Kariera korsarza

Sir Christopher Myngs, pod którym służył Morgan

Jest prawdopodobne, że na początku lat sześćdziesiątych XVII wieku Morgan był aktywny z grupą korsarzy pod wodzą Sir Christophera Myngsa, atakujących hiszpańskie miasta i osady na Karaibach iw Ameryce Środkowej, kiedy Anglia była w stanie wojny z Hiszpanią.
Jest prawdopodobne, że w 1663 roku Morgan był kapitanem jednego ze statków floty Myngsa i brał udział w ataku na Santiago de Cuba i Splądrowaniu Campeche (1663) na półwyspie Jukatan

Sir Thomas Modyford został mianowany Gubernatorem Jamajki w lutym 1664 r. Z poleceniem ograniczenia działalności korsarzy;
wygłosił proklamację przeciwko ich działalności 11 czerwca 1664 r., ale praktyczność ekonomiczna skłoniła go do zmiany polityki do końca miesiąca.

Około 1500 korsarzy wykorzystywało Jamajkę jako bazę do swojej działalności i przynosiło wyspie znaczne dochody. Ponieważ społeczność plantatorów licząca 5000 osób była wciąż nowa i rozwijała się, dochody od korsarzy były potrzebne, aby uniknąć załamania gospodarczego. Korsarze otrzymali Listy Kaperskie, które dawały im licencję na atakowanie i przejmowanie statków, zwykle z określonego kraju lub z dołączonymi warunkami.
Część wszystkich łupów zdobytych przez korsarzy przekazywano władcy lub ambasadorowi wydającemu kolonią.

W sierpniu 1665 Morgan wraz z innymi kapitanami Johnem Morrisem i Jacobem Fackmanem, po splądrowaniu Truxillo (obecne Trujillo_Honduras) i szeregu hiszpańskich lub indiańskich osad przybrzeżnych w zatoce wrócił do Port Royal z dużym ładunkiem kosztowności. (patrz też: Piractwo na jeziorze Nikaragua)
Modyford był pod takim wrażeniem łupów, że poinformował rząd, że "Ameryka Środkowa była najwłaściwszym [sic !] miejscem do ataku na Indie Hiszpańskie".

Działalność Morgana w ciągu następnych dwóch lat nie jest udokumentowana, ale na początku 1666 roku ożenił się w Port Royal ze swoją kuzynką Mary Morgan, córką Edwarda, zastępcy gubernatora wyspy; małżeństwo dało Henry'emu dostęp do wyższych warstw jamajskiego społeczeństwa.
Para nie miała dzieci.

Działania wojenne między Anglikami a Holendrami w 1664 r. doprowadziły do zmiany polityki rządu: gubernatorzy kolonialni zostali teraz upoważnieni do wydawania listów firmowych przeciwko Holendrom.
Wielu korsarzy, w tym Morgan, nie podjęło listów, chociaż wyprawa mająca na celu podbój holenderskiej wyspy Sint Eustatius doprowadziła do śmierci teścia Morgana, który dowodził 600-osobowym oddziałem .

Źródła różnią się co do działalności Morgana w 1666 roku.
Allen w swojej biografii Morgana uważa, że korsarz był zastępcą dowódcy kapitana Edwarda Mansvelta.

Mansvelt otrzymał list marszałka do inwazji na Curaçao , chociaż nie zaatakował Willemstad, głównego miasta, ani po tym, jak uznał, że jest ono zbyt dobrze bronione, albo że nie ma wystarczających łupów.

Alternatywnie, Jan Rogoziński i Stephan Talty w swoich historiach Morgana i piractwa odnotowują, że w ciągu roku Morgan nadzorował milicję Port Royal i obronę Jamajki; Fort Charles w Port Royal został częściowo zbudowany pod jego kierownictwem.
Mniej więcej w tym czasie Morgan kupił swoją pierwszą plantację na Jamajce.

Puerto Principe (1667)

Puerto Principe zostaje splądrowane w 1668 roku

W 1667 roku stosunki dyplomatyczne między królestwami Anglii i Hiszpanii pogarszały się, a na Jamajce zaczęły krążyć pogłoski o możliwej inwazji hiszpańskiej.
Modyford upoważnił korsarzy do podjęcia działań przeciwko Hiszpanom i wysłał list firmowy do Morgana, "aby zgromadził angielskich korsarzy i wziął jeńców narodu hiszpańskiego, przez co mógłby poinformować o zamiarze tego wroga zaatakowania Jamajki, o czym ja miejcie częste i mocne rady".
Otrzymał stopień admirała i w styczniu 1668 r. zebrał do tego zadania 10 statków i 500 ludzi; następnie dołączyły do niego 2 kolejne statki i 200 ludzi z Tortugi (obecnie część Haiti)

List Kaperski Morgana dał mu pozwolenie na atakowanie hiszpańskich statków na morzu;
nie było pozwolenia na ataki na ląd.
Wszelkie łupy uzyskane z ataków zostałyby podzielone między rząd i właścicieli statków wynajmowanych przez korsarzy. Gdyby korsarze wyszli poza swoje oficjalne kompetencje i napadli na miasto, wszelkie wynikające z tego grabieże zostałyby zatrzymane przez korsarzy.
Rogoziński zauważa, że "ataki na miasta były nielegalnym piractwem - ale niezwykle opłacalnym", chociaż Zahedieh odnotowuje, że jeśli Morgan był w stanie dostarczyć dowody potencjalnego hiszpańskiego ataku, ataki na miasta były uzasadnione zgodnie z warunkami jego zlecenia.

Początkowym planem Morgana był atak na Hawanę, ale po odkryciu, że jest ona silnie broniona, zmienił cel na Puerto Principe (obecnie Camagüey), miasto położone 80 km w głąb lądu.
Morgan i jego ludzie zajęli miasto, ale zdobyty skarb był mniejszy, niż się spodziewano.

Według Alexandre Exquemelina , który pływał z Morganem, "Widzenie tak małego łupu wywołało ogólną niechęć i smutek".

Kiedy Morgan zgłosił zajęcie Puerto Principe do Modyford, poinformował gubernatora, że mają dowody na to, że Hiszpanie planują atak na terytorium brytyjskie: spodziewano się sił z Vera Cruz i Campeachy. oraz z Porto Bello i Cartageny na spotkanie w St Jago of Cuba [Santiago]".

Atak Morgana na Castillo de San Jeronimo, Porto Bello

Po akcji jeden z angielskich korsarzy pokłócił się z jednym ze swoich francuskich towarzyszy i dźgnął go w plecy, zabijając go.
Zanim rozpoczęły się zamieszki między francuskimi i angielskimi marynarzami, Morgan aresztował angielskiego marynarza i obiecał francuskim marynarzom, że mężczyzna zostanie powieszony po powrocie do Port Royal.
Morgan dotrzymał słowa i marynarz został powieszony.

Porto Bello (1668)

Po podzieleniu łupów z podboju Puerto Principe Morgan ogłosił plan ataku na Porto Bello (obecnie na terenie dzisiejszej Panamy).

Miasto było trzecim co do wielkości i najsilniejszym miastem na Spanish Main i na jednym z głównych szlaków handlowych między terytoriami hiszpańskimi a Hiszpanią. Ze względu na wartość towarów przepływających przez jego port, Porto Bello było chronione przez dwa zamki w porcie i jeden w mieście. Dwustu korsarzy francuskich, niezadowolonych z podziału skarbu i zamordowania rodaka, opuściło służbę u Morgana i wróciło do Tortugi.
Morgan i jego statki na krótko wylądowały w Port Royal przed wypłynięciem do Porto Bello.

11 lipca 1668 Morgan zakotwiczył niedaleko Porto Bello i przeniósł swoich ludzi do 23 kajaków, którymi dopłynęli w promieniu trzech mil (4,8 km) od celu.
Wylądowali i zbliżyli się do pierwszego zamku od strony lądu, gdzie dotarli na pół godziny przed świtem. Szybko zajęli trzy zamki i miasto.
Korsarze stracili 18 ludzi, a kolejnych 32 zostało rannych; Zahedieh uważa, że akcja w Porto Bello wykazała "sprytną przebiegłość i wyczucie wyczucia czasu, które oznaczały. [Morgan] błyskotliwość jako dowódcy wojskowego".

Exquemelin napisał, że aby zdobyć trzeci zamek, Morgan nakazał zbudowanie drabin wystarczająco szerokich, aby trzech mężczyzn mogło się wspinać obok siebie; kiedy zostały ukończone, "rozkazał wszystkim religijnym mężczyznom i kobietom, których wziął do niewoli, przymocować je do murów zamku. zostali zmuszeni, na czele kompanii, do podniesienia i przyłożenia ich do ścian. W ten sposób wielu zakonników i zakonnic zostało zabitych". Terry Breverton w swojej biografii Morgana pisze, że kiedy w Anglii opublikowano tłumaczenie książki Exquemelina, Morgan pozwał o zniesławienie i wygrał.
Fragment o używaniu zakonnic i mnichów jako żywej tarczy został wycofany z późniejszych publikacji w Anglii.

Morgan z więźniem

Morgan i jego ludzie pozostali w Porto Bello przez miesiąc. Napisał do Don Agustína, pełniącego obowiązki prezydenta Panamy, z żądaniem okupu za miasto w wysokości 350 000 pesos . ^{[n 9]} Kiedy pozbawili miasto bogactwa, prawdopodobnie zastosowano wobec mieszkańców tortury, aby odkryć ukryte skrytki pieniędzy i klejnotów. Zahedieh odnotowuje, że nie było żadnych relacji świadków z pierwszej ręki, które potwierdzałyby twierdzenie Exquemelin o powszechnym gwałcie i rozpuście. ^[4] Po próbie odbicia miasta siłą przez Don Agustína - jego armia licząca 800 żołnierzy została odparta przez korsarzy - wynegocjował okup w wysokości 100 000 pesos. ^[39]Po okupie i splądrowaniu miasta Morgan wrócił do Port Royal, mając od 70 000 do 100 000 funtów pieniędzy i kosztowności; Zahedieh donosi, że liczby te były większe niż produkcja rolna Jamajki i prawie połowa eksportu cukru z Barbadosu. Każdy korsarz otrzymywał 120 funtów - równowartość pięcio- lub sześciokrotności średnich rocznych zarobków marynarza tamtych czasów. ^[4] Morgan otrzymał pięć procent za swoją pracę; ^[40] Modyford otrzymał dziesięć procent udziałów, co było ceną listu marki Morgana. ^[41] [42]Ponieważ Morgan przekroczył granice swojego zlecenia, Modyford zameldował w Londynie, że "skarcił" go za jego czyny, chociaż, jak zauważa Zahedieh, w Wielkiej Brytanii "Morgan był powszechnie postrzegany jako bohater narodowy i ani on, ani Modyford nie byli skarceni za ich działania".