
Pod koniec 1704 i na początku 1705 Halsey przebywał na Karaibach, napadając na Caracas w Wenezueli wraz z Adrianem Claverem i innymi korsarzami. Jednak gdy jego List kaperski wygasł w następnym roku, zwrócił się do piractwa i popłynął na Madagaskar.
Przemierzając Przylądek Dobrej Nadziei, wchodząc do Zatoki Saint-Augustin po wodę, drewno i inne zapasy, Halsey zabrał kilku rozbitków marynarzy z zaginionego Degrave, wcześniej pod dowództwem kapitana Younga.
Opuszczając St. Augustine, popłynął na Morze Czerwone w poszukiwaniu statków ze skarbami, które Imperium Mogołów eksploatowało na Oceanie Indyjskim.
Po powrocie na Madagaskar Halsey zwerbował dodatkowych ludzi, w tym swojego kwatermistrza Nathaniela Northa
Wypływając do Mocha, napotkał brytyjską eskadrę składającą się z pięciu okrętów wojennych wkrótce po wejściu na Morze Czerwone w sierpniu 1707 roku. Pomimo połączonych 62 dział, Halsey zdecydował się zaatakować brytyjską flotę i po zmuszeniu największego do ucieczki, pozostałe okręty wojenne rozproszone, a Halsey przechwytuje dwa okręty wojenne wraz z 50 000 funtów w gotówce i ładunku.