Imperium Hiszpańskie- Wojna o ucho Jenkinsa

Wojna o ucho Jenkinsa (1739-1748)
(Część Wojny o sukcesję austriacką 1740-1748)

Wojna o ucho Jenkinsa lub (hiszp. Guerra del Asiento) była konfliktem trwającym od 1739 do 1748 roku między Wielką Brytanią a Imperium Hiszpańskim

Większość walk toczyła się na terenie Wicekrólestwa Nowej Granady i na Morzu Karaibskim , a główne operacje zakończyły się w większości do 1742 roku.

Mapa handlowa Indii Zachodnich i Ameryki Północnej podczas wojny, 1741 r
(Kliknij aby powiększyć)

Było to związane z Wojny o sukcesję austriacką w latach 1740-1748

Nazwa została wymyślona w 1858 roku przez brytyjskiego historyka Thomasa Carlyle'a i odnosi się do Roberta Jenkinsa, kapitana brytyjskiego brygu Rebecca, któremu rzekomo odcięto ucho przez hiszpańską Straż przybrzeżną podczas przeszukiwania jego statku w poszukiwaniu kontrabandy w kwietniu 1731 r.

Reakcja na incydent była chłodna, dopóki politycy opozycji w parlamencie , wspierani przez South Sea Company , nie wykorzystali tego siedem lat później do podżegania do poparcia dla wojny z Hiszpanią, mając nadzieję na poprawę brytyjskich możliwości handlowych na Karaibach.

Chcieli również zachować lukratywne Asiento de Negros, dające brytyjskim handlarzom niewolników pozwolenie na sprzedaż niewolników w hiszpańskiej Ameryce , dlatego Hiszpanie nazywają to Guerra del Asiento

Nieudane ataki brytyjskie w 1741 r. na porty Kartageny i Hawanyspowodowały ciężkie straty, głównie z powodu chorób, i nie zostały powtórzone.

Poza pomniejszymi walkami na Florydzie iw Georgii , po 1742 r. konflikt został w dużej mierze włączony do wojny o sukcesję austriacką, w której uczestniczyła większość mocarstw Europy, i zakończył się traktatem z Aix-la-Chapelle z 1748 r . Wojna została zapamiętana w historii brytyjskiej marynarki wojennej podczas podróży admirała George'a Ansona dookoła świata w latach 1740-1744.

Tło

Wojna była tradycyjnie postrzegana jako spór między Wielką Brytanią a Hiszpanią o dostęp do rynków w hiszpańskiej Ameryce . Nowsi historycy twierdzą, że handel był tylko jedną z wielu kwestii, w tym napięć związanych z brytyjską ekspansją kolonialną w Ameryce Północnej . Sugerują, że decydującym czynnikiem przekształcenia sporu gospodarczego w wojnę była wewnętrzna kampania polityczna mająca na celu usunięcie rządu wigów kierowanego przez Roberta Walpole'a , premiera od 1721 r. ^[9]

XVIII-wieczna ekonomiczna teoria merkantylizmu postrzegała handel jako zasób ograniczony; ponieważ kraje mogły teoretycznie zwiększać swój udział kosztem swoich rywali, wojny toczono często z powodów czysto handlowych. ^[10] Traktat z Utrechtu z 1713 r. dał brytyjskim kupcom dostęp do rynków w Ameryce hiszpańskiej, w tym Asiento de Negros, monopolu na dostarczanie 5000 niewolników rocznie.

Innym był Navio de Permiso, pozwalający dwóm statkom rocznie sprzedawać po 500 ton towarów każdy w Porto Bello w Panamie iw Veracruz w Meksyku . ^[11] Prawa te zostały nadaneSouth Sea Company , przejęta przez rząd brytyjski w 1720 r.

Jednak wartość tych praw była niewielka w porównaniu z handlem między Wielką Brytanią a Hiszpanią kontynentalną, którą czołowy kupiec z londyńskiego City nazwał "najlepszym kwiatem w naszym ogrodzie". Brytyjskie towary były importowane przez Kadyks , albo na sprzedaż lokalną, albo reeksportowane do hiszpańskich kolonii, przy czym hiszpańskie barwniki i wełna szły w innym kierunku.

Samo Asiento de Negros było marginalnie opłacalne i zostało opisane jako "komercyjna iluzja"; między 1717 a 1733 rokiem z Wielkiej Brytanii do obu Ameryk wysłano tylko osiem statków.
Poprzedni posiadacze zarabiali, przewożąc przemycane towary, które omijały cła, żądają od hiszpańskich kolonistów, tworząc duży i dochodowy czarny rynek

Akceptacja przemytu była zbyt lukratywna i powszechna, aby całkowicie ją powstrzymać. Hiszpanie próbowali nią zarządzać, a czasami wykorzystywali ją jako instrument polityki. Podczas wojny angielsko-hiszpańskiej w latach 1727-1729 przepuszczono francuskie statki przewożące kontrabandę, podczas gdy statki brytyjskie zostały zatrzymane i nałożono surowe ograniczenia na brytyjskich kupców w Kadyksie. Sytuacja uległa odwróceniu podczas wojny o sukcesję polską w latach 1733-1735 , kiedy Wielka Brytania wspierała Hiszpanię.

Powstanie Georgii w 1733 r. Podniosło napięcia, zagrażając hiszpańskim posiadłościom w basenie karaibskim.

Na mocy traktatu sewilskiego z 1729 r. Hiszpanie mogli wchodzić na pokład brytyjskich statków handlujących z Amerykami i sprawdzać je pod kątem kontrabandy. W 1731 roku bryg Rebecca został zatrzymany u wybrzeży Kuby i okazało się, że przewoził nielegalny ładunek cukru; podczas poszukiwań jego kapitan Robert Jenkins twierdził później, że był torturowany, a funkcjonariusze straży przybrzeżnej częściowo amputowali mu ucho. Pogardzając takim traktowaniem, dowódca Królewskiej Marynarki Wojennej w Port Royal przyznał, że osoby zaangażowane w to, co określił jako "tajny handel", nie mogą narzekać, jeśli ich ładunki zostały skonfiskowane i często same dopuszczały się przemocy. ^[17]Takie incydenty były postrzegane jako koszt prowadzenia biznesu i szybko o tym zapomniano po złagodzeniu restrykcji przez Hiszpanów w 1732 r. ^[18]

Napięcia wzrosły po założeniu brytyjskiej kolonii Georgii w 1732 r., którą Hiszpania uważała za zagrożenie dla hiszpańskiej Florydy , niezbędnej do ochrony szlaków żeglugowych z kontynentalną Hiszpanią. ^[19] Ze swojej strony Brytyjczycy postrzegali Pacte de Famille z 1733 r. między Ludwikiem XV a jego wujem Filipem V jako pierwszy krok na drodze do zastąpienia przez Francję największego partnera handlowego Hiszpanii. ^[20] Druga runda hiszpańskich "grabieży" w 1738 r. doprowadziła do żądań odszkodowania, a wspierane przez torysów biuletyny i broszury przedstawiały je jako inspirowane przez Francję. ^[21]Powiązanie ich pozwoliło opozycji zasugerować, że brak działań rządu był spowodowany obawami Jerzego II przed narażeniem Hanoweru na francuski atak. ^[22] Aby wesprzeć swoją kampanię przeciwko Walpole'owi, torysi wystawili Jenkinsa w Izbie Gmin i właśnie w tym momencie incydent stał się szeroko znany. ^[23]

Konwencja Pardo ze stycznia 1739 r. powołała Komisję do rozstrzygnięcia sporu granicznego między Gruzją a Florydą i uzgodniła, że ??Hiszpania zapłaci odszkodowanie w wysokości 95 000 funtów za zajęte statki. W zamian South Sea Company zapłaci Filipowi V 68 000 funtów jako udział w zyskach z Asiento de Negros
Pomimo kontroli rządu firma odmówiła, a Walpole niechętnie zaakceptował fakt, że wojny nie da się uniknąć.
10 lipca 1739 roku Admiralicja została upoważniona do rozpoczęcia operacji morskich przeciwko Hiszpanii, a 20 lipca siły pod dowództwem Admirała Vernona popłynęły do Indii Zachodnich.

Dotarł do Antigui na początku października;
22 października brytyjskie statki zaatakowały La Guaira i Puerto Cabello, główne porty Prowincji Wenezueli i Wielkiej Brytanii, które formalnie wypowiedziały wojnę 23 października 1739 r.

Nazwa

Dalsze informacje: Robert Jenkins (mistrz marynarki)

Incydent, który dał nazwę wojnie, miał miejsce w 1731 roku u wybrzeży Florydy, kiedy brytyjski bryg Rebecca został przyjęty na pokład przez grupę hiszpańskiej łodzi patrolowej La Isabela, dowodzoną przez guarda costa (faktycznie korsarza) Juana de León Fandino.

Po wejściu na pokład Fandino odciął lewe ucho kapitanowi Rebeki, Robertowi Jenkinsowi, którego oskarżył o przemyt (chociaż Pennsylvania Gazette Franklina z 7 października 1731 r. podaje, że był to porucznik Dorce).

Fandino powiedział Jenkinsowi: "Idź i powiedz swojemu królowi, że zrobię to samo, jeśli odważy się zrobić to samo". W marcu 1738 r. Jenkins otrzymał polecenie złożenia zeznań przed parlamentem, prawdopodobnie w celu powtórzenia swojej historii przed komisją Izby Gmin . Według niektórych relacji, w ramach swojej prezentacji przedstawił odcięte ucho, chociaż nie istnieje szczegółowy zapis przesłuchania. ^[27] Incydent był rozpatrywany wraz z różnymi innymi przypadkami "hiszpańskich grabieży wobec poddanych brytyjskich" ^[28] i był postrzegany jako obraza honoru Wielkiej Brytanii i wyraźny casus belli

Konflikt został nazwany przez eseistę i historyka Thomasa Carlyle'a w 1858 roku, 110 lat po zakończeniu działań wojennych. Carlyle wspomniał o uchu w kilku fragmentach swojej Historii Fryderyka II (1858), zwłaszcza w Księdze XI, rozdział VI, gdzie odnosi się konkretnie do "Wojny o ucho Jenkinsa".

Prowadzenie wojny

Pierwszy atak na La Guaira (22 października 1739)

Zobacz także: Guipuzcoan Company of Caracas

Vernon wysłał trzy statki dowodzone przez kapitana Thomasa Waterhouse'a, aby przechwyciły hiszpańskie statki między La Guaira a Porto Bello
Postanowił zaatakować kilka statków, które zaobserwował w La Guaira, kontrolowanej przez Royal Guipuzcoan Company of Caracas

Gubernator Prowincji Wenezueli, brygadier Don Gabriel de Zuloaga przygotował obronę portu, a wojska hiszpańskie były dobrze dowodzone przez kapitana Don Francisco Saucedo.
22 października Waterhouse wpłynął do portu La Guaira pod hiszpańską banderą. Spodziewając się ataku, artylerzyści portowi nie dali się zwieść jego podstępowi czekali do eskadry brytyjskiej znajdował się w zasięgu, a następnie jednocześnie otworzył ogień. Po trzech godzinach ciężkiego ostrzału Waterhouse nakazał wycofanie się. Zmaltretowana brytyjska eskadra popłynęła na Jamajkę, aby podjąć awaryjne naprawy.
Próbując później wyjaśnić swoje działania, Waterhouse argumentował, że schwytanie kilku małych hiszpańskich statków nie usprawiedliwiłoby utraty jego ludzi.

Zdobycie Portobelo (20-22 listopada 1739)

Główny artykuł: Bitwa pod Porto Bello (1739)

Ruiny twierdzy San Jeronimo, Portobelo

Przed 1739 rokiem handel między Hiszpanią kontynentalną a jej koloniami odbywał się tylko przez określone porty; dwa razy w roku statki płynące na zewnątrz gromadziły się w Kadyksie , a Flota eskortowała do Portobelo lub Veracruz . Jednym ze sposobów wywarcia wpływu na hiszpański handel było atakowanie lub blokowanie tych portów, ale ponieważ wiele statków przewoziło ładunki finansowane przez zagranicznych kupców, strategia ta groziła również zniszczeniem brytyjskich i neutralnych interesów. ^[31]

Podczas wojny angielsko-hiszpańskiej w latach 1727-1729 Brytyjczycy próbowali zająć Portobelo , ale wycofali się po ciężkich stratach spowodowanych chorobami. 22 listopada 1739 r. Vernon zaatakował port sześcioma okrętami liniowymi ; upadł w ciągu dwudziestu czterech godzin, a Brytyjczycy okupowali miasto przez trzy tygodnie, zanim się wycofali, niszcząc najpierw jego fortyfikacje, port i magazyny. ^[32]

Zwycięstwo było powszechnie obchodzone w Wielkiej Brytanii; piosenka " Rule Britannia " została napisana w 1740 roku z tej okazji i wykonana po raz pierwszy podczas kolacji w Londynie na cześć Vernona. ^[33] Przedmieścia Portobello w Edynburgu i Portobello Road w Londynie należą do miejsc w Wielkiej Brytanii nazwanych na cześć tego sukcesu, a za jego zdobycie przyznano więcej medali niż za jakiekolwiek inne wydarzenie w XVIII wieku. ^[34]

Jednak zajęcie portu w hiszpańskim imperium amerykańskim zostało uznane za przesądzone przez wielu Patriot Whigs i torysów opozycji . Teraz naciskali na niechętnego Walpole'a, by rozpoczął większe ekspedycje morskie do Zatoki Meksykańskiej . W dłuższej perspektywie Hiszpanie zastąpili Flotę dwa razy w roku większą liczbą mniejszych konwojów, zawijających do większej liczby portów, a gospodarka Portobelo odrodziła się dopiero po zbudowaniu Kanału Panamskiego prawie dwa wieki później.

Pierwszy atak na Cartagena de Indias (13-20 marca 1740)

Hiszpański admirał Don Blas de Lezo 1741

Po sukcesie Portobelo Vernon postanowił skoncentrować swoje wysiłki na zdobyciu Cartagena de Indias w dzisiejszej Kolumbii. Zarówno Vernon, jak i Edward Trelawny , gubernator Jamajki, uważali hiszpański port transportu złota za główny cel. Od wybuchu wojny i przybycia Vernona na Karaiby Brytyjczycy podjęli skoordynowane wysiłki, aby zdobyć informacje wywiadowcze na temat obrony Kartageny. W październiku 1739 roku Vernon wysłał porucznika Percivala, aby dostarczył list Blasowi de Lezo i Don Pedro Hidalgo, gubernatorowi Kartageny. Percival miał wykorzystać okazję do szczegółowego zbadania hiszpańskiej obrony. Wysiłek ten został udaremniony, gdy Percivalowi odmówiono wejścia do portu.

W dniu 7 marca 1740 r., W bardziej bezpośrednim podejściu, Vernon podjął się rekonesansu hiszpańskiego miasta. Vernon opuścił Port Royal jako dowódca eskadry składającej się z okrętów liniowych , dwóch okrętów strażackich , trzech bombowców i statków transportowych . Docierając do Cartageny 13 marca, Vernon natychmiast wysłał kilku ludzi, aby sporządzili mapę topografiioraz rozpoznanie hiszpańskiej eskadry zakotwiczonej w Playa Grande, na zachód od Cartageny. Nie widząc żadnej reakcji ze strony Hiszpanów, 18 marca Vernon rozkazał trzem bombowcom otworzyć ogień do miasta. Vernon zamierzał sprowokować reakcję, która mogłaby dać mu lepsze wyobrażenie o zdolnościach obronnych Hiszpanów. Rozumiejąc motywy Vernona, Lezo nie odpowiedział od razu. Zamiast tego Lezo nakazał usunięcie dział z niektórych swoich statków, aby utworzyć tymczasową baterię brzegową do prowadzenia ognia tłumiącego . Następnie Vernon zainicjował desant desantowy , jednak w obliczu silnego oporu próba wylądowania 400 żołnierzy zakończyła się niepowodzeniem. Następnie Brytyjczycy podjęli trzydniowe bombardowanie morskiemiasta. W sumie kampania trwała 21 dni. Następnie Vernon wycofał swoje siły, pozostawiając w pobliżu HMS Windsor Castle i HMS Greenwich z misją przechwycenia każdego hiszpańskiego statku, który mógłby się zbliżyć.

Zniszczenie twierdzy San Lorenzo el Real Chagres (22-24 marca 1740)

Twierdza San Lorenzo el Real Chagres

Po zniszczeniu Portobelo w listopadzie ubiegłego roku Vernon przystąpił do usuwania ostatniej hiszpańskiej twierdzy w okolicy. Zaatakował fortecę San Lorenzo el Real Chagres w dzisiejszej Panamie nad brzegiem rzeki Chagres , niedaleko Portobelo. Fort był broniony przez hiszpańskie łodzie patrolowe i był uzbrojony w cztery działa i około trzydziestu żołnierzy pod dowództwem kapitana piechoty Don Juana Carlosa Gutiérreza Cevallosa.

O godzinie 15:00 22 marca 1740 r. brytyjska eskadra składająca się ze statków Stafford , Norwich , Falmouth i Princess Louisa , fregaty Diamond , bombowców Alderney , Terrible i Cumberland , statków ogniowych Success i Eleanor oraz transportuje Goodly i Pompey pod dowództwem Vernona, zaczął bombardować twierdzę hiszpańską. Biorąc pod uwagę przytłaczającą przewagę sił brytyjskich, kapitan Cevallos poddał fort 24 marca, po dwóch dniach oporu.

Zgodnie ze strategią zastosowaną wcześniej w Porto Bello, Brytyjczycy zniszczyli fort i przejęli broń wraz z dwiema hiszpańskimi łodziami patrolowymi.

W tym czasie brytyjskich zwycięstw wzdłuż wybrzeża Karaibów wydarzenia rozgrywające się w Hiszpanii okażą się mieć znaczący wpływ na wynik największego starcia tej wojny. Hiszpania postanowiła zastąpić Don Pedro Hidalgo na stanowisku gubernatora Cartagena de Indias . Ale nowy desygnowany na gubernatora, generał porucznik armii królewskiej Sebastián de Eslava y Lazaga, aby dostać się na swoje nowe stanowisko, musiał najpierw uniknąć Królewskiej Marynarki Wojennej . Począwszy od galicyjskiego portu Ferrol , statki Galicia i San Carloswyruszyć w podróż. Słysząc tę ????wieść, Vernon natychmiast wysłał cztery statki, aby przechwyciły Hiszpanów. Nie powiodło im się w ich misji. Hiszpanie zdołali ominąć brytyjskie myśliwce przechwytujące i 21 kwietnia 1740 r. wpłynęli do portu Cartagena, lądując tam z nowym gubernatorem i kilkuset weteranami.

Drugi atak na Cartagena de Indias (3 maja 1740)

W maju Vernon wrócił do Cartagena de Indias na pokładzie okrętu flagowego HMS Princess Caroline , dowodzącego 13 okrętami wojennymi, z zamiarem zbombardowania miasta. Lezo zareagował, rozmieszczając swoje sześć okrętów liniowych, tak że flota brytyjska została zmuszona do wejścia w zakresy, w których mogli oddać tylko krótkie lub długie strzały, które miały niewielką wartość. Vernon wycofał się, twierdząc, że atak był jedynie manewrem. Główną konsekwencją tej akcji była pomoc Hiszpanom w przetestowaniu ich obrony. ^[36]

Trzeci atak na Cartagena de Indias (13 marca - 20 maja 1741)

Główny artykuł: Bitwa pod Cartagena de Indias

Castillo San Felipe de Barajas ( Kartagena ). Ta (wówczas nieukończona) twierdza była integralną częścią wysiłków Hiszpanii zmierzających do utrzymania połączenia z jej koloniami przez atlantyckie szlaki morskie

Brytyjskie operacje na Morzu Karaibskim podczas wojny o ucho Jenkinsa

Największą akcją tej wojny był główny atak desantowy przeprowadzony przez Brytyjczyków pod dowództwem admirała Edwarda Vernona w marcu 1741 r . Wyprawę Vernona utrudniała nieefektywna organizacja, rywalizacja z dowódcą sił lądowych oraz problemy logistyczne związane z organizacją i utrzymaniem dużej ekspedycji transatlantyckiej. Silne fortyfikacje w Cartagenie i sprawna strategia hiszpańskiego dowódcy Blasa de Lezo zadecydowały o odparciu ataku. Ciężkie straty po stronie brytyjskiej były w dużej mierze spowodowane zjadliwymi chorobami tropikalnymi, przede wszystkim wybuchem żółtej febry, które pochłonęły więcej istnień niż zginęło w bitwie. ^[8]

Niezwykła łatwość, z jaką Brytyjczycy zniszczyli Porto Bello, doprowadziła do zmiany planów Brytyjczyków. Zamiast zgodnie z oczekiwaniami Vernona skoncentrować swój następny atak na Hawanie, aby podbić Kubę, planował zaatakować Cartagena de Indias . Położony w Kolumbii, był głównym portem Wicekrólestwa i głównym punktem floty zachodnioindyjskiej do żeglugi na Półwysep Iberyjski . W ramach przygotowań Brytyjczycy zgromadzili na Jamajce jedną z największych flot, jakie kiedykolwiek zgromadzono. Składał się ze 186 statków (o 60 więcej niż słynna hiszpańska Armada Filipa II), dysponujący 2620 działami artylerii i ponad 27 000 ludzi. Z tej liczby 10 000 było żołnierzami odpowiedzialnymi za zainicjowanie szturmu. Było też 12 600 marynarzy, 1000 jamajskich niewolników i macheteros oraz 4000 rekrutów z Wirginii . Na czele tych ostatnich stanął Lawrence Washington , starszy przyrodni brat Jerzego Waszyngtona, przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Urzędnicy kolonialni wyznaczyli admirała Blasa de Lezo do obrony ufortyfikowanego miasta.
Był weteranem marynarki wojennej, zahartowanym licznymi bitwami morskimi w Europie, poczynając od Wojny o sukcesję hiszpańską, a także konfrontacjami z europejskimi piratami na Morzu Karaibskim i Oceanie Spokojnym oraz Piratami berberyjskimi na Morzu Śródziemnym.

W tych wysiłkach pomagali Melchor de Navarrete i Carlos Desnaux z eskadrą sześciu okrętów liniowych (okręt flagowy Galicia wraz z San Felipe, San Carlos, África, Dragón i Conquistador) oraz siłą 3000 żołnierzy, 600 milicja i grupa rdzennych indiańskich łuczników).

Vernon rozkazał swoim siłom oczyścić port ze wszystkich zatopionych statków.
W dniu 13 marca 1741 r. Wylądował kontyngentem żołnierzy pod dowództwem generała dywizji Thomasa Wentwortha i artylerii, aby zająć Fort de San Luis de Bocachica. Na poparcie tej akcji okręty brytyjskie otworzyły się jednocześnie ogniem armatnim z szybkością 62 strzałów na godzinę. Z kolei Lezo rozkazał czterem hiszpańskim statkom pomóc 500 swoim żołnierzom w obronie pozycji Desnaux, ale Hiszpanie ostatecznie musieli wycofać się do miasta. Cywile już go ewakuowali. Po opuszczeniu Fortu Bocagrande Hiszpanie przegrupowali się w Forcie San Felipe de Barajas, podczas gdy Virginianowie z Waszyngtonu zajęli pozycje na pobliskim wzgórzu La Popa. Vernon, wierząc w zwycięstwo, wysłał wiadomość na Jamajkę, w której stwierdził, że zajął miasto. Raport został następnie przesłany do Londynu, gdzie było wiele uroczystości. Wybito pamiątkowe medale, przedstawiające pokonanych hiszpańskich obrońców klęczących przed Vernonem. ^[38] Solidny wizerunek wroga przedstawiony na brytyjskich medalach w niewielkim stopniu przypominał admirała Lezo. Okaleczony przez lata bitew, był jednooki i kulawy, z ograniczonym używaniem jednej ręki.

Wieczorem 19 kwietnia Brytyjczycy przypuścili szturm na Castillo San Felipe de Barajas . Trzy kolumny grenadierów , wspierane przez Jamajczyków i kilka kompanii brytyjskich, poruszały się pod osłoną nocy, przy pomocy intensywnego bombardowania morskiego . Brytyjczycy przedarli się do podstawy murów obronnych fortu, gdzie odkryli, że Hiszpanie wykopali głębokie rowy. To skutecznie renderowało brytyjski sprzęt skalującyza krótko do zadania. Brytyjskie natarcie zostało utrudnione, ponieważ mury fortu nie zostały naruszone, a murów obronnych nie można było zwieńczyć. Brytyjczycy nie mogli też łatwo się wycofać w obliczu intensywnego ostrzału hiszpańskiego i pod ciężarem własnego sprzętu. Hiszpanie wykorzystali tę okazję z druzgocącym skutkiem.

Odwracając losy bitwy, Hiszpanie o świcie zainicjowali stałą szarżę na bagnety, zadając Brytyjczykom ciężkie straty. Ocalałe siły brytyjskie wycofały się w bezpieczne miejsce na swoich statkach. Brytyjczycy utrzymali bombardowanie morskie, zatapiając to, co pozostało z małej hiszpańskiej eskadry (po decyzji Lezo o zatopieniu niektórych jego statków w celu zablokowania wejścia do portu). Hiszpanie udaremnili wszelkie brytyjskie próby wylądowania kolejnej siły szturmowej. Wojska brytyjskie zostały zmuszone do pozostania na pokładzie statku przez miesiąc bez wystarczających rezerw. W obliczu wyczerpania zapasów i wybuchu epidemii (głównie żółtej febry ), która pochłonęła życie wielu osób na zatłoczonych statkach ^[39] , Vernon został zmuszony do podniesieniaoblężenie 9 maja i powrót na Jamajkę. Sześć tysięcy Brytyjczyków zginęło, podczas gdy tylko tysiąc Hiszpanów zginęło.

Vernon kontynuował, skutecznie atakując Hiszpanów w Zatoce Guantánamo na Kubie. W dniu 5 marca 1742 roku, przy pomocy posiłków z Europy, przypuścił atak na miasto Panama w Panamie . W 1742 Vernon został zastąpiony przez kontradmirała Chalonera Ogle'a i wrócił do Anglii, gdzie złożył rozliczenie Admiralicji . Dowiedział się, że został wybrany na posła z Ipswich . Vernon kontynuował swoją karierę w marynarce wojennej przez kolejne cztery lata, zanim przeszedł na emeryturę w 1746 r. W aktywnej karierze parlamentarnej Vernon opowiadał się za ulepszeniem procedur morskich. Nadal interesował się sprawami marynarki wojennej aż do śmierci w 1757 roku.

Wiadomość o klęsce pod Cartageną była istotnym czynnikiem upadku brytyjskiego premiera Roberta Walpole'a . ^[40] Opozycja uznała, że ??antywojenne poglądy Walpole'a przyczyniły się do jego słabego ścigania działań wojennych.

Nowy rząd pod przywództwem lorda Wilmingtona chciał przenieść punkt ciężkości działań wojennych Wielkiej Brytanii z obu Ameryk na Morze Śródziemne. Polityka hiszpańska, podyktowana przez królową Elżbietę Farnese z Parmy, również skupiła się na Europie, aby odzyskać utracone hiszpańskie posiadłości we Włoszech od Austriaków. W 1742 roku duża flota brytyjska pod dowództwem Nicholasa Haddocka została wysłana, aby spróbować przechwycić hiszpańską armię transportowaną z Barcelony do Włoch, czego nie udało mu się, mając tylko 10 statków. ^[41] Wraz z przybyciem dodatkowych statków z Wielkiej Brytanii w lutym 1742 r. Haddock skutecznie zablokował hiszpańskie wybrzeże, nie zmuszając hiszpańskiej floty do akcji.

Lawrence Washington przeżył epidemię żółtej febry i ostatecznie przeszedł na emeryturę do Wirginii . Nazwał swoją posiadłość Mount Vernon , na cześć swojego byłego dowódcy.

Wyprawa Ansona

Dalsze informacje: podróż George'a Ansona dookoła świata i Wager Mutiny

Zdobycie Galeonu z Manili przez George'a Ansona , namalowane przez Samuela Scotta przed 1772 rokiem

Sukces operacji Porto Bello skłonił Brytyjczyków we wrześniu 1740 roku do wysłania eskadry pod dowództwem komandora George'a Ansona do ataku na posiadłości Hiszpanii na Pacyfiku . Zanim dotarli na Pacyfik, wielu ludzi zmarło z powodu chorób i nie byli w stanie przeprowadzić żadnego ataku. ^[26] Anson ponownie zebrał swoje siły na wyspach Juan Fernández , pozwalając im odzyskać siły, zanim ruszył w górę chilijskiego wybrzeża, najeżdżając małe miasteczko Paita . Dotarł do Acapulco zbyt późno, by przechwycić coroczny galeon z Manili, co było jednym z głównych celów wyprawy. Wycofał się przez Pacyfik, wpadając w burzę, która zmusiła go do zacumowania w celu naprawy w Canton . Następnie w następnym roku ponownie próbował przechwycić galeon z Manili. Dokonał tego 20 czerwca 1743 r. w pobliżu przylądka Espiritu Santo , zdobywając ponad milion złotych monet. ^[41]

Anson popłynął do domu i dotarł do Londynu ponad trzy i pół roku po tym, jak wyruszył, opływając przy okazji kulę ziemską . Mniej niż jedna dziesiąta jego sił przeżyła wyprawę. Osiągnięcia Ansona pomogły ugruntować jego imię i bogactwo w Wielkiej Brytanii, prowadząc do nominacji na Pierwszego Lorda Admiralicji

Floryda

Główny artykuł: Oblężenie św.Augustyna (1740)

W 1740 r. mieszkańcy Georgii przypuścili lądowy atak na ufortyfikowane miasto St. Augustine na Florydzie, wspierani przez brytyjską blokadę morską, ale zostali odparci. Siły brytyjskie dowodzone przez Jamesa Oglethorpe'a , gubernatora Georgii, oblegały St. Augustine przez ponad miesiąc przed wycofaniem się, porzucając przy tym swoją artylerię . Niepowodzenie blokady Królewskiej Marynarki Wojennej, która uniemożliwiła dotarcie dostaw do osady, było kluczowym czynnikiem w upadku oblężenia. Oglethorpe zaczął przygotowywać Gruzję do spodziewanego hiszpańskiego ataku. Bitwa pod Bloody Mose, w której hiszpańskie i wolne czarne siły odparły siły Oglethorpe'aFort Mose był również częścią wojny o ucho Jenkinsa.

Francuska neutralność

Kiedy w 1739 roku wybuchła wojna, zarówno Wielka Brytania, jak i Hiszpania spodziewały się, że Francja przystąpi do wojny po stronie hiszpańskiej. Odegrało to dużą rolę w obliczeniach taktycznych Brytyjczyków. Gdyby Hiszpanie i Francuzi działali razem, mieliby przewagę dziewięćdziesięciu okrętów liniowych . ^[44] W 1740 r. zapanował strach przed inwazją , kiedy wierzono, że francuska flota w Brześciu i hiszpańska flota w Ferrol mają się połączyć i rozpocząć inwazję na Anglię.
Chociaż okazało się, że tak nie jest, Brytyjczycy zatrzymali większość swoich sił morskich i lądowych w południowej Anglii, aby działały jako środek odstraszający

Wielu członków brytyjskiego rządu obawiało się rozpoczęcia wielkiej ofensywy przeciwko Hiszpanom z obawy, że wielkie zwycięstwo Wielkiej Brytanii wciągnie Francję do wojny w celu ochrony równowagi sił

Inwazja na Georgię

Główny artykuł: Inwazja na Georgię (1742)

W 1742 roku Hiszpanie podjęli próbę zajęcia brytyjskiej kolonii Georgii . Manuel de Montiano dowodził 2000 żołnierzy, którzy wylądowali na wyspie St Simons u wybrzeży. Generał Oglethorpe zebrał lokalne siły i pokonał hiszpańskich bywalców w Bloody Marsh i Gully Hole Creek, zmuszając ich do wycofania się.
Starcia graniczne między koloniami Florydy i Georgii trwały przez kilka następnych lat, ale ani Hiszpania, ani Wielka Brytania nie podjęły ofensywnych operacji na kontynencie północnoamerykańskim.

Drugi atak na La Guaira (2 marca 1743)

Główne artykuły: Bitwa pod La Guaira i Bitwa pod Puerto Cabello

Commodore Charles Knowles w zbroi, jedną ręką wskazuje fortyfikacje i płonący statek

Brytyjczycy zaatakowali kilka miejsc na Karaibach bez większego wpływu na sytuację geopolityczną na Atlantyku.
Osłabione siły brytyjskie pod dowództwem Vernona przypuściły atak na Kubę , lądując w Zatoce Guantánamo z planem przemarszu 45 mil do Santiago de Cuba i zdobycia miasta. ^[47] Vernon starł się z dowódcą armii, a ekspedycja wycofała się w obliczu cięższego niż oczekiwano hiszpańskiego sprzeciwu. Vernon pozostał na Karaibach do października 1742 roku, po czym wrócił do Wielkiej Brytanii; zastąpił go admirał Chaloner Ogle , który objął dowództwo nad chorowitą flotą. Mniej niż połowa marynarzy nadawała się do służby. W następnym roku mniejsza flota Royal Navy dowodzona przez komandoraCharles Knowles dokonał nalotu na wybrzeże Wenezueli 2 marca 1743 r., Atakując niedawno La Guaira kontrolowaną przez Królewską Kompanię Guipuzcoan z Caracas, której statki udzieliły wielkiej pomocy hiszpańskiej marynarce wojennej podczas wojny w przewożeniu żołnierzy, broni, zapasów i amunicji z Hiszpanii do jej kolonie i jego zniszczenie byłoby poważnym ciosem zarówno dla Kompanii, jak i Korony Hiszpańskiej.

Po zaciekłej obronie wojsk gubernatora Gabriela José de Zuloagi , Commodore Knowles, który w ciągu trzech dni poniósł 97 zabitych i 308 rannych, zdecydował się wycofać na zachód przed wschodem słońca 6 marca. Postanowił zaatakować pobliskie Puerto Cabello . Pomimo jego rozkazu spotkania w Borburata Keys - 4 mile (6,4 km) na wschód od Puerto Cabello - kapitanowie wolnostojących Burford , Norwich , Assistance i Otter udali się na Curaçao. Komandor ze złością podążył za nimi. 28 marca wysłał swoje mniejsze statki w rejs z Puerto Cabello, a po zamontowaniu jego głównego korpusu ponownie wyruszył w morze 31 marca. Walczył z przeciwnymi wiatrami i prądami przez dwa tygodnie, zanim ostatecznie skierował się na wschodni kraniec Santo Domingo do 19 kwietnia.

Fuzja z szerszą wojną

W połowie 1742 r. w Europie wybuchła Wojna o sukcesję austriacką .
Wojna , toczona głównie przez Prusy i Austrię o posiadanie Śląska , wkrótce pochłonęła większość głównych mocarstw Europy, które dołączyły do ????dwóch konkurujących ze sobą sojuszy. Skala tej nowej wojny przyćmiła wszelkie walki w obu Amerykach i zwróciła uwagę Wielkiej Brytanii i Hiszpanii z powrotem na operacje na kontynencie europejskim. Powrót floty Vernona w 1742 roku oznaczał koniec głównych operacji ofensywnych w wojnie o ucho Jenkinsa. Francja przystąpiła do wojny w 1744 roku, kładąc nacisk na teatr europejski i planując ambitną inwazję na Wielką Brytanię. Chociaż ostatecznie się nie powiodło, zagrożenie przekonało brytyjskich decydentów o niebezpieczeństwach związanych z wysłaniem znacznych sił do obu Ameryk, które mogą być potrzebne w kraju.

Wielka Brytania nie podjęła żadnych dodatkowych ataków na posiadłości hiszpańskie. W 1745 roku William Pepperrell z Nowej Anglii poprowadził ekspedycję kolonialną, wspieraną przez brytyjską flotę pod dowództwem komandora Petera Warrena, przeciwko francuskiej fortecy Louisbourg na wyspie Cape Breton u wybrzeży Kanady. Pepperrell otrzymał tytuł szlachecki za swoje osiągnięcie, ale Wielka Brytania zwróciła Louisbourg Francuzom na mocy traktatu z Aix-La-Chapelle w 1748 r. Dziesięć lat później, podczas wojny siedmioletniej (znanej jako wojna francusko-indyjska w teatrze północnoamerykańskim) , siły brytyjskie pod dowództwem lorda Jeffreya Amhersta i generała Wolfe'a odbiły go.

Korsarstwo

Wojna obejmowała Korsarstwo po obu stronach.
George_Anson,_1st_Baron_Anson [tzw. Wyprawa Ansona (1740)] zdobył cenny Galeon z Manili, ale zostało to z nawiązką zrekompensowane licznymi hiszpańskimi atakami korsarzy na brytyjską żeglugę wzdłuż transatlantyckiego Trójkątnego Szlaku Handlowego.
Zajęli setki brytyjskich statków, plądrując ich towary i niewolników, i działali praktycznie bezkarnie w Indiach Zachodnich; byli również aktywni na wodach europejskich.

Hiszpańskie konwoje floty skarbów okazały się prawie nie do powstrzymania.
Zamiast tego podczas austriackiej fazy wojny flota brytyjska zaatakowała słabo chronionych francuskich kupców.

Negocjacje lizbońskie

Od sierpnia 1746 r. w Lizbonie w neutralnej Portugalii, rozpoczęły się rokowania mające na celu zawarcie porozumienia pokojowego.
Śmierć Filipa V z Hiszpanii wyniosła na tron jego syna Ferdynanda VI, który był bardziej skłonny do pojednania w kwestiach handlowych.
Jednak ze względu na zobowiązania wobec austriackich sojuszników Brytyjczycy nie byli w stanie zgodzić się na hiszpańskie żądania dotyczące terytorium we Włoszech i rozmowy zostały zerwane.

Następstwa

Dalsze informacje: Kongres w Bredzie

Ostateczna rezolucja dyplomatyczna stanowiła część szerszego rozwiązania Wojny o sukcesję austriacką na mocy traktatu z Aix-la-Chapelle, który przywrócił status quo ante

Brytyjskie ambicje terytorialne i gospodarcze na Karaibach zostały odparte,podczas gdy Hiszpania, choć nieprzygotowana na początku wojny, okazała się skuteczna w obronie swoich amerykańskich posiadłości.
Co więcej, wojna położyła kres brytyjskiemu przemytowi, a hiszpańska flota była w stanie wysłać w czasie wojny trzy konwoje ze skarbami do Europy i wytrącić z równowagi brytyjską eskadrę na Jamajce.

Kwestia Asiento de Negros nie została wymieniona w traktacie, ponieważ jej znaczenie dla obu narodów zmalało.
Kwestia została ostatecznie rozstrzygnięta Traktatem madryckim z 5 Października 1750 r ., W którym Wielka Brytania zgodziła się zrzec się roszczeń do Asiento de Negros w zamian za zapłatę 100 000 funtów.
South Sea Company zaprzestała działalności, chociaż traktat dopuszczał również korzystne warunki dla handlu brytyjskiego z Ameryką Hiszpańską

Wyprawa George'a Ansona na południowo-wschodni Pacyfik doprowadziła władze hiszpańskie w Limie i Santiago do wzmocnienia pozycji imperium hiszpańskiego na tym obszarze. W ten sposób w latach 1749 i 1750 na wyspach Juan Fernández i archipelagu Chonos zbudowano forty ^.

Stosunki między Wielką Brytanią a Hiszpanią poprawiły się przejściowo w kolejnych latach dzięki skoordynowanym wysiłkom księcia Newcastle , by kultywować Hiszpanię jako sojusznika. W Hiszpanii mianowano kolejnych anglofilskich ministrów, w tym José de Carvajala i Ricardo Wall , z których wszyscy byli w dobrych stosunkach z brytyjskim ambasadorem Benjaminem Keene , starając się uniknąć powtórki działań wojennych. W rezultacie na początku wojny siedmioletniej między Wielką Brytanią a Francją Hiszpania pozostała neutralna. Jednak później dołączył do strony francuskiej i stracił Hawanę i Manilędo Brytyjczyków w 1762; chociaż obaj zostali zwróceni w ramach porozumienia pokojowego, w zamian Hiszpanie oddali Florydę Brytyjczykom.

Wojna o ucho Jenkinsa jest obchodzona corocznie w ostatnią sobotę maja na plantacji Wormsloe w Savannah w stanie Georgia