Piractwo na Zatoce Gwinejskiej
(Zobacz też tereny związane z tym obszarem dużej aktywności Piratów:  | Ouidah (Whydah) | Królestwo Dahomeju | Imperium Oyo | Benin (Dawniej Dahomej) | Wybrzeże niewolnicze w Afryce Zachodniej | Holenderskie Wybrzeże Niewolnicze | Gwinea (rejon) |

Złote Wybrzeże (Region)
Jednostki terytorialne: | Portugalskie Złote Wybrzeże, 1482-1642) | Holenderskie Złote Wybrzeże (Holandia, 1598-1872) | Szwedzkie Złote Wybrzeże (Szwecja, 1650-1658; 1660-1663) | Couronian Gold Coast (Księstwo Kurlandii i Semigalii, 1651-1661) | Duńskie Złote Wybrzeże (Dania-Norwegia, 1658-1850) | Złote Wybrzeże Brandenburskie (Złote Wybrzeże Pruskie) (Niemcy, 1682-1721) | Brytyjska Kolonia Złotego Wybrzeża (Angielski , 1821-1957) |

Zobacz też:  | Niewolnicze Wybrzeże Afryki Zachodniej | Wybrzeże Kości Słoniowej | Wybrzeże Pieprzowe | Gwinea (rejon) | Wybrzeże Nawietrzne |

Szwedzkie Złote Wybrzeże

Szwedzkie Złote Wybrzeże (Svenska Guldkusten) było kolonią Szedzkiej Kompanii Afrykańskiej założonej w 1650 roku przez Hendrika Carloffa nad Zatoką Gwinejską w dzisiejszej Ghanie w Afryce.

Przez większą część swojego istnienia znajdowało się pod obcą okupacją, zniknęło na dobre w kwietniu 1663 roku, kiedy stało się częścią Holenderskiego Złotego Wybrzeża

Fort Carolusborg, zbudowany z inicjatywy Carloffa

Historia

Po założeniu Szwedzkiej Kompanii Afrykańskiej (1649) przez Louisa de Geera , w 1650 wysłano do Afryki wyprawę pod dowództwem Hendrika Carloffa. Carloff zawarł traktat z królem Akan z Futu (także Feta ) w sprawie sprzedaży niektórych obszarów grunt. 22 kwietnia 1650 roku założono szwedzkie Złote Wybrzeże, a Carloff został jego pierwszym administratorem. W 1652 roku położono fundamenty pod Fort Carlsborg.

W 1656 nowym namiestnikiem został Johan Filip von Krusenstierna (brat pradziadka Adama Johanna von Krusenssterna ) ^[1] . To rozwścieczyło Carloffa. Opuścił Cabo Corso by powrócić 27 stycznia 1658 na duńskim korsie Glückstadt . Fort Carlsborg został zajęty i włączony do duńskiej kolonii Gold Coast .

Król Szwecji Karol X Gustaw uczynił to jednym ze swoich powodów rozpoczęcia wojny z Danią i Norwegią . ^{[ potrzebne źródło ]} Po traktacie kopenhaskim w 1660 roku zamek Cabo Corso miał zostać zwrócony administracji szwedzkiej. Jednak potem okazało się, że współpracownik Carloffa, Samuel Schmidt (Smith, Smit) już w kwietniu 1659 roku samodzielnie nielegalnie sprzedał kolonię Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej i zniknął ze złotem do Angoli .

Później miejscowa ludność rozpoczęła udane powstanie przeciwko swoim nowym panom, a w grudniu 1660 roku król podgrupy ludu Akan - Futu ponownie zaoferował Szwecji kontrolę nad tym obszarem. Do kolonii, która tylko przez krótki czas pozostawała pod administracją szwedzką, wysłano nową wyprawę. Von Krusenstierna został ponownie mianowany administratorem.

20 kwietnia 1663 roku Fort Carlsborg i stolica Fort Christiansborg zostały ponownie zajęte przez Holendrów po długiej obronie pod dowództwem szwedzkiego dowódcy Antona (Tönniesa) Vossa.

9 maja 1664 r. obszar kontrolowany przez Holendrów został ponownie zajęty przez Roberta Holmesa , który uczynił go częścią brytyjskiej kolonii Gold Coast . ^[2] [3] Szwedzkie roszczenia do kolonii zostały później formalnie zrzeczone w traktacie bredskim z 1667 roku .

Geografia

Kolonia składała się tylko z kilku fortów i punktów handlowych rozsianych po całym Cabo Corso (dzisiejsze Wybrzeże Przylądkowe ) wzdłuż wybrzeża Zatoki Gwinejskiej, na terenie późniejszego Brytyjskiego Złotego Wybrzeża, a następnie Ghany . Wschodnia część kolonii przeszła później z rąk do rąk z Cesarstwa Niemieckiego (gdzie zauważalnie rozszerzyła się na północ) do Francji, a później uzyskała niepodległość jako Togo