Mapa podróży Dampiera wyprodukowana przez Hermana Molla (1697)

Pierwsze opłynięcie

W 1679 roku Dampier dołączył do załogi korsarza (Bukaniera) kapitana Bartholomew Sharpa na Spanish Main w Ameryce Środkowej, dwukrotnie odwiedzając Zatokę Campeche lub "Campeachy", jak ją wówczas nazywano, na północnym wybrzeżu Meksyku.

W trakcie wyprawy (zwanej póżniej jako tzw. "Pacific Adventure"), Dampier schytał 400-tonowy statek Santissima Trinidad kapitana de Peralta, który wielkim upodobaniem opowiedział historię swojej ucieczki przed laty przed angielskim korsarzem Robertem Searle, pływającym wówczas podczas Wyprawy Henry'ego Morgana do Panamy (1670-1671). Searle, który był jednym z poruczników Morgana podczas tej słynnej akcji otrzymał ważne zadanie niedopuszczenia do ucieczki z portu hiszpańskich statków, m in. przeczesywał Wyspy Perłowe (Las Islas del Rey) - Perico, Taboga i Tobogilla oraz Otoque Na wyspie Taboga, szukając zbiegów, Searle i jego załoga odkryli ukryty skład peruwiańskiego wina.

Doświadczenie zdobyte podczas ataków i pobytu w Panamie doprowadziło do jego pierwszego opłynięcia świata, podczas którego towarzyszył rajdowi przez Przesmyk Panamski (Darien Gap), na terenie hiszpańskiej Prowincji Darién w Panamie i brał udział w zdobyciu hiszpańskich statków na wybrzeżu Pacyfiku tego przesmyku.
Następnie piraci napadli na hiszpańskie osady w Peru po czym wrócili na Karaiby.

Mapa z książki Dampiera Nowa podróż dookoła świata z 1697 r. z gwiazdą oznaczającą "Wybrzeże "Miskito"

Dampier udał się do Wirginii, gdzie w 1683 roku został zaangażowany przez Korsarza, Johna Cooka.
Cook wpłynął na Pacyfik przez Przylądek Horn i spędził rok napadając na hiszpańskie posiadłości w Peru, na Wyspach Galapagos i w Meksyku.
Ta ekspedycja zbierała korsarzy i statki w miarę upływu czasu, mając jednocześnie flotę dziesięciu statków.

Ambrose Cowley, jeden z korsarzy, który później napisał relację z własnego opłynięcia, stworzył pierwsze mapy Galapagos w tym okresie.

Cook zmarł w Meksyku, a nowy dowódca, Edward Davis, został wybrany przez załogę kapitanem statku Batchelor's Delight, z przyszłym kapitanem George'em Raynorem w załodze.

W dniu 5 stycznia 1688 r. Cygnet "zakotwiczył dwie mile od brzegu na 29 sążniach" na północno-zachodnim wybrzeżu Australii, w pobliżu King Sound . ^[14] Dampier i jego statek pozostawali tam do 12 marca, a podczas opieki nad statkiem Dampier robił notatki na temat fauny i flory oraz rdzennej ludności, którą tam znalazł. ^[15] [16] Wśród jego towarzyszy była znaczna liczba hiszpańskich marynarzy, przede wszystkim Alonso Ramírez, pochodzący z San Juan w Puerto Rico ; Ramírez został później zwolniony po uwięzieniu przez innego pirata, Duncana Mackintosha . ^[17]Później tego samego roku, zgodnie z umową, Dampier i dwaj marynarze zostali uwięzieni na jednej z Wysp Nicobar . Otrzymali małe czółno, które zmodyfikowali po wywróceniu się do góry dnem, a następnie, po przetrwaniu wielkiej burzy na morzu, zawinęli do "Acheen" (Aceh) na Sumatrze

Dampier wrócił do Anglii w 1691 roku przez Przylądek Dobrej Nadziei , bez grosza przy duszy, a jego jedynym dobytkiem były dzienniki i wytatuowany niewolnik znany jako Jeoly. Pochodzący z Miangas Jeoly i jego matka zostali schwytani przez handlarzy niewolników i przewiezieni na Mindanao . Kupił je za sześćdziesiąt dolarów niejaki Mister Moody, który później przekazał własność Dampierowi. Kiedy zmarła jego matka, Jeoly był niepocieszony i owinął się w ubrania swojej zmarłej matki. Dampier twierdził w swoich pamiętnikach, że zbliżył się do Jeoly'ego, jednak chcąc odzyskać pieniądze utracone na morzu, sprzedał Jeoly Blue Boar Inn na Fleet Street. Jeoly był wystawiany jako "książę" przed wielkimi tłumami, dopóki nie zmarł na ospę trzy miesiące później. Później napisano wiele fałszywych historii o wytatuowanym cudzoziemcu, w tym jego tytuł "Księcia Giolo".

Publikacja książki Nowa podróż dookoła świata w 1697 roku była popularną sensacją, wzbudzając zainteresowanie Admiralicji
W 1699 roku Dampier otrzymał dowództwo nad 26-działowym okrętem wojennym HMS  Roebuck na zlecenie króla Wilhelma III (który rządził wspólnie z królową Marią II aż do jej śmierci w 1694 roku). ^[21] Jego misją było zbadanie wschodniego wybrzeża Nowej Holandii , jak Holendrzy nadali dzisiejszej Australii, a zamiarem Dampiera było udanie się tam przez Przylądek Horn

Ekspedycja wyruszyła 14 stycznia 1699 r., Zbyt późno w sezonie, aby spróbować Rogu, więc zamiast tego skierowała się do Nowej Holandii przez Przylądek Dobrej Nadziei . Podążając holenderską drogą do Indii, Dampier przeszedł między wyspą Dirk Hartog a kontynentem Australii Zachodniej do tak zwanej Zatoki Rekinów 6 sierpnia 1699 r. Wylądował i zaczął tworzyć pierwszy znany szczegółowy zapis australijskiej flory i fauny. Uważa się, że wykonane rysunki botaniczne wykonał jego urzędnik, James Brand. Następnie Dampier podążał wzdłuż wybrzeża na północny wschód, docierając do archipelagu Dampier i zatoki Lagrange , na południe od tego, co obecnie nazywa się zatoką Roebuck, cały czas rejestrując i zbierając okazy, w tym wiele muszli. ^[22] Stamtąd skierował się na północ do Timoru . Następnie popłynął na wschód i 3 grudnia 1699 okrążył Nową Gwineę, którą przeszedł na północ. Prześledził południowo-wschodnie wybrzeża Nowego Hanoweru , Nowej Irlandii i Nowej Brytanii , sporządził mapę Cieśniny Dampier między tymi wyspami (obecnie Archipelag Bismarcka ) a Nową Gwineą. Po drodze zatrzymał się, aby zebrać okazy, takie jak małże olbrzymie.

Rycina przedstawiająca spotkanie Dampiera z burzą u wybrzeży Aceh we współczesnej Indonezji, autorstwa Caspara Luykena.

W tym czasie Roebuck był w tak złym stanie, że Dampier został zmuszony do porzucenia planu zbadania wschodniego wybrzeża Nowej Holandii, znajdującego się mniej niż sto mil od niego. Zagrożony zatonięciem, próbował odbyć podróż powrotną do Anglii, ale statek zatonął na Wyspie Wniebowstąpienia 21 lutego 1701 r. ^[10] Zakotwiczony na morzu statek zaczął nabierać więcej wody i stolarz nie mógł nic zrobić z robakiem -zjedzone deski. W rezultacie statek musiał osiąść na mieliźnie. Załoga Dampiera przebywała tam przez pięć tygodni, zanim 3 kwietnia została odebrana przez mieszkańca Indii Wschodnich i wróciła do domu w sierpniu 1701 roku.

Chociaż wiele dokumentów zaginęło wraz z Roebuckiem , Dampier był w stanie zachować kilka nowych map linii brzegowych oraz swój zapis pasatów i prądów na morzach wokół Australii i Nowej Gwinei. Zachował też kilka swoich okazów. Wiele okazów roślin zostało przekazanych do Fielding-Druce Herbarium (część Uniwersytetu Oksfordzkiego ), a we wrześniu 1999 roku zostały one następnie wypożyczone do Australii Zachodniej na obchody 300-lecia. ^[24] W 2001 roku zespół z Western Australian Maritime Museum zlokalizował wrak Roebucka w Clarence Bay na Wyspie Wniebowstąpienia . Ze względu na jego rozległe wpływy, a także dlatego, że istnieje tak niewiele rzeczy, które można teraz z nim powiązać, argumentowano, że pozostałości jego statku i obiekty nadal znajdują się w miejscu na Wyspie Wniebowstąpienia - będąc własnością Wielkiej Brytanii i podlegając zarządzane przez rząd wyspy - są w rzeczywistości wspólnym dziedzictwem morskim tych części świata, które po raz pierwszy odwiedził lub opisał. ^[26] Jego relacja z wyprawy została opublikowana jako Podróż do Nowej Holandii w 1703 roku.

Po powrocie z wyprawy Roebucka Dampier stanął przed sądem wojennym za okrucieństwo . ^[21] Podczas rejsu Dampier kazał swojemu porucznikowi , George'owi Fisherowi, usunąć ze statku i uwięzić w Brazylii. Fisher wrócił do Anglii i poskarżył się Admiralicji na swoje traktowanie. Dampier agresywnie bronił swojego postępowania, ale został uznany za winnego. Jego wynagrodzenie za podróż zostało zmniejszone, a on został zwolniony z Royal Navy

Opinia Aborygenów Australijskich

Na stronie 464 swojego dziennika A New Voyage Around The World Dampier napisał, że Australijscy Aborygeni byli ludźmi "nieszczęśliwymi", jakich kiedykolwiek widział, "niewiele różniącymi się od brutali".